O χειρότερος εφιάλτης κάθε γονιού σε ένα διαζύγιο, είναι να υποβάλει τα παιδιά του σε οποιαδήποτε δυσάρεστη κατάσταση. Πολλές φορές, μάλιστα, ο φόβος αυτός οδηγεί ανθρώπους να μένουν μαζί σε γάμους που ουσιαστικά έχουν τελειώσει, από την ανάγκη τους να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τυχόν άγαρμπη λύση του γάμου αυτού.
Μιλώντας στο περιοδικό OK!, η Σίσσυ Χρηστίδου αναφέρθηκε στην πιο δύσκολη πτυχή της προσωπικής της ζωής. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι τα παιδιά της έχουν βρεθεί σε δικαστικές αίθουσες, χωρίς να το έχουν επιλέξει τα ίδια. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κόστος από το να βλέπεις τα παιδιά σου να μπαινοβγαίνουν στις δικαστικές αίθουσες, χωρίς να το επιλέγεις και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις», δήλωσε, κάνοντας πολλούς να σταθούν σε μια πρόταση που ξεπερνά την προσωπική της ιστορία και αγγίζει ένα πολύ ευρύτερο ζήτημα.
Στην Ελλάδα της διαρκούς κριτικής, όπου η φράση «τι θα πει ο κόσμος» λειτουργεί σαν δεύτερο οξυγόνο, η δημόσια παραδοχή μιας τέτοιας εμπειρίας μοιάζει σχεδόν επαναστατική. Δεν είναι εύκολο να μιλάς ανοιχτά για τον πόνο σου, όταν ξέρεις ότι θα γίνει αντικείμενο σχολιασμού, ανάλυσης, ακόμα και καταδικαστικής κριτικής. Ωστόσο, η Χρηστίδου δεν επέλεξε τη σιωπή. Αντίθετα, περιέγραψε την εμπειρία της με ειλικρίνεια, σημειώνοντας ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία έχει γίνει πιο ανθεκτική. Κι εδώ έρχεται η ειρωνεία, η ανθεκτικότητα είναι απαραίτητη, αλλά ταυτόχρονα έχει το δικό της τίμημα. Όταν η καθημερινότητα μετατρέπεται σε μια διαρκή μάχη, η «αντοχή» δεν είναι δώρο, είναι αποτέλεσμα φθοράς. Είναι σαν να λες «έμαθα να αναπνέω μέσα σε καπνό», αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε σε πνίγει.
Η δήλωση της Χρηστίδου φωτίζει και μια άλλη διάσταση, το πώς τα παιδιά, που δε φταίνε για τίποτα, γίνονται μάρτυρες ή, ακόμα χειρότερα, πιόνια σε διαμάχες ενηλίκων. Η εικόνα ενός παιδιού να κάθεται σε μια αίθουσα δικαστηρίου, να βλέπει δικηγόρους, έγγραφα, εντάσεις, είναι μια εικόνα που κανείς γονιός δε θέλει να ζήσει. Κι όμως, πολλοί βρίσκονται σε αυτή τη θέση.
Αξίζει να ειπωθεί ότι οι δικαστικές αίθουσες δεν είναι φτιαγμένες για παιδιά. Δεν έχουν χρώματα, δεν έχουν παιχνίδια, δεν έχουν τίποτα από όσα συμβολίζουν ασφάλεια. Έχουν μόνο ξύλινες έδρες, επίσημους όρους και βλέμματα που ζυγίζουν τα πάντα. Σε αυτό το περιβάλλον, το παιδί δεν ακούει απλώς λέξεις εισπράττει ατμόσφαιρα, φόρτιση και πίεση. Κι αυτά χαράζονται μέσα του πολύ πιο έντονα από οποιοδήποτε δικαστικό έγγραφο, παραμένουν εκεί από την παιδική ηλικία που δημιουργήθηκαν έως και την ενηλικίωσή τους.
Η Χρηστίδου λέει ότι «έχει μάθει να μη φοβάται» και ότι πλέον εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη. Αυτό είναι σίγουρα ένα μήνυμα δύναμης, αλλά δεν παύει να αναδεικνύει και την αδυναμία του ίδιου του συστήματος. Γιατί να πρέπει ένας γονιός να μάθει να ζει με τον φόβο της δικαστικής αίθουσας; Γιατί να πρέπει τα παιδιά να έρχονται αντιμέτωπα με μια πραγματικότητα που δε διάλεξαν;
Η κοινωνία πολλές φορές στέκεται απ’ έξω, σαν θεατής. Παρακολουθεί τις δηλώσεις, τα δημοσιεύματα, τα σχόλια, αλλά ξεχνά ότι πίσω από κάθε δημόσιο πρόσωπο υπάρχουν ανήλικοι άνθρωποι που δε διάλεξαν τη δημοσιότητα, ούτε τις αντιπαραθέσεις. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη πρόκληση, πώς προστατεύονται τα παιδιά όχι μόνο από τις δικαστικές διαμάχες, αλλά και από την ίδια τη δημόσια έκθεση τους;
Σε ένα επίπεδο, η στάση της Χρηστίδου μπορεί να θεωρηθεί παράδειγμα. Διότι, αντί να αφήσει την τοξικότητα να τη σιωπήσει, μίλησε. Όμως σε ένα άλλο επίπεδο, είναι υπενθύμιση πως το θάρρος ενός γονιού δεν είναι πάντα αρκετό. Χρειάζονται θεσμοί, νόμοι και μια κοινωνική κουλτούρα που να θυμίζει το αυτονόητο, ότι τα παιδιά δεν είναι μέρος καμιάς διαμάχης, όσο διάσημοι κι αν είναι οι γονείς τους. Η αγάπη δε μετριέται με δικαστικές αποφάσεις μετριέται με ασφάλεια, με σταθερό περιβάλλον και με γονείς που δεν ντρέπονται να δουν τον πόνο τους να γίνεται λέξη, αλλά ότι τον αντιμετωπίζουν με θάρρος.
Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο «μήνυμα» πίσω από τα λόγια της, ότι η αληθινή αξία δε βρίσκεται στο να βγεις «νικητής» από μια δικαστική υπόθεση, αλλά στο να βγεις από αυτή με τα παιδιά σου όσο πιο αλώβητα γίνεται. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς διαδικασίες, οι ψυχές όμως δεν είναι χαρτιά να αρχειοθετηθούν.
Πηγή φωτογραφίας: LiFO
Δείτε εδώ τι είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή της για τη δικαστική διαμάχη:
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
