Δεν ξέρω αν θυμάσαι το πρώτο meeting ever που έκανες στη δουλειά. Εκείνο το παρθενικό μάζωμα όλων των μελών που θα ξεκαθάριζε το τοπίο, όπως σου έλεγαν. Εδώ δεν ξέρω αν θυμάσαι την πρώτη σου φορά καλά καλά. Ίσως θυμάσαι την καλύτερη/χειρότερη εμπειρία σου, αλλά ας μη μιλάω εκ μέρους σου. Μπορεί να έχεις μνημονικό τσακάλι. Τέλος αναδρομής στα σεντόνια. Πλάνο στο γραφείο και τη smart casual στυλάρα σου.
Τα meetings στη δουλειά φαινομενικά γίνονται για να επιλύονται οι διαφορές, να εκφράζονται τα παράπονα, να συζητάνε όλοι από κοινού όχι μόνο τι πάει λάθος αλλά να προτείνουν και εναλλακτικές με χειροπιαστά παραδείγματα. Αντ’αυτού εκείνη την ώρα κανείς δε μιλάει ή συνήθως βγαίνει ένας στη σέντρα που μιλάει ξεκάθαρα, εκπροσωπώντας όλη την ομάδα ενώ οι άλλοι τον εκθέτουν μη λέγοντας τα αυτονόητα. Η σιωπή των αχ-αμνών, όπως έλεγε εκείνη η ένδοξη φιλόλογος στο σχολείο την ώρα που έκανε ερώτηση κι έπαιρνε silent treatment.
Σενάριο #1: Είσαι νεούδι στη δουλειά και ξεκινάς μέσα στην κ@ύλα με τόσες πολλές ιδέες και προτάσεις που οριακά έχεις κατουρηθ3ί από τη χαρά σου που θα τις εκφράσεις στο αυριανό meeting και θα πάθουν όλα την πλακάρα τους με το πόσο δυναμική προσθήκη είσαι στο κρου. Δε μένεις στα λόγια, φτιάχνεις ολόκληρο power point, στρατηγικές για να εκτοξευθούν οι στόχοι του brand, excel για να υπάρχει οργάνωση και διοίκηση μεταξύ κατεργαρέων συναδέλφων, το φτάνεις σε άλλο λέβελ να δουν τον υπερβάλλοντα ζήλο σου. Από εμάς πάντως ένα μεγάλο “μπράβο”, γιατί από ό,τι αχνοφαίνεται 1 χρόνο μετά στο πόστο, δε στο είπαν αυτοί που έπρεπε.
Σενάριο #2: Είσαι στο ίδιο meeting αλλά αυτή τη φορά δεν είσαι το νεούδι, είσαι η παλιά καραβάνα. Είσαι το go-to άτομο, που πραγματικά ξέρει όλες τις λεπτομέρειες τεχνικές και μη, απέξω, έχεις εκπαιδεύσει κόσμο και κοσμάκη, έχεις κάνει όνειρα για αύξηση τόσο ζηλευτή που θα καταφέρεις επιτέλους να πιάσεις εκείνο το δυάρι, ισόγειο στον Κολωνό στην προνομιακή τιμή των 850 ευρώ/μήνα. Πένα. Άντε πες και ένα 200άρι η ΔΕΗ το μήνα και είσαι άρχοντας των δαχτυλιδιών. Πιο πολύ σε άρχοντα του σκότους παραπέμπουν οι συνθήκες, βεβαίως βεβαίως.
Σενάριο φαβορί: Παλαιοί και νέοι, μάνατζερ και ceo, αφεντάδες και δ0ύλοι. Άπαντες παρόντες στο meeting room δίπλα-δίπλα ή στην online συνάντηση μέσω teams. Ξεκινάει ο υψηλότερος στην ιεραρχία να λέει τους στόχους που θέλει να επιτευχθούν μέχρι τα Χριστούγεννα. Χωρίς πλάνο ή στρατηγική. Απλώς νούμερα που καλείστε να φτάσετε, τον τρόπο βρείτε τον εσείς. Κοιτιέστε ψιλοαγχωμένοι, νιώθετε άβολα γιατί ενώ τα έχετε συζητήσει χίλιες φορές off the record και ξέρετε πως είστε στην ίδια σελίδα, ξαφνικά δεν κάνει κανένας την αρχή στη δύσκολη συζήτηση. Κουνάτε όλοι τα κεφάλια, κάνετε πως σημειώνετε στις ατζέντες σας αλλά σε κοντινό πλάνο δεν είναι σημειώσεις, είναι γραμμές, τετραγωνάκια και σκίτσα. Άλλη μια συνάντηση έφτασε στο τέλος της χωρίς να έχει ειπωθεί τίποτα ουσιαστικό. Να ‘χαμε να λέγαμε. Α! Ήταν και η ετήσια συνάντηση. Φαντάσου πως θα πάνε οι μηνιαίες.
Behind the scenes/Bloopers: Εδώ βλέπουμε όσα διαδραματίστηκαν εκτός χώρου συνάντησης και χωρίς την παρουσία ανωτέρων. Νεύρα στο γραφείο, κάθε μέρα μετράτε αντίστροφα για τη συνταξιοδότηση, αναρωτιέστε πότε θα παραιτηθείτε ή αν δικαιούστε ταμείο σε περίπτωση που έχετε την τύχη να σας απολύσουν και άλλα τέτοια όμορφα. Κανένα κίνητρο, κανένας ενθουσιασμός. Ο στόχος για τα Χριστούγεννα μπορεί και να επιτευχθεί αλλά με τον δικό σου στόχο τι γίνεται; Εσύ είχες στόχο να ζητήσεις επιτέλους εκείνη την αύξηση για τις απλήρωτες υπερωρίες που βαράς. Ήθελες να θέσεις όρια για να μη χτυπάει το κινητό σου αφότου έχεις σχολάσει ή αν χτυπάει να τροποποιήσετε τη συμφωνία σας.
Το ερώτημα είναι γιατί κότεψες και πάλι, ενώ ήθελες να συζητήσεις τόσα. Γιατί την ώρα που ο συνάδελφος με τον οποίο κράζετε μαζί σιχτιριασμένοι, αποφάσισε να μιλήσει λέγοντας τα παράπονα σας στους υπεύθυνους και εσύ τον άφησες ξ3βράκωτο στ’ αγγούρια χωρίς να πεις λέξη; Για να μη σε αδικούμε και εσένα, μπορεί να μην είχες κακές προθέσεις. Μπορεί όσες φορές αποφάσισες να μιλήσεις, να μην άκουγε κανείς και έχεις απογοητευτεί. Μένεις από συνήθεια και μέχρι να βρεις κάτι άλλο, άσχετο που δεν έχεις στείλει ακόμα ούτε ένα βιογραφικό. Μπορεί να ξέρεις ότι ελπίδα δεν υπάρχει, οπότε δεν το παλεύεις καν πλέον.
Τελευταία πράξη: Ολοκληρώνεται το meeting, περιμένετε με το ψεύτικο χαμόγελο στα μούτρα να φύγει ο μάνατζερ και επιστρέφετε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, με άπλετο κράξιμο για το πόσο αχρείαστη ήταν η συνάντηση, χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα και πως την επόμενη φορά θα τους τα πείτε ένα χεράκι και θα γίνει το καμό.
Άλλο ένα επεισόδιο από τις “Εργασιακές ιστορίες” έφτασε στο τέλος του.
Συντάκτης: Δάφνη Κανελλοπούλου
