Η αγάπη δεν έχει κλειδαριές. Δεν είναι κτήμα, δεν είναι οικόπεδο να βάλεις συρματοπλέγματα γύρω του και να λες «αυτό είναι δικό μου». Όσο πιο πολύ τη φυλακίζεις, τόσο πιο γρήγορα θα σαπίσει στα χέρια σου. Αγάπη δεν είναι το χέρι που σφίγγει μέχρι να πονέσει. Είναι το χέρι που αφήνει χώρο, που ξέρει να ανοίγει και να αφήνει τον άλλον να αναπνέει.
Έχουμε μάθει να συγχέουμε την αγάπη με την ιδιοκτησία. Να πιστεύουμε ότι ο άλλος μας ανήκει, ότι η παρουσία του είναι εγγυημένη, ότι τα συναισθήματά του έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι πάνω μας. Και μετά, αναρωτιόμαστε γιατί στραγγαλίζονται οι σχέσεις, γιατί πνίγεται ο έρωτας. Δεν πνίγεται από έλλειψη αγάπης. Πνίγεται από την απληστία μας να τον κατέχουμε.
Το «είσαι δικός μου» είναι μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Κρύβει τον φόβο μας να μείνουμε μόνοι, τον τρόμο μας ότι μπορεί να μην είμαστε αρκετοί. Αν όμως η αγάπη σου βασίζεται στην κατοχή, τότε δεν αγαπάς· φυλακίζεις. Δεν κοιτάς τον άλλον σαν άνθρωπο με δική του ψυχή, με ελευθερία, με επιλογές· τον κοιτάς σαν τρόπαιο που πρέπει να κρατήσεις στο ράφι σου. Και τα τρόπαια, όσο κι αν γυαλίζουν, είναι πάντα νεκρά.
Η αγάπη, στην ουσία της, είναι ακριβώς το αντίθετο: είναι μια πράξη ελευθερίας. Να πεις στον άλλον: «Σ’ αγαπώ αρκετά για να μη σε χρειάζομαι δέσμιο. Σ’ αγαπώ αρκετά για να σε αφήσω να επιλέξεις εμένα ξανά και ξανά, κι όχι επειδή σε έδεσα με αλυσίδες.» Σκέψου το: τι έχει μεγαλύτερη αξία; Να μένει κάποιος μαζί σου επειδή δεν μπορεί να φύγει ή να μένει επειδή, κάθε μέρα, σε επιλέγει; Η αγάπη που αξίζει είναι αυτή που επιβιώνει χωρίς κλειδαριές. Αυτή που ζει με ρίσκο. Αυτή που λέει: «Ξέρω ότι μπορείς να φύγεις οποιαδήποτε στιγμή. Και παρ’ όλα αυτά, διαλέγεις να μείνεις.»
Ναι, είναι πιο τρομακτικό έτσι. Είναι πιο αβέβαιο. Σε αφήνει εκτεθειμένο, ευάλωτο. Αλλά εκεί ακριβώς είναι η ομορφιά. Στο να βλέπεις τον άλλον ελεύθερο και παρ’ όλα αυτά κοντά σου. Στο να αγαπάς χωρίς να εξασφαλίζεις. Στο να σέβεσαι ότι η καρδιά του δεν είναι αντικείμενο ιδιοκτησίας αλλά ένας ολόκληρος κόσμος που σου επιτρέπει να τον επισκεφθείς.
Αγάπη δεν είναι το «μείνε γιατί το θέλω». Είναι το «μείνε γιατί το θέλεις». Και υπάρχει τεράστια διαφορά. Το πρώτο είναι δικό σου εγωιστικό αίτημα· το δεύτερο είναι η δική του αληθινή επιθυμία. Και η ελευθερία αυτή είναι που κάνει την αγάπη καθαρή.
Η αλήθεια είναι πως όταν λες «είσαι δικός μου, ή δική μου», δε μιλάς για αγάπη. Μιλάς για έλεγχο. Για φόβο απώλειας. Για την ανάγκη να έχεις έναν άνθρωπο σαν ασφάλεια, σαν επιβεβαίωση. Η αγάπη, όμως, δεν είναι ούτε ασφάλεια ούτε επιβεβαίωση· είναι άλμα. Κι αν δεν μπορείς να αντέξεις το κενό, αν δεν μπορείς να αντέξεις το ρίσκο, τότε αυτό που νιώθεις δεν είναι αγάπη, είναι εξάρτηση.
Να είσαι ελεύθερος, λοιπόν. Να αγαπάς και να ξέρεις ότι δε σου ανήκει κανείς. Ούτε εσύ ανήκεις σε κανέναν. Κι εκεί, μέσα σε αυτήν την ελευθερία, γεννιέται το πιο τρυφερό παράδοξο: ότι μόνο όταν δεν ανήκεις, μπορείς πραγματικά να δοθείς. Αν αγαπάς, άσε τον άλλον να είναι ο εαυτός του. Μην προσπαθείς να τον φτιάξεις στα μέτρα σου. Μην τον φυλακίζεις σε κανόνες, σε ζήλιες, σε παρανοϊκά “πρέπει”. Άφησέ τον να είναι η δική του ιστορία, όχι η συνέχεια της δικής σου. Και τότε, αν μείνει, θα ξέρεις: έμεινε γιατί το διάλεξε. Κι αυτή είναι η πιο ακριβή απόδειξη αγάπης. Ίσως τελικά η αγάπη να είναι το πιο γενναίο “σε αφήνω ελεύθερο”. Όχι γιατί δεν πονάει η πιθανότητα να φύγει· αλλά γιατί σέβεσαι περισσότερο την αλήθεια του από τη δική σου ανάγκη.
Αγάπη δεν είναι ιδιοκτησία. Είναι φιλοξενία. Σου ανοίγω τον χώρο μου, σε αφήνω να μπεις, αλλά ξέρω πως μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις. Και κάθε μέρα που διαλέγεις να μείνεις, είναι δώρο. Όχι υποχρέωση. Γι’ αυτό λέω: αγάπη δεν είναι «να είσαι δικός μου». Είναι «να είσαι ελεύθερος». Γιατί μόνο στην ελευθερία ανθίζει η αγάπη.
Συντάκτης: Ίννα Σταύρου
