Κάποια βράδια με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, αναρωτιόμαστε ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός της ζωής μας. Κάποιοι, μάλιστα, μπορεί να διανύσουν ή να ξοδέψουν όλη τους τη ζωή χωρίς καν να τον καταλάβουν ή ψάχνοντάς τον. Δεν ξέρω αν κι εγώ τον έχω βρει, αλλά στην πορεία των χρόνων ένα έχω καταλάβει. Ότι όσο καλά κι αν νομίζουμε ότι ξέρουμε τους εαυτούς μας, you know nothing John Snow.
Άνθρωποι μπαίνουν-βγαίνουν στη ζωή μας κι όλοι έχουν να σου διδάξουν κάτι. Άλλοι μπορεί να είναι και απλώς χάσιμο χρόνου. Τι γίνεται όμως με αυτούς που μας δίνουν ένα μάθημα κι εκεί καταλαβαίνουμε ότι όσα ξέραμε για εμάς δεν ισχύουν πλέον; Γιατί μέσα από κάθε ιστορία, προδοσία, και όλα τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει μια ανθρώπινη σχέση, δε βγαίνεις ποτέ αλώβητος, ακόμα κι αν πιστεύεις πως είσαι ο πιο σκληροτράχηλος άνθρωπος. Αφήνουμε ανθρώπους να μπαίνουν στη ζωή μας και λέμε «όχι, εσύ δεν μπορείς να με πληγώσεις, έχω δουλέψει αρκετά με μένα, δεν μπορείς». Και ο από πάνω, σε όποιον κι αν πιστεύεις, ή δεν πιστεύεις, γελάει.
Κάποιοι άνθρωποι, μας αλλάζουν απλώς και μόνο γιατί μας γεννούν συναισθήματα που δεν ξέραμε ότι έχουμε και για πρώτη φορά νιώθουμε. Ειδικά όταν είμαστε πραγματικά ερωτευμένοι, ο έρωτας μπορεί να είναι ένα ισχυρό όπλο ενάντια στον πόλεμο με τον εαυτό μας, ή ένας πραγματικός εχθρός. Πράγμα που καταλαβαίνουμε όταν για πρώτη φορά θα πέσουν τα ροζ γυαλιά που φοράμε στην αρχή κι ανακαλύψουμε τις ανασφάλειές μας. Σαν μια πανσέληνος, που έρχεται και φωτίζει, δίνει διαύγεια, αλλάζει ενεργειακά όλη την ύπαρξή μας.
Άλλοι δε δίνουν σημασία σε αυτά, βέβαια. Άλλοι τα έχουν σαν οδηγό: τα σημάδια, τις ενέργειες και όλα τα συναφή. Αρκετός κόσμος δεν τα παίρνει καν της μετρητοίς, αλλά θέλει να τα γνωρίζει. Όπως και να το πάρουμε, όμως, είτε μιλώντας ποιητικά είτε συμβολικά, το φεγγάρι και η πανσέληνος είναι σαν ένας καθρέφτης συναισθημάτων. Το φεγγάρι είναι η αλλαγή, ο ρυθμός, κάτι που μεγαλώνει και μικραίνει, όπως και οι διαθέσεις μας. Έτσι και η πανσέληνος είναι ένα αποκορύφωμα από φως, ενέργεια, ένταση, συναισθήματα στο φουλ. Γι’ αυτό, άλλωστε, και κάποιοι από εμάς νιώθουμε πιο ανήσυχοι, πιο δημιουργικοί από ποτέ.
Όμως, υπάρχουν και κάποιες νύχτες πανσελήνου, τόσο φωτεινές και σκοτεινές ταυτόχρονα, που δεν αντέχουμε να τις κουβαλάμε. Κι όταν η αντοχή τελειώνει σε μέρη ακατάλληλα, τότε βρισκόμαστε τόσο εκτεθειμένοι, που όσα ρούχα και να φοράμε νιώθουμε εντελώς «γυμνοί». Είναι αυτές οι φορές που, όσο και να το παλεύουμε, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας και το στόμα μας γίνεται χείμαρρος, λες και ψάχνουμε την εξιλέωση μέσα από αυτό το φως του φεγγαριού.
Ξεκινάμε να μιλάμε και καμιά φορά δεν πιστεύουμε ούτε εμείς οι ίδιοι το τι ακούμε από το στόμα μας για ανθρώπους που αγαπάμε, ερωτευτήκαμε κ.ο.κ. Μπορεί να είναι στιγμές παραφροσύνης, στιγμές που κι ένα ποτήρι κρασί να πιεις θα τις μεγεθύνει, για να φτάνουμε στο σημείο να ξεστομίζουμε χωρισμούς, διαλύοντάς τα όλα με τη στάση μας. Και τι καταλαβαίνουμε; Ότι δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας, αφήνοντας τις σκιές να κυριαρχούν και να μας καθοδηγούν, μένοντας αμέτοχοι στην ίδια μας τη ζωή. Κι όλες οι ανασφάλειες που νομίζουμε ότι νικήσαμε, είναι εκεί.
Τελικά, ίσως το νόημα της ζωής να βρίσκεται στο να κατανοήσουμε το εγώ πριν περάσουμε στο εμείς. Ή ίσως, εκεί πρέπει να γίνει η αρχή. Γιατί μπορεί πολλές φορές αυτοί που έχουμε δίπλα μας για συντρόφους στη ζωή, να μην είναι τα τέρατα ή οι εχθροί που η φαντασία πλάθει. Γιατί μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι να μας αγαπήσουν· μα πώς να τους αφήσουμε να μας αγαπήσουν αν πρώτα εμείς δεν αγαπήσουμε εμάς;
ΥΓ: Κάποτε σε ένα παγκάκι, μια κοπέλα μου μίλησε για ένα αγόρι. Ήταν άγνωστη, μα επέλεξε να μοιραστεί όσα τη βάραιναν μαζί μου. Εκείνος, κοίταξε κάποτε μια άλλη με τον θαυμασμό που κοίταζε την κοπέλα. Κι η κοπέλα πληγώθηκε, γιατί νόμιζε ότι έπαψε να την αγαπά. Όμως, τι κι αν στη δική μας ιστορία, αυτός την αγάπησε και της το έδειξε, μα εκείνη δεν ήθελε να το δει;
Συντάκτης: Ευδοκία Πίστη
