Δεν μας είχε λείψει η αστυνομική βiα αλλά την τρώμε στη μάπα (κυριολεκτικά)

Ένα σκρολ στο διαδίκτυο και αρκεί για να πέσει το μάτι σου σε ειδήσεις, που σου αποδεικνύουν καθημερινά ότι το ίδιο σου το κράτος, η ίδια σου η χώρα έχει γίνει άκρως επικίνδυνη για εσένα και δε σου επιτρέπει να διαδηλώσεις ελεύθερα τις απόψεις σου περί ειρήνης και ομόνοιας. Αξίες που ακόμα κι εν έτει 2025 θεωρούνται πολυτέλεια και φυσικά για μερικούς καταντάει αστείο έως και ανούσιο να διαδηλώνεις για κάτι που αφορά μια άλλη χώρα και όχι τη δική σου, όπως είναι ο πόλεμος στη Γάζα. Μα ναι, γιατί να πας έξω από τη Βουλή και τα «καθωσπρέπει» μέλη της, τα οποία μοχθούν και εργάζονται ακατάπαυστα για να λύσουν τα χιλιάδες προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας και να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη για έναν ισότιμο και ισάξιο κόσμο, μέσα στον οποίο η ελευθερία και η ειρήνη δεν υφίστανται διακρίσεις; Για πολλούς είναι αστείο, ρομαντικό ή και ουτοπικό να βγαίνεις από τον μικρόκοσμό σου και η ματιά σου, το μυαλό σου, η κρίση σου να επεκτείνεται έξω από τα όρια της χώρας. «Εμείς θα σώσουμε ή θα αλλάξουμε τον κόσμο;» μια φράση καθηλωτικά αποκρουστική  για όλους εκείνους που θέλουν και μπορούν να βάλουν μια πινελιά αλλαγής σε αυτό τον στάσιμο κόσμο.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη GATHER 4 GAZA (@gather_4_gaza)

Μια από τις πολλές «ευχάριστες» ειδήσεις, στις οποίες πλέον έχουμε πάθει ανοσία και τις διαβάζουμε αδηφάγα ήταν κι αυτή: “Άνδρας της ΕΛΑΣ κλωτσούσε στο κεφάλι διαδηλωτή σε διαμαρτυρία για τη Γάζα”. Φυσικά, η είδηση αυτή δεν προβλήθηκε στην τηλεόραση με τέτοιο στόμφο όπως παρουσιάζονται για παράδειγμα  οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού, αλλά βρέθηκε κάποιος καλοθελητής που ανέβασε την είδηση αυτή στο διαδίκτυο, μήπως και κάποιος/κάποιοι δεν προσπεράσουν την είδηση αυτή σκρολάροντας, αλλά κάτσουν να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να σχολιάσουν, να αγανακτήσουν, να οργιστούν και να εκφράσουν ελεύθερα ένα «Φτάνει επιτέλους».  Και φυσικά, πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα προσπέρασαν αυτήν την είδηση, γιατί πλέον είναι φυσικό ένας άνδρας της ΕΛΑΣ να δείχνει την εξουσία του σε «άμυαλους» διαδηλωτές που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν-όπως θα υποστήριζαν μερικοί. Μια τέτοια άποψη που ενδεχομένως θα υιοθετήσουν οι περισσότεροι «δίκαιοι φιλειρηνιστές» αυτής της χώρας, μέχρις ότου θρηνήσουμε κάποιο επόμενο θύμα.

Πολλές οι σκέψεις… Πολλά τα συναισθήματα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες ειδήσεις. Πόσο ερεθιστικά-για πολλούς- οικεία έχει γίνει η εικόνα της β1ας και ακόμα πιο συγκεκριμένα η εικόνα ξυλοδαρμού ενός πολίτη από έναν ένστολο, σαν να τον «εμποτίζει» η στολή που φοράει και να τον μεταμορφώνει σε κυρίαρχο σώμα, το οποίο μπορεί να δρα ανεξέλεγκτα απέναντι σε έναν συνάνθρωπό του. Μπορεί μια στολή ή ακόμα μια θέση εξουσίας να σε αλλάξει  τόσο ραγδαία; Να νιώθεις ότι εσύ κυριαρχείς απέναντι στους άλλους χωρίς να λογοδοτείς σε κανέναν, ούτε ακόμα απέναντι στην ίδια σου τη συνείδηση; Πώς μπορούν τα χέρια μας να ασκούν τόσο εύκολα β1α, τα ίδια χέρια που πριν λίγες μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα προσέφεραν ενδεχομένως αγκαλιές και τρυφερά χάδια σε κάποιον άλλο; Πώς μεταμορφώνονται οι άνθρωποι τόσο γρήγορα και βγάζουν στην επιφάνεια τα πιο επικίνδυνα ένστικτά τους; Κι αν αυτός ο συγκεκριμένος άνδρας της ΕΛΑΣ είχε οικογένεια; Τη μια στιγμή δηλαδή, έδερνε με μανία έναν άγνωστο άνδρα και την άλλη μπορεί να αγκάλιαζε τους δικούς του ανθρώπους; Σκέψεις πολλές που βομβαρδίζουν το μυαλό μας απέναντι σε μια τέτοια είδηση και το κάνουν να μπερδεύεται και να βυθίζεται όλο και περισσότερο στον λαβύρινθο του «ασύλληπτου» αυτού του κόσμου και των ανθρώπων του που ζουν μέσα σε αυτόν.

Κι όμως ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τουλάχιστον έτσι μας λένε ή μάλλον όντως ο καθένας μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του αλλά είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την «τύχη του» ή ακόμα και για την ίδια του τη ζωή. «Πήγαινε γυρεύοντας», άλλη μια παγιωμένη φράση που χρησιμοποιείται από εκείνους που είναι πάντα πανέτοιμοι να σχολιάσουν από τον καναπέ της βόλεψης τους το καθετί που συμβαίνει. Αλλά ναι, όλοι οφείλουμε να πηγαίνουμε, γυρεύοντας αξίες και ιδανικά που έχουμε λησμονήσει, που τα θεωρούμε δεδομένα αλλά στην πράξη δεν τα έχουμε. Πρέπει να γυρεύουμε πανανθρώπινες αξίες έξω από το comfort zone του δικού μας-ας πούμε-ελεύθερου και δημοκρατικού κράτους. Πρέπει να μας αγγίζει και να μας θυμώνει ο πόνος, ο πόλεμος, η φτώχεια, οι άνθρωποι που πεθαίνουν επειδή γεννήθηκαν αλλού, τα παιδιά που έπαψαν να είναι παιδιά γιατί τους είναι πιο οικεία η εικόνα μιας βόμβας παρά μιας μπάλας, ο αστυνομικός που με την εξουσία της «στολής του» μπορεί να ασκεί βία σε έναν συμπολίτη μας.

Ας ξαναγίνουμε επιτέλους λίγο Άνθρωποι. Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει!