Όλοι μας, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, έχουμε σταθεί μπροστά σε ένα όνειρο που έμοιαζε μακρινό, δύσκολο ή ακατόρθωτο. Ίσως ήταν η δουλειά που θέλαμε αλλά ποτέ δεν τολμήσαμε να κυνηγήσουμε. Ίσως ήταν μια αγάπη που δεν εκφράσαμε, ένα ταξίδι που αναβάλαμε, ένα ταλέντο που αφήσαμε θαμμένο στο συρτάρι. Και τότε, χρόνια μετά, κοιτάζουμε πίσω και ρωτάμε τον εαυτό μας: «Τι θα γινόταν αν;» Η αλήθεια είναι πως τα ανεκπλήρωτα όνειρα έχουν ένα περίεργο βάρος. Δεν τα κουβαλάμε μόνο στο μυαλό, αλλά και στην ψυχή. Είναι αυτά τα «αν» που εμφανίζονται όταν ησυχάζει ο θόρυβος της καθημερινότητας, τότε που ξαφνικά αναρωτιέσαι αν έζησες πραγματικά όπως ήθελες ή απλώς ακολούθησες την ασφαλή διαδρομή. Εδώ όμως βρίσκεται η ουσία: ποτέ δεν είναι αργά. Ακόμα κι όταν η ζωή φαίνεται να έχει πάρει άλλη πορεία, η δυνατότητα για μια δεύτερη ευκαιρία πάντα υπάρχει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τη δούμε, να τη δεχτούμε και να την κυνηγήσουμε.
Πριν μιλήσουμε για τις δεύτερες ευκαιρίες, αξίζει να σταθούμε λίγο στο γιατί δε διεκδικούμε εξαρχής αυτό που θέλουμε. Πολλοί δεν κάνουν το βήμα γιατί φοβούνται ότι θα αποτύχουν. Κι έτσι, προτιμούν να μείνουν με την ψευδαίσθηση του «αν το δοκίμαζα, θα τα κατάφερνα» αντί να δοκιμάσουν και να ρισκάρουν. Η οικογένεια, η κοινωνία, οι φίλοι συχνά μας οδηγούν σε ασφαλείς επιλογές. Ένα επάγγελμα με σιγουριά, μια ζωή χωρίς ρίσκα. Κι έτσι τα όνειρα μένουν στην άκρη. Λέμε «θα το κάνω αργότερα» και το αργότερα γίνεται χρόνια. Ξαφνικά κοιτάζουμε πίσω και ανακαλύπτουμε ότι ο χρόνος πέρασε. Πολλοί επίσης νιώθουν πως δεν είναι αρκετά καλοί για να διεκδικήσουν αυτό που θέλουν. Και έτσι, δεν ξεκινούν ποτέ.
Τα ανεκπλήρωτα όνειρα δεν εξαφανίζονται. Μένουν μέσα μας, περιμένουν. Μπορεί να σιωπούν για λίγο, αλλά ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια. Κάθε φορά που βλέπουμε κάποιον να κάνει αυτό που θα θέλαμε, νιώθουμε ένα τσίμπημα ζήλιας ή θαυμασμού. Κάθε φορά που μιλάμε για το παρελθόν, φέρνουμε στο μυαλό μας εκείνες τις επιλογές που δεν κάναμε. Όμως εδώ κρύβεται κάτι θετικό: το ότι τα όνειρα παραμένουν μέσα μας σημαίνει πως είναι ακόμα ζωντανά. Και όσο είναι ζωντανά, μπορούν να ξαναβρούν τον δρόμο τους στη ζωή μας.
