42 ετών, διευθύντρια, μορφωμένη, με όνειρα και ζωή μπροστά της. Κι όμως, η Γαλλίδα Καρολίνα Γκρανζιάν δεν άντεξε άλλο. Εγκατέλειψε τη θέση της στο νηπιαγωγείο του Μουσάζ κι έναν χρόνο αργότερα, 1/9 στην αρχή της σχολικής σεζόν, έδωσε τέλος στη ζωή της. Δεν την έσπρωξε ο άνεμος, ούτε η μοίρα. Την έσπρωξε η κοινωνία που κρύβεται πίσω από το πληκτρολόγιο, πίσω από τα “καλά, δεν το εννοούσα”, πίσω από το δηλητηριώδες “χιούμορ” και τις ψιθυριστές κουβέντες στα πηγαδάκια.
Γιατί; Μα επειδή ήταν λεσβία και δεχόταν καθημερινά μηνύματα ομοφοβικής παρενόχλησης. Επειδή τόλμησε να αγαπάει ανθρώπους του ίδιου φύλου. Αυτό ήταν το “έγκλημά” της. Αυτή λοιπόν η μορφή της αγάπης έγινε για κάποιους αφορμή να την εξευτελίζουν, να τη στοχοποιούν, να της κλέβουν την αξιοπρέπεια μέρα με τη μέρα, ώσπου έφτασε να θεωρεί πιο εύκολο να αντιμετωπίσει τον θάνατο παρά την τοξικότητα γύρω της.
Πέφτει, λοιπόν, από τον γκρεμό, όχι μια γυναίκα απλώς· πέφτει η λογική μας μαζί, η ίδια η ανθρωπιά μας, το υποτιθέμενο “προοδευτικό” ευρωπαϊκό μας μυαλό. Γιατί, αλήθεια, τι σημασία έχει να καυχιέσαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισότητα, όταν στην καθημερινότητα αφήνεις τον διπλανό σου να σαπίζει από την ψυχολογική βία;
View this post on Instagram
Λίγες μέρες πριν φύγει, σε ανάρτησή της έγραψε: «Η Δευτέρα, σας το διαβεβαιώνω, θα είναι πολύ πιο δύσκολη για μένα στο σπίτι παρά για εσάς στο σχολείο σας.»
Το σώμα της βρέθηκε από τις γαλλικές αρχές κοντά στο Ανγκλάρ-ντε-Σαλέρ, στην περιοχή Καντάλ, όπου ζούσε. Κι ενώ αυτή η είδηση θα έπρεπε να μας προκαλεί ντροπή, όλοι τώρα θα μιλήσουμε με στόμφο, θα γράψουμε “RIP”, θα βάλουμε μια καρδούλα στο Facebook και στο Instagram, θα κατηγορήσουμε αφηρημένα το “σύστημα”. Μα το σύστημα δεν είναι μια αόρατη μηχανή. Το σύστημα είμαστε όλοι εμείς. Εσύ, εγώ, ο γείτονας, ο δάσκαλος, ο ανώνυμος σχολιαστής κάτω από κάθε άρθρο. Είμαστε οι ίδιοι που κοιτάμε αλλού όταν βλέπουμε κάποιον να γίνεται περίγελος. Είμαστε οι ίδιοι που γελάμε με το “αστειάκι” στην παρέα. Είμαστε οι ίδιοι που θεωρούμε ότι “ε, σιγά, δεν έγινε και τίποτα”.
Έγινε όμως. Έγινε, και πάρα έγινε. Μια γυναίκα δε ζει πια, ένας άνθρωπος έμεινε αριθμός σε άρθρα και hashtags, γιατί τολμούσε να ζει αληθινά. Η Καρολίνα δεν είναι η πρώτη και δυστυχώς δε θα είναι η τελευταία. Γιατί όσο συνεχίζουμε να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους, όσο θα θεωρούμε την αγάπη “αμαρτία” ή “ιδιαιτερότητα”, όσο θα βαφτίζουμε την παρενόχληση “πλάκα”, θα σκάβουμε νέους γκρεμούς. Και σε κάθε γκρεμό θα βρίσκεται κάποιος που δεν άντεξε να κουβαλάει πια το βάρος της διαφορετικότητας.
Και τώρα, τι κάνουμε; Θα βολευτούμε ξανά στην καρέκλα μας, θα κουνήσουμε το κεφάλι με απογοήτευση και θα αλλάξουμε κανάλι; Ή θα τολμήσουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε: “Μήπως εγώ, με μια λέξη, με μια σιωπή, με μια ειρωνεία, έσπρωξα κι εγώ πιο κοντά στον γκρεμό κάποιον γύρω μου;”
Η Καρολίνα δεν πέθανε από κατάθλιψη, δεν πέθανε “επειδή δεν άντεξε”. Πέθανε επειδή κάποιοι φρόντισαν να της κάνουν τη ζωή ανυπόφορη. Αν θέλουμε λοιπόν να μιλάμε για πρόοδο, ας σταματήσουμε πρώτα να μετράμε πτώματα. Ας αρχίσουμε να μετράμε πόσες φορές επιλέγουμε να υπερασπιστούμε τον αδύναμο, πόσες φορές δεν αφήνουμε τον φόβο να καταπιεί την αξιοπρέπεια κάποιου.
Γιατί αν δεν το κάνουμε, τότε θα πρέπει να ξέρουμε: σε κάθε γκρεμό που θα στέκεται ένας άνθρωπος, θα κουβαλάει μαζί του και το δικό μας μερίδιο ευθύνης.
Στη μνήμη της Καρολίνα Γκρανζιάν.
Συντάκτης: Φραγκούλα Χατζηαγόρου
