Κάθομαι πάνω σου,
και η καρδιά σου γίνεται ο κόσμος.
Κι εγώ, σαν παιδί,
χαμένος μέσα στο σχήμα σου,
δε θέλω να βγω ποτέ.
Τα χείλη σου είναι φως.
Μου δείχνουν τον δρόμο
ακόμη κι όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν.
Κι εγώ τα ακολουθώ,
χωρίς να φοβάμαι τίποτα.
Όταν σε κοιτάζω,
ξέρω όλες τις αλήθειες.
Κάθε σιωπή, κάθε χαμόγελο,
είναι ένα μυστικό που μοιραζόμαστε.
Και τίποτα άλλο δε χρειάζεται.
Μέσα στον κόσμο που τρέχει,
μόνο εσύ μένεις σταθερή.
Και κάθε φορά που σε αγγίζω,
νιώθω ότι όλα αποκτούν νόημα.
Κι όταν η νύχτα τελειώνει,
κι όταν το φως επιστρέφει,
είσαι εκεί
δίπλα μου, ανάσα με ανάσα,
και ξέρω ότι τίποτα δεν τελειώνει,
όσο υπάρχουμε εμείς.
Συντάκτης: Στάθης Αναστασίου