Η ιδέα ότι είναι αργά είναι ίσως το μεγαλύτερο ψέμα που λέμε στον εαυτό μας. Δεν είναι ποτέ αργά να ξαναπροσπαθήσεις, να αλλάξεις κατεύθυνση, να διεκδικήσεις. Στα 40 μπορείς να αλλάξεις καριέρα. Πολλοί άνθρωποι ξεκίνησαν από την αρχή στη μέση της ζωής τους και βρήκαν το πάθος τους. Στα 50 μπορείς να ερωτευτείς. Η αγάπη δεν έχει ημερομηνία λήξης. Στα 60 μπορείς να ταξιδέψεις. Ίσως όχι με την ίδια ενέργεια των 20, αλλά με περισσότερη σοφία και απόλαυση. Στα 70 μπορείς να μάθεις κάτι καινούριο: ένα μουσικό όργανο, μια γλώσσα, μια δεξιότητα. Η δεύτερη ευκαιρία δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά είναι δυνατή. Και συχνά, είναι πιο γλυκιά από την πρώτη, γιατί κουβαλά εμπειρία, ωριμότητα και γνώση.
Αν νιώθεις ότι έχεις αφήσει πίσω σου όνειρα, δε χρειάζεται να τα πενθείς. Χρειάζεται να κάνεις το πρώτο βήμα. Αναγνώρισε το όνειρό σου. Ποιο είναι αυτό που δεν κυνήγησες ποτέ; Ονόμασέ το ξεκάθαρα. Συγχώρεσε τον εαυτό σου. Μην κατακρίνεις το παρελθόν· τότε έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Σπάσε το όνειρο σε μικρά βήματα. Δε χρειάζεται να αλλάξεις τα πάντα σε μια μέρα. Κάθε μικρή πράξη σε φέρνει πιο κοντά. Ζήτησε στήριξη. Ένας φίλος, μια ομάδα, ένας μέντορας μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά. Αγκάλιασε τον φόβο. Δε θα εξαφανιστεί, αλλά μπορείς να μάθεις να προχωράς μαζί του. Η μεγαλύτερη παγίδα είναι να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι μια ευθεία γραμμή: σπουδές, δουλειά, οικογένεια, σύνταξη. Στην πραγματικότητα, η ζωή είναι κύκλος, γεμάτος στάσεις, διακλαδώσεις και ανατροπές. Κάθε στιγμή μπορεί να είναι ένα νέο ξεκίνημα.
Σκέψου πόσοι διάσημοι ή καθημερινοί άνθρωποι βρήκαν τον δρόμο τους αργά στη ζωή. Συγγραφείς που έγραψαν το πρώτο τους βιβλίο μετά τα 50. Επιχειρηματίες που ξεκίνησαν από το μηδέν στη μέση ηλικία. Ανθρώπους που ανακάλυψαν την τέχνη ή τον έρωτα όταν όλοι πίστευαν ότι πέρασε η ώρα τους. Η δεύτερη ευκαιρία δεν είναι απλώς να κάνεις αυτό που δεν έκανες. Είναι να το κάνεις με άλλο βλέμμα. Με λιγότερη αφέλεια αλλά περισσότερη σοφία. Με λιγότερο άγχος αλλά περισσότερη απόλαυση. Με λιγότερη βιασύνη αλλά περισσότερη ουσία. Στο τέλος, αυτό που μετράει δεν είναι αν πέτυχες ακριβώς όπως το είχες φανταστεί· είναι ότι τόλμησες να δοκιμάσεις.
Αν κοιτάζεις τη ζωή σου και βλέπεις ανεκπλήρωτα όνειρα, μην τα βλέπεις σαν χαμένες ευκαιρίες. Δες τα σαν σπόρους που περίμεναν την κατάλληλη στιγμή να ανθίσουν. Μπορεί να μην τα έζησες όταν ήσουν πιο νέος, αλλά μπορείς να τα ζήσεις τώρα με περισσότερη επίγνωση. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψεις ότι η στιγμή σου είναι εδώ.
Γιατί, τελικά, η ζωή δεν είναι να μετράς πόσα χρόνια πέρασαν, αλλά να βρίσκεις το θάρρος να ξεκινάς ξανά. Και να θυμάσαι: ποτέ, μα ποτέ, δεν είναι αργά.
Συντάκτης: Ιόλη Ντόκου
