Αλήθεια,
δεν είναι και τόσα πολλά τελικά
όλα αυτά που προσδοκούσα δίπλα σου.
Μία βόλτα στο φως
σε εκείνο το μικρό καφέ της πλατείας.
Να σου λέω τι σχέδιο βλέπω στα σύννεφα,
να με φιλάς στο μάγουλο τρυφερά,
όπως το πρωί στο κρεβάτι
με το καλημέρα.
Κι ύστερα,
να αράζουμε με φίλους καλούς,
με έναν μεζέ της θάλασσας
και λίγο κρασί
μέχρι γιομάτοι
από αρώματα και χρώματα,
να πέφτουμε σε βήματα με γέλια
και κάποιο ρυθμό μελωδικό
που μάλλον θα μαρτυρά
την πράξη του έρωτα
τα επόμενα λεπτά.
Ναι… δεν είναι πολλά
όλα αυτά που προσδοκούσα να μου δώσεις.
Δεν είναι πολλά
αν σκεφτείς πως εγώ
έγινα ήδη
και φως,
και θάλασσα,
κι φίλος,
και κρασί
κι έρωτας ο μεγάλος.
Συντάκτης: Αθηνά Τσάνταλη
