Η Τζένιφερ Άνιστον έχει καινούργια σχέση αλλά «δεν είναι και Brad Pitt»

Ναι, ναι είναι γεγονός πως η Jennifer Aniston έκανε νέα σχέση, όμως εμείς ακόμα τον χαβά μας με το έπος «Jen και Brad».

Πρόσφατα, τα media γέμισαν με τίτλους για το νέο ειδύλλιο της Τζένιφερ. 30 χρόνια από το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Friends», η γυναίκα που έκανε τον κόσμο να λατρέψει το κούρεμα «Rachel», ξαναγράφει ένα πιο προσωπικό σενάριο: μια σχέση που φαίνεται ώριμη, γαλήνια και μακριά από τα τοξικά παρασκήνια της παλιάς της ιστορίας. Ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα της είναι ο Jim Curtis, συγγραφέας, hypnotherapist και life coach, με τον οποίο μοιράζεται χαλαρές στιγμές, ταξίδια και μια ήσυχη καθημερινότητα.

Κι όμως, αντί να μιλήσουμε μόνο γι’ αυτό, η συζήτηση ξαναγυρνά στον Πιτ. Είναι η ίδια η Άνιστον που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σκιά του ή εμείς οι θεατές που αρνούμαστε να κλείσουμε την αυλαία;

Υπάρχουν, αν το σκεφτείτε, κάποια love stories που, όσο κι αν ο χρόνος περνά, δεν τα βάζουμε ποτέ στο αρχείο. Σαν τις κασέτες VHS που ξέρεις ότι έχουν χαλάσει αλλά επιμένεις να τις κρατάς για συναισθηματικούς λόγους. Μια τέτοια περίπτωση λοιπόν είναι και το «αιώνιο σίριαλ» Τζένιφερ – Μπραντ. Δεκαετίες μετά, ενώ και οι δυο έχουν κάνει τις διαδρομές τους, κάθε φορά που η Άνιστον εμφανίζεται με νέα σχέση, τα φώτα στρέφονται με μαθηματική ακρίβεια στον πρώην. Γιατί άραγε;

Ίσως γιατί το μύθευμα του «τέλειου ζευγαριού» πουλάει σαν τρελό… Όταν η Jen και ο Brad παντρεύτηκαν, έγιναν το απόλυτο poster couple. Ήταν όμορφοι, ταλαντούχοι, πετυχημένοι – η επιτομή του «American dream» σε μορφή ζευγαριού. Κι όταν εκείνος έφυγε για την Angelina Jolie, δεν διαλύθηκε μόνο ένας γάμος, διαλύθηκε και η φαντασίωση μιας γενιάς. Το κοινό δεν είδε απλά μια απιστία, είδε την ίδια του την ανάγκη για happy end να καταρρέει. Κι έτσι, κάθε φορά που ακούμε νέα για την Άνιστον, το μυαλό μας γυρίζει στο ίδιο σημείο: «Μα τι θα γινόταν αν δε χώριζαν;». Αυτό το «τι θα γινόταν αν» είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από την εμμονή μας. Γιατί δεν πρόκειται για δυο διάσημους· πρόκειται για την προβολή των δικών μας αποτυχιών, ονείρων και δεύτερων ευκαιριών.

Η Άνιστον, πέρα από ηθοποιός, έγινε και κάτι άλλο: η φίλη που θα θέλαμε να έχουμε. Στα media παρουσιάστηκε σαν το «καλό κορίτσι» που πληγώθηκε από τον ωραίο αλλά άστατο άντρα. Κι αυτή η εικόνα μας έδωσε ένα αφήγημα αντοχής. Η γυναίκα που γελάει πλατιά στις συνεντεύξεις της, που συνεχίζει να δουλεύει, να πρωταγωνιστεί, να αγαπιέται από το κοινό, παρά τις ήττες στην προσωπική της ζωή, μοιάζει με μια υπενθύμιση ότι μπορούμε κι εμείς να ξανασηκωθούμε μετά από κάθε συναισθηματικό ναυάγιο. Και ίσως γι’ αυτό κάθε νέα της σχέση δεν είναι απλά «gossip», είναι σαν να περνάμε κι εμείς μαζί της στη νέα σεζόν της ζωής της.

Γιατί όμως αυτή η εμμονή μας να μην αφήνουμε πίσω το παρελθόν; Η αλήθεια, φίλοι μου, είναι πως έχουμε μια αρρώστια με τα «παλιά μεγάλα ερωτικά». Είτε πρόκειται για celebrities είτε για τις δικές μας ζωές, μας τρώει η περιέργεια για το αν εκείνη η παλιά σπίθα μπορεί να ξαναφουντώσει. Οι φήμες επανασύνδεσης του Πιτ και της Άνιστον, που ανά τακτά διαστήματα κάνουν βόλτα στο διαδίκτυο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά καύσιμο για το συλλογικό μας ρομάντζο. Δε μας ενδιαφέρει καν αν είναι αλήθεια. Μας αρκεί η ιδέα.

Η Jen, ωστόσο, δείχνει να κοιτάζει μπροστά. Το ζήτημα είναι: θα την αφήσουμε κι εμείς ή θα τη φυλακίζουμε αιώνια στο κελί του «Mr & Mrs Smith»; Η νέα της σχέση είναι μια ευκαιρία — όχι μόνο για εκείνη αλλά και για εμάς τους θεατές — να αλλάξουμε πλοκή. Να αποδεχτούμε ότι οι έρωτες τελειώνουν, οι άνθρωποι πληγώνονται και η ζωή δεν ακολουθεί πάντα το σενάριο που έχουμε στο μυαλό μας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το νέο κεφάλαιο είναι λιγότερο σημαντικό. Μπορεί να είναι πιο ώριμο, πιο ήσυχο, πιο αληθινό.

Και κάπου εδώ ίσως να κρύβεται και το μάθημα: δεν είναι κακό να νοσταλγείς, αλλά είναι άδικο να καταδικάζεις έναν άνθρωπο να ζει για πάντα στο παρελθόν του. Η Τζένιφερ Άνιστον δεν είναι πια η «Rachel που ψάχνει τον Ross» ούτε η πληγωμένη πρώην του Μπραντ. Είναι μια γυναίκα που συνεχίζει να γράφει την ιστορία της — με γέλιο, με απώλειες, με νέες αγκαλιές. Κι αν θέλουμε στ’ αλήθεια να την τιμήσουμε, ας μάθουμε να γιορτάζουμε το παρόν της, αντί να ανακυκλώνουμε αιώνια το παρελθόν της.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, το μόνο που αξίζει να κολλάμε πάνω του είναι η αλήθεια ότι ο καθένας μας δικαιούται μια δεύτερη (και τρίτη και τέταρτη) ευκαιρία για αγάπη. Κι αυτή είναι μια ιστορία που αξίζει να ξαναειπωθεί — όχι με τους πρωταγωνιστές που περιμένουμε, αλλά με αυτούς που τελικά επιλέγουμε.