Αν υπάρχει ένα θέμα που παραμένει στοιχειωμένο μέσα στις σκέψεις μας, που έχει γεμίσει τα ημερολόγιά μας με κρυφές εξομολογήσεις και που έχει γίνει η αφορμή για ατελείωτες νυχτερινές συζητήσεις, κρασί και δάκρυα με τις φίλες μας, αυτό είναι η ένταση στον έρωτα. Μια ανεξήγητη δύναμη μπορεί να μας ανεβάσει στα ουράνια, ώστε να νιώσουμε ότι πετάμε. Μπορεί να μας βυθίσει με θόρυβο στο απέραντο κενό, αφήνοντας πίσω συντρίμμια ψυχής. Ας το ψάξουμε μαζί λοιπόν, επειδή η αλήθεια, κατά βάση, δεν είναι μόνο άσπρο-μαύρο. Μήπως μας τρομάζει η πιθανότητα να καούμε αν πλησιάσουμε πιο κοντά σε αυτό το κάτι που μας ανάβει; Άραγε αυτή η τρέλα που μας κόβει την ανάσα, αυτή η εκρηκτική φλόγα μας ελκύει; Είναι αυτή μια υπόσχεση ενός τρελού έρωτα, ενός πάθους που υπόσχεται να γυρίσει τον κόσμο σου ανάποδα;
Γιατί όμως μας τραβάει τόσο πολύ; Ίσως επειδή με το πάθος είναι συνώνυμη επιπλέον η ένταση. Και έρωτας που δεν έχει πάθος είναι κάπως άνοστος, αρκετά προβλέψιμος και σαφώς χωρίς ουσία, σαν να τρως το αγαπημένο σου φαγητό χωρίς καθόλου αλάτι. Επιθυμούμε κατά βάθος να αφήσουμε την ψυχή μας να μπορεί να εκτεθεί σε κάτι που θα ξεπερνά τη μίζερη καθημερινότητα, ώστε να νιώθουμε πιο ζωντανοί, για να ζούμε τα συναισθήματά μας πιο έντονα. Η πλοκή του έρωτα που θέλουμε να ζήσουμε εγγυάται μια αφήγηση κάθε άλλο παρά βαρετή, μια διαδρομή γεμάτη γεγονότα , ένταση, ηρεμία, μα και απρόοπτα. Ακόμα κι αν αυτές οι ανατροπές φέρνουν δυσκολίες μαζί τους, παραμένει ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις.
Είναι ευρέως αποδεκτό ότι η ένταση συχνά σχετίζεται με την αβεβαιότητα. Ναι, η αβεβαιότητα μπορεί να προκαλεί φόβο –«τι θα συμβεί τώρα;», «τι θέλει να πει;», «ούτως ή άλλως, τι ζητά;»– αλλά ταυτόχρονα ασκεί και μια ισχυρή έλξη. Η αγωνία, η αναμονή, το “θα γίνει ή δε θα γίνει”, το “θα πει ναι ή όχι”, όλα αυτά δημιουργούν μια εσωτερική αναταραχή που εκτοξεύει την αδρεναλίνη στα ύψη. Ξεκινάς να παίζεις ένα παιχνίδι με υψηλό ρίσκο, όπου το βραβείο είναι η απόλυτη ευτυχία και η απόλυτη σύνδεση. Και ποιος δε θέλει να κερδίσει το απόλυτο βραβείο;
Φυσικά, υπάρχει αυτή η ερωτική χημεία. Η ένταση εκδηλώνεται συχνά μέσω αυτής της αόρατης, αλλά τόσο αισθητά παρούσας, δύναμης. Είναι ο τρόπος που τα βλέμματα διασταυρώνονται και γεμίζουν φωτιά, ο τρόπος που μια απλή αγκαλιά μπορεί να προκαλέσει ρίγος σε κάθε σημείο του σώματος, ο τρόπος που η ανάσα σου κόβεται όταν είσαι κοντά στο άλλο σου ολόκληρο. Γιατί είναι το άλλο σου ολόκληρο και όχι το άλλο σου μισό. Αυτή η χημεία είναι αδιαμφισβήτητα ελκυστική και λειτουργεί σαν μαγνήτης, τραβώντας μας κοντά σε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε πιο ζωντανοί από ποτέ.
Πότε η ένταση μας κατακαίει αντί να μας ζεστάνει;
Αν και η ένταση μπορεί να προσφέρει μια αίσθηση μέθης, σαν ένα ισχυρό ποτό, έχει και τις αρνητικές της πτυχές. Υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη θετική, διεγερτική ένταση και την υπερβολική πίεση που μπορεί να γίνει καταστροφική.
Πότε, ωστόσο, η ένταση αρχίζει να μας προκαλεί φόβο; Όταν σταματά να είναι μια πηγή πάθους και μεταφέρεται σε μόνιμη αγωνία και αβεβαιότητα. Όταν οι διαφωνίες αποκτούν εκρηκτικές μορφές, όταν οι φωνές ανεβαίνουν σε επίπεδα που δεν καταλαβαίνεις, όταν η αβεβαιότητα δεν αφορά πια το “θα γίνουμε ζευγάρι;”, αλλά το “θα χωρίσουμε αύριο;” ή “μήπως με χωρίσει;”. Αυτή η μορφή έντασης είναι σκέτη εξάντληση. Σε κάνει να περπατάς σε τεντωμένο σχοινί, να φοβάσαι την κάθε λέξη, την κάθε κίνηση, μην τυχόν και πυροδοτήσεις την επόμενη, ανεξήγητη έκρηξη.
