Οκτώ ανήλικοι, ηλικίας μόλις 13 και 14 ετών, προσήχθησαν μαζί με τους γονείς τους για εμπρησμούς στην Εύβοια, και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Αμαρύνθου, ως απάντηση για την καταστροφή που σαρώνει κάθε καλοκαίρι το νησί.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες του eviaonline, η υπόθεση άρχισε να ξετυλίγεται τη Δευτέρα, όταν έπειτα από πληροφορίες που αξιοποιήθηκαν από την Πυροσβεστική Υπηρεσία, προσήχθησαν δύο ανήλικοι μαζί με τους γονείς τους. Η αφορμή ήταν η πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει νωρίτερα την ίδια μέρα στην περιοχή. Οι δύο ανήλικοι φέρονται να έβαζαν φωτιές εσκεμμένα, ενώ οι γονείς τους κατηγορούνται για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου.
Η συνέχεια, ωστόσο, αποκάλυψε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Με την καθοριστική συνδρομή της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού (ΔΑΕΕ) και των αξιωματικών της Πυροσβεστικής Ευβοίας, αποκαλύφθηκε μια ολόκληρη ομάδα οκτώ παιδιών, Ελλήνων και αλλοδαπών, τα οποία φέρονται να έχουν προκαλέσει σειρά εμπρησμών τον τελευταίο χρόνο στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Ερέτριας.
Όλοι τους, μαζί με τους γονείς τους, εξετάστηκαν στο πλαίσιο του αυτοφώρου. Οι προσαγωγές διήρκησαν μέχρι τα μεσάνυχτα της Τρίτης 5 Αυγούστου, χωρίς να μετατραπούν σε συλλήψεις. Πλέον, αναμένεται να ακολουθηθεί η προβλεπόμενη νομική διαδικασία.
Όπως κάθε φορά που ξεσπά μία μεγάλη πυρκαγιά, έτσι και τώρα, η είδηση έγινε viral. Μόνο που δεν ήταν μόνο η ίδια η καταγγελία που πυροδότησε συζητήσεις – ήταν και η καχυποψία που τη συνόδευε. «Σας βρήκαμε τους φταίχτες» έγραψαν πολλοί στα social media με σαφή ειρωνεία, ενώ άλλοι αμφισβήτησαν ευθέως την εγκυρότητα της υπόθεσης, αφήνοντας υπονοούμενα για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης ή για «εύκολες» εξιλαστήριες λύσεις.
Η αλήθεια είναι πως οι πυρκαγιές στην Ελλάδα – και ιδίως τα τελευταία χρόνια στην Εύβοια – πέρα από περιβαλλοντικό ζήτημα, είναι ένα θέμα που έχει εγγράψει βαθιά κοινωνικά και πολιτικά ρήγματα. Κάθε φωτιά ξυπνά παλιά τραύματα, ελλείψεις σε πρόληψη και καταστολή, αλλά και ένα διαρκές αίσθημα ανασφάλειας.
Όταν, λοιπόν, ακούμε ότι παιδιά 13 και 14 ετών ευθύνονται για εμπρησμούς, η πρώτη αντίδραση δεν είναι σοκ ή οργή. Είναι δυσπιστία και δεν είναι τυχαίο: Η εμπιστοσύνη στις Αρχές έχει διαβρωθεί – όχι απαραίτητα επειδή αυτές δε λειτουργούν, αλλά επειδή χρόνια τώρα οι κάτοικοι βλέπουν δάση να χάνονται, σπίτια να καίγονται και ευθύνες να μη φτάνουν ποτέ εκεί που πρέπει.
Ταυτόχρονα, η καχυποψία αντικατοπτρίζει και κάτι άλλο, πιο βαθύ: Μια κοινωνία κουρασμένη, θυμωμένη και χωρίς καμία διάθεση να αποδεχτεί απλές εξηγήσεις για τόσο περίπλοκα τραύματα. Και εν τέλει, ακόμα κι αν αποδειχτεί ότι τα παιδιά είχαν κάποια εμπλοκή, το ερώτημα παραμένει: Τι είδους κοινωνία παράγει παιδιά που βάζουν φωτιές; Και τι κάνει η ίδια για να τους προσφέρει έναν άλλο τρόπο να «παίξουν» ή να ακουστούν;
Σε κάθε περίπτωση, η Εύβοια που κάθε χρόνο ταλαιπωρείται αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα, είναι σαφές ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο από αεροσκάφη, αντιπυρικές ζώνες, εποχικούς πυροσβέστες- που κι αυτά ασφαλώς είναι απολύτως χρήσιμα. Χρειάζεται, όμως, παράλληλα και να βρει τη χαμένη της εμπιστοσύνη στις Αρχές, να εκπαιδευτεί στην πρόληψη, και τελικά, να δει το πρόβλημα στην έκταση και τη σημαντικότητα που πραγματικά έχει.
