Μας μεγάλωσαν με το παραμύθι ότι «μαζί» σημαίνει να ξυπνάς δίπλα στον άλλον κάθε μέρα, να μοιράζεσαι καναπέ, κουζίνα και –γιατί όχι– τις κακές του συνήθειες. Κι όμως, το αληθινό «μαζί» δεν είναι ποτέ τόσο απλό. Είναι το αν μπορείς να σταθείς δίπλα στον άλλον ακόμα κι όταν η ζωή σε αναγκάζει να σταθείς απέναντι. Και ποιος να το ξέρει καλύτερα από τον Μπρους Γουίλις και την Έμα Χέμινγκ; Ο ήρωας που κάποτε πάλευε με τρομοκράτες, τώρα μας δείχνει μαζί με τη γυναίκα του πως η μεγαλύτερη μάχη δεν είναι να σώσεις τον κόσμο, αλλά να φτιάξεις για τον άνθρωπό σου ένα safe place. Γιατί η αγάπη είναι πάνω απ’ όλα θάρρος∙ το θάρρος να βάλεις τον άλλον πρώτο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως δε θα ζείτε κάτω από την ίδια στέγη.
Ο Γουίλις πάσχει από μετωποκροταφική άνοια, μια ασθένεια που δεν αφήνει περιθώριο για «διαλείμματα». Χρειάζεται φροντίδα 24 ώρες το 24ωρο, γιατί μπορεί να ξεχάσει πού βρίσκεται, να εκτεθεί σε κίνδυνο ή να χάσει στιγμές που για εμάς θεωρούνται αυτονόητες. Γι’ αυτό η σύζυγός του, Έμα, αποφάσισε να τον μεταφέρει σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σπίτι, ώστε να υπάρχει συνεχής παρακολούθηση και ασφάλεια. Όχι γιατί δεν τον αγαπά, αλλά γιατί τον αγαπάει αρκετά ώστε να βάλει πάνω απ’ όλα την ευημερία του.
Η Έμα έχει παραδεχτεί κι έχει κριθεί αυστηρά γι’ αυτό: «Οι φροντιστές πεθαίνουν πριν από τους αγαπημένους τους». Όμως, είναι μια σκληρή αλήθεια αυτή. Γιατί; Γιατί η φροντίδα, αν δε μοιράζεται, καταπίνει αυτόν που τη δίνει. Γιατί η φροντίδα δεν είναι απλώς δουλειά∙ είναι μια αδιάκοπη μάχη που φθείρει σώμα και ψυχή. Αν το στήριγμα καεί, τότε γκρεμίζεται μαζί του και ό,τι προσπαθεί να κρατήσει όρθιο.
Το ξεχωριστό σπίτι, λοιπόν, δεν είναι πάντα απόσταση. Μπορεί να είναι μια σοφή επιλογή. Για να έχει εκείνος την ασφάλεια που χρειάζεται και η οικογένεια τη σταθερότητα που της αξίζει. Γιατί καμιά αγάπη δεν αντέχει αν καεί το στήριγμά της.
Το ιδανικό ζευγάρι δεν είναι εκείνο που δε χωρίζει ποτέ τα κρεβάτια του. Είναι εκείνο που ξέρει ότι μερικές φορές χρειάζεται να χωρίσει τους τοίχους του για να μείνει ενωμένο στην καρδιά. Είναι εκείνο που καταλαβαίνει πως η αγάπη δε χάνεται με μια πόρτα· χάνεται όταν το «μαζί» γίνεται φυλακή.
«Το να δώσω και να επιτρέψω στα κορίτσια λίγο χώρο μακριά από τον Μπρους, τις βοηθά επίσης να προετοιμαστούν για τον θάνατό του» γράφει,επίσης, η 49χρονη στο βιβλίο της «The Unexpected Journey», που κυκλοφόρησε την Τρίτη, 9 Σεπτεμβρίου. «Ξέρω πόσο σκοτεινό και σοκαριστικό ακούγεται αυτό, αλλά αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα στην οποία πρέπει να κινηθώ, ώστε να συνεχίσω να προστατεύω τα κορίτσια μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Κι αυτό το ξέρουν καλά και τα παιδιά του Μπρους. Η Scout περιέγραψε ως «surreal» τη στιγμή που η οικογένεια ανακοίνωσε δημόσια τη διάγνωση αφασίας∙ δεν περίμενε πόση αγάπη θα ερχόταν σαν κύμα στήριξης απ’ έξω. Η Tallulah έχει μιλήσει για τις πιο δύσκολες μέρες, αλλά κι αυτές που τη δίδαξαν να μη θεωρεί τίποτα δεδομένο– να βρίσκει σπίθες ουσίας ακόμα και μέσα στο σκοτάδι. Γιατί το πιο δύσκολο «μαζί» δεν είναι μόνο το ζευγάρι∙ είναι ολόκληρη η οικογένεια που μαθαίνει να ξαναστέκεται γύρω από αυτό.
Κι αν κάτι μας μαθαίνει όλη αυτή η ιστορία, είναι ότι το πραγματικό «μαζί» δεν έχει να κάνει με το πού κοιμάσαι, αλλά με το πού ανήκεις. Γιατί μπορεί να έχεις κοινό ταχυδρομικό κώδικα με κάποιον και να νιώθεις πιο μόνος κι από τον Γουίλις στο Die Hard, κι ας τον κυνηγούσαν τρομοκράτες.
Ίσως, λοιπόν, η πιο αληθινή μορφή δέσμευσης να είναι να αγαπάς κάποιον αρκετά ώστε να του δίνεις χώρο – ακόμα κι αν αυτός ο χώρος είναι ένα ολόκληρο σπίτι παραπέρα. Ακόμα κι αν βρίσκεται απέναντί σου ολόκληρος ο πλανήτης γι’ αυτό, κατηγορώντας σε, χωρίς να έχει ιδέα τι περνάς.
Εσύ θα τολμούσες να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ, ώστε να του δώσεις όχι μόνο την καρδιά σου αλλά και τον χώρο του;
Συντάκτης: Ηρώ Γ.
