Στο Αιγάλεω κυκλοφορούν αλεπούδες που ψάχνουν για φαγητό

Περπατάς χαλαρά στη γειτονιά σου, κοιτάς δεξιά κοιτάς αριστερά μήπως πετύχεις κανέναν γνωστό, και ξαφνικά αντί για τη Μαρία από το μανάβικο, βλέπεις ένα μικρό πλάσμα το οποίο μοιάζει με γάτα αλλά μόνο αυτό δεν είναι, βλέπεις μια αλεπού να σε κοιτάει με βλέμμα «καλησπέρα, έχετε λίγο σουβλάκι να περισσεύει;». Ναι, δεν είναι φάρσα, ούτε σκηνή από ντοκιμαντέρ του National Geographic. Στο Αιγάλεω οι αλεπούδες κυκλοφορούν πλέον σαν κανονικοί κάτοικοι.

Η εικόνα έχει ήδη γίνει viral. Ζώα που μέχρι χθες πιστεύαμε ότι μένουν μόνο σε βουνά και δάση, τώρα κάνουν βόλτες κάτω από τις πολυκατοικίες. Τις βλέπεις να ανοίγουν κάδους, να ψάχνουν αποφάγια και να βολτάρουν στα στενά σαν να ξέρουν απέξω το Google Maps. Άνθρωποι τις φωτογραφίζουν, άλλοι τις βιντεοσκοπούν, κι όλοι μαζί σχολιάζουν πως η ζωή στην πόλη αποκτά άλλη γεύση όταν στο background παίζει η μουσική του «Ζουζούνια στη ζούγκλα».

Θα πει κανείς «μα καλά, τι θέλει μια αλεπού στο Αιγάλεω;». Η αλήθεια είναι πως η φύση δεν καταλαβαίνει από ταμπέλες δήμων και διευθύνσεις. Όταν το φαγητό στη φύση σπανίζει, το πιο λογικό είναι να έρθει εκεί που υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να το βρει. Δηλαδή, μέσα στους κάδους, στα αποφάγια, στις τροφές που αφήνουμε εμείς για τις γάτες και τους σκύλους της γειτονιάς. Η πόλη, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, είναι για τα ζώα ένας μεγάλος μπουφές σε 24ωρη λειτουργία.

Κι εδώ μπαίνει και μια άλλη διάσταση: η παρουσία τους στις πόλεις ίσως να είναι κι ένα σημάδι ότι κάτι έχει διαταραχθεί στα οικοσυστήματα γύρω μας. Οι φωτιές, η υποβάθμιση των δασών, η έλλειψη τροφής τα διώχνουν από το φυσικό τους περιβάλλον και τα φέρνουν σε πιο «εύκολες» λύσεις – δηλαδή δίπλα μας.

Κι ενώ εμείς μπορεί να τις κοιτάμε σαν να ήρθαν από άλλο πλανήτη, οι αλεπούδες μάλλον μας θεωρούν απλώς περίεργους συγκάτοικους. Εκείνες κάνουν τη βόλτα τους, εμείς αγχωνόμαστε μη μας ορμήξουν, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι προτιμούν να ψάχνουν φαγητό παρά να ασχολούνται με εμάς. Άλλωστε, αν θες να σε αγνοήσει κάποιος τέλεια, δεν χρειάζεται να ψάξεις μακριά, απλά βρες μια αλεπού πεινασμένη.

Βέβαια, το θέμα δεν είναι μόνο χαριτωμένο. Υπάρχουν και κίνδυνοι, τα ζώα αυτά μπορεί να τραυματιστούν, να χτυπηθούν από αυτοκίνητα ή να κολλήσουν αρρώστιες. Κι όσο η πόλη δεν τα διευκολύνει να ζήσουν με τον τρόπο που τους αρμόζει, τόσο πιο πιθανό είναι να τα βλέπουμε μόνιμα στα στενά μας. Είναι λίγο σαν εκείνον τον φίλο που έρχεται μια φορά να φάει σπίτι σου και μετά καταλήγει να μένει στον καναπέ σου για μήνες.

Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα, μπορούμε να συμβιώσουμε; Η απάντηση είναι «ναι, αλλά με μέτρο». Δεν χρειάζεται να τις ταΐζουμε επίτηδες, γιατί έτσι θα μάθουν ότι εδώ είναι το νέο στέκι τους. Δεν χρειάζεται όμως και να τις φοβόμαστε λες κι έπεσε τίγρης στην πλατεία. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να φροντίζουμε τα σκουπίδια μας, να κρατάμε τους κάδους κλειστούς και να έχουμε στο μυαλό μας ότι η φύση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα βρει πάντα τον δρόμο της.

Αν το καλοσκεφτείς, έχει και μια γοητεία όλο αυτό. Εμείς μεγαλώσαμε σε μια πόλη που μας έμαθε να κοιτάμε μόνο το τσιμέντο και τις λαμαρίνες, κι εκείνη μας θυμίζει ότι η άγρια ζωή δεν χάθηκε, απλά μετακόμισε πιο κοντά μας. Κι αν τελικά οι αλεπούδες μείνουν λίγο παραπάνω στις γειτονιές μας, ίσως να είναι και μια καλή αφορμή να φερθούμε λιγότερο σαν ιδιοκτήτες της πόλης και περισσότερο σαν συγκάτοικοι.

Γιατί, σκέψου το, τι είναι πιο κουλ; Να πεις «μένω Αιγάλεω, δίπλα στο μετρό» ή «μένω Αιγάλεω, δίπλα στην αλεπού που ξέρει να ανοίγει κάδους πιο γρήγορα κι από άνθρωπο»;

Ίσως τελικά η εμφάνιση των αλεπούδων στο Αιγάλεω να είναι το πιο αναπάντεχο reminder ότι η φύση δεν μας χτυπάει μόνο την πόρτα, μπαίνει κιόλας μέσα στο σαλόνι μας όταν τη φέρνουμε στα όριά της. Κι αν μάθουμε να τη βλέπουμε με λιγότερο φόβο και περισσότερη περιέργεια, μπορεί να ανακαλύψουμε ότι ακόμα και μια αλεπού στον δρόμο μας είναι απλώς μια ευκαιρία να ξανασυστηθούμε με τον κόσμο γύρω μας.