Η ένταση μετατρέπεται σε τρόμο όταν εξελίσσεται σε μια δραματική σχέση, όπου οι κόντρες και οι επανασυνδέσεις γίνονται ένας ατελείωτος και ψυχοφθόρος κύκλος. Όταν η φράση “δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα” αποκτά χειριστικό χαρακτήρα αντί για ρομαντικό – μια δήλωση που σε κρατάει δέσμιο. Όταν η ζήλια και η κτητικότητα μεταμφιέζονται σε “έντονο ενδιαφέρον” και τελικά στραγγίζουν κάθε ίχνος ελευθερίας, αυτονομίας και εμπιστοσύνης.
Είναι πράγματι ανησυχητικό όταν η πίεση οδηγεί σε αβεβαιότητα. Πώς είναι δυνατόν να δημιουργήσεις κάτι στέρεο, ουσιαστικό, ικανό να διαρκέσει στον χρόνο, όταν το έδαφος συνεχώς τρέμει κάτω από τα πόδια σου; Για να αναπτυχθούν οι σχέσεις, απαιτείται σταθερότητα, ασφάλεια και έναν βαθμό ηρεμίας, ένα λιμάνι όπου μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής, σωματικά και συναισθηματικά. Όταν η ένταση είναι η κυρίαρχη δύναμη, αφήνει ελάχιστο χώρο για αυτά τα απαραίτητα συστατικά.
Φυσικά, υπάρχει η ανησυχία της απώλειας. Όταν η ένταση είναι ψηλή, ο κίνδυνος να παρασυρθείς σε αυτή ή να χάσεις τον εαυτό σου, τις αξίες και την προσωπικότητά σου είναι πάντα παρών. Ο τρόμος προκύπτει από την ιδέα ότι αυτό το έντονο πάθος μπορεί τελικά να καταναλώσει τα πάντα, αφήνοντας πίσω μόνο στάχτες και συντρίμμια.
Η χρυσή τομή: Διαχείριση της έντασης
Είναι η ένταση κάτι θετικό ή αρνητικό; Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, η κατάλληλη απάντηση είναι η ισορροπία. Η υγιής μορφή έντασης είναι αυτή που σε κρατά ζωηρό και προσφέρει δυναμική στην καθημερινότητά σου. Είναι αυτή που σε κάνει να ανυπομονείς για την επόμενη συνάντηση, που κάνει την επικοινωνία πιο ζωντανή, που σε ωθεί να εξερευνήσεις νέα όρια με τον σύντροφό σου, να ανακαλύψετε πράγματα για εσάς που δεν ξέρατε ότι υπήρχαν.
Αυτή η ένταση μοιάζει με ένα καλό κρασί – όσο περισσότερο παλιώνει, τόσο πιο ισχυρή γίνεται, αλλά πάντα χρειαζόμαστε μέτρο. Την εκτιμάς, σε ζεσταίνει και σου δίνει ευχαρίστηση, όμως δε σε μεθάει σε βαθμό που να χάσεις τον έλεγχο σου. Αντίθετα, η τοξική ένταση είναι αυτή που σε κουράζει, που δημιουργεί συναισθήματα δυσφορίας και εξάντλησης.
Η τοξική ένταση είναι αυτή που σε εξαντλεί, που σε κάνει να αισθάνεσαι μικρή, ανεπαρκής ή συνεχώς υπό πίεση. Είναι αυτή που αντί να σε ενώνει με τον άλλον, δημιουργεί χάσματα, παρεξηγήσεις και έναν φαύλο κύκλο πόνου.
Το μυστικό είναι να μάθουμε να διακρίνουμε. Να αναγνωρίζουμε πότε η ένταση είναι δημιουργική και πότε είναι καταστροφική. Να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας για το τι πραγματικά νιώθουμε, τι χρειαζόμαστε και τι μας αξίζει, κυρίως αυτό: τι μας αξίζει! Αν η ένταση σε κάνει να αισθάνεσαι συνεχώς αγχωμένη, φοβισμένη ή πληγωμένη, αν σου κόβει τον ύπνο και σου παίρνει τη χαρά, τότε ίσως είναι καιρός να αναθεωρήσεις τη σχέση σου με αυτήν την ένταση, και ίσως και με τη σχέση που τη γεννά.
Στο τέλος της ημέρας, ο έρωτας είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που χρειάζεται και φωτιά και νερό, και πάθος και ηρεμία. Η ένταση είναι ένα συστατικό, ένα μπαχαρικό, όχι ολόκληρη η συνταγή. Θα πρέπει αυτήν την ένταση να την καλωσορίζουμε όταν μας ανεβάζει, όταν μας δίνει φτερά, να την ελέγχουμε όταν μας απειλεί, όταν νιώθουμε ότι μας πνίγει, και να θυμόμαστε πάντα ότι ο πιο όμορφος, ο πιο αληθινός έρωτας είναι αυτός που μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς, ελεύθερες και ολοκληρωμένες, ακόμα και μέσα στην πιο εκρηκτική του μορφή.
Ο έρωτας θέλει ένταση. Όχι, όμως, μόνο ένταση. Θέλει πάθος, αλλά θέλει και ηρεμία. Θέλει εκείνη τη σπίθα που σε ξυπνά, αλλά και εκείνη την αγκαλιά που σε γειώνει. Γιατί όσο κι αν λατρεύουμε την τρέλα, στο τέλος της μέρας χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που θα είναι εκεί όταν όλα καταρρέουν. Γιατί ο έρωτας, τελικά, πρέπει να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, όχι να μας καταστρέφει.
Συντάκτης: Βαλεντίνα Λεωνίδου
