Στη ζωή μας, συνήθως συναντάμε πολλούς τύπους ανθρώπων με διαφορετικούς τρόπους σκέψης, διαφορετικές συνήθειες και νοοτροπίες. Κάποιοι δηλώνουν «χαλαροί», ισχυριζόμενοι ότι ζουν τη ζωή τους χωρίς άγχος, ότι δεν αφήνουν τίποτα να τους ταράξει και ότι θέλουν απλώς ηρεμία και γαλήνη στην καθημερινότητά τους. Στην αρχή αυτό ακούγεται θετικό, γιατί ποιος δε θα ήθελε να περιβάλλεται από ανθρώπους που δε δημιουργούν ένταση και που διατηρούν ψυχραιμία;
Ας το δούμε όμως λίγο πιο βαθιά αυτό το θέμα. Αρκετές φορές, πίσω από αυτή τη βιτρίνα της χαλαρότητας, κρύβεται ένας άνθρωπος που αποφεύγει ευθύνες και φέρνει τα πράγματα στα δικά του μέτρα ώστε να γίνει αποκλειστικά ό,τι τον βολεύει, χωρίς να χαλάσει τη ζαχαρένια του, που λένε. Δε θα σταθούμε στο τι τους έκανε να φτάσουν ως εδώ– σε αυτή τη φάση δε μας αφορά. Είναι εκείνοι που, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση ή οικογενειακή μάζωξη, καταφθάνουν τελευταίοι, όταν όλα είναι ήδη έτοιμα και θα ακολουθήσει η ατάκα: «Τι να κάνω, μια μέρα έχω κι εγώ να κοιμηθώ». Αν υπάρχουν κοινές δουλειές, οριακά εξαφανίζονται βρίσκοντας συνεχώς δικαιολογίες, αλλά αν έχουν προσωπικό όφελος –δε μιλάω για οικονομικό– εμφανίζονται πρόθυμοι, με ενέργεια κι όρεξη. Κάτι αντίστοιχο κάνουν και στη δουλειά τους.
Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι συνηθίζουν να τραβούν το σκοινί όλο και περισσότερο. Αν δουν ότι οι υπόλοιποι το δέχονται, θα συνεχίσουν να αργούν, να μη βοηθούν, να μη σέβονται τα κοινά πλάνα. Και πάντα με την ίδια ατάκα: «Μην είστε τόσο αυστηροί, χαλαρώστε λίγο». Κοινώς, η χαλαρότητά τους, θα έλεγε κανείς, πως είναι ένα καλοστημένο άλλοθι!
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος που χαρακτηρίζει τον εαυτό του χαλαρό είναι εγωιστής ή παρτάκιας. Υπάρχει διαφορά –και μάλιστα μεγάλη– και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, ανάμεσα σε κάποιον που θέτει υγιή όρια για να προστατεύσει την ψυχική του υγεία και σε κάποιον που συστηματικά αφήνει τους άλλους να τρέχουν, για να παραμένει ο ίδιος στην άνεσή του. Ο πραγματικά χαλαρός άνθρωπος γνωρίζει πότε να πει «όχι» και μπορεί ξεκάθαρα να σου μιλήσει για τις ανάγκες του χωρίς να δημιουργεί παρεξηγήσεις. Σέβεται τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του, χωρίς να τους υποτιμά. Ο «και καλά» χαλαρός, αντίθετα, χρησιμοποιεί τη χαλαρότητα σαν ασπίδα: πίσω από το «είμαι chill» κρύβεται η αποφυγή ανάληψης ευθυνών και η πρόθεση να αφήνει πάντα τους άλλους να κουβαλούν το βάρος και να «τραβούν» μπροστά.
Πώς, όμως, να διαχειριστείς τέτοιες συμπεριφορές από ανθρώπους που είναι στον κύκλο σου; Το πιο βασικό είναι να τους παρατηρήσεις και να τους αντιληφθείς εγκαίρως και ακόμη πιο βασικό, να μην αλλοιωθείς σε καβγάδες. Το πρώτο βήμα είναι να κοιτάξεις τις πράξεις τους και όχι τα λόγια, γιατί διαφέρουν πολύ και σε ξεγελούν. Το δεύτερο είναι να θέσεις τα όριά σου, έχοντας ξεκάθαρη στάση απέναντί τους, χωρίς να τρέχεις συνεχώς να καλύψεις τα κενά που αφήνουν. Πρέπει να μάθουν ότι η ομάδα ή η παρέα ή η οικογένεια δεν είναι διατεθειμένη συνεχώς να προσαρμόζεται για εκείνους. Π.χ. αν πεις «σας περιμένουμε στις 12:00» και δεν έρθουν, απλά ξεκινάς χωρίς αυτούς. Δε θα το κάνεις από κακία ή εκδίκηση, αλλά γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουν ότι η ξεκούρασή τους δεν είναι πάνω στον χρόνο των άλλων– να σημειωθεί ότι δε μιλάμε για τυχαία γεγονότα και ανθρώπους που είναι ξεκάθαροι από την αρχή.
Γιατί, στην τελική, όλοι δουλεύουν, όλοι κουράζονται, όλοι έχουν μια καθημερινότητα που τρέχει με υποχρεώσεις και «θέλω», αλλά όλοι οφείλουν να σέβονται όσους έχουν γύρω τους, είτε γιατί τους επέλεξαν –φίλοι– είτε γιατί τους έτυχαν -συγγενείς ή συνεργάτες. Μην ξεχνάμε πως όλα είναι δανεικά σ’ αυτή τη ζωή, λένε, και ό,τι δίνεις, παίρνεις. Ίσως λοιπόν κάποια στιγμή, όσοι σε υπομένουν γι’ αυτή τη συμπεριφορά, να σου γυρίσουν την πλάτη, έτσι, «χαλαρά».
Συντάκτης: Παναγιώτα Γκογκομήτρου
