Ο. – Η ιστορία μιας προδοσίας που με σημάδεψε

Ήμουν ανόητη. Το ξέρω. Ένα χρόνο πριν, ήμουν κολλημένη σε μια σχέση εξ αποστάσεως που μ’ έκανε να μαραζώνω, που δε μου έδινε τίποτα από αυτά που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει ότι υπάρχει. Και τότε, μέσα στον Δεκέμβρη, κατέβασα το Tinder. Δεν περίμενα πολλά∙ ήθελα απλώς να ξεχαστώ. Ήμουν έτοιμη να το σβήσω, όταν εμφανίστηκε εκείνος. Ο.

Τρία χρόνια μικρότερος. Ένα αγόρι  κι όμως στα μάτια μου έμοιαζε σαν η ενσάρκωση του άντρα που πάντα φανταζόμουν. Δεν πέρασε ούτε λεπτό και είχα μήνυμα: «Τα μάτια σου θα μπορούσαν να με καταστρέψουν». Ένιωσα πως κάτι άνοιξε μέσα μου. Με βρήκε στο Instagram. Μέναμε στην ίδια πόλη, σπουδάζαμε στο ίδιο πανεπιστήμιο, είχαμε την ίδια μουσική στα ακουστικά, τα ίδια όνειρα για ζωή. Καλλιτεχνικός τύπος, με μυστήριο, με πληγές. Εθισμένος σε ουσίες – κι εγώ να κάνω πως δεν το βλέπω.

Βρεθήκαμε το ίδιο βράδυ. Έβρεχε. Οι δρόμοι γυάλιζαν κι εγώ έτρεμα από προσμονή. Όταν τον είδα, ήταν σαν να τον ήξερα από πάντα. Μιλούσαμε, αγγίζαμε, φιλιόμασταν με πάθος  κι ένιωθα να βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά. Από εκείνη τη νύχτα, όλα έγιναν φωτιά. Συναντιόμασταν τα βράδια, μιλούσαμε για ζωή και θάνατο, κάναμε έρωτα με ένταση που με διέλυε και με έχτιζε ξανά. Ένας μήνας που έμοιαζε με ολόκληρη ζωή.

Τον εμπιστεύτηκα. Τον άφησα να με δει γυμνή, όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Και τότε, μια νύχτα, αποφασίσαμε να τραβήξουμε ένα βίντεο. Μια στιγμή μόνο δική μας. Έτσι πίστεψα. Δεν ήξερα. Δε φανταζόμουν ποτέ τι θα ερχόταν.

Του έγραφα ποιήματα. Ένα του το έστειλα. Εκείνος τρόμαξε. «Αν νιώθεις πράγματα, πρέπει να το σταματήσουμε», μου είπε. Κι εγώ, πανικόβλητη, του είπα ψέματα. Προτίμησα να καταπιώ τον έρωτά μου παρά να τον χάσω. Έτσι μικραίνει ο άνθρωπος όταν φοβάται: λέει ψέματα για να κρατήσει το ψέμα.

Κι όμως, μου φερόταν με τρυφερότητα. Έβλεπα στο άγγιγμά του έναν άντρα που μπορούσε να με προστατέψει. Μα τελικά, ήταν μόνο ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν άντεξε το βάρος. Μια μέρα, έτσι ξαφνικά, μου είπε ότι δεν αισθανόταν καλά με αυτό που είχαμε. Ότι έπρεπε να σταματήσει. Έφυγε και άφησε πίσω του μια τρύπα μέσα μου, τόσο βαθιά που δεν ήξερα αν θα κλείσει ποτέ.

Κι ύστερα ήρθε η μαχαιριά. Ένα μήνα μετά έμαθα την αλήθεια. Το βίντεο μας. Η πιο ιερή, η πιο τρυφερή, η πιο ευάλωτη στιγμή μου. Δεν ήταν πια δική μας. Το είχε μοιραστεί. Πρώτα στον κολλητό του. Μετά σε μια άλλη κοπέλα. Και μετά σε ακόμη εφτά άτομα. Η νύχτα που για μένα ήταν μυστικό, για εκείνον έγινε αστείο, κουβέντα, επίδειξη.

Ένιωσα βιaσμένη χωρίς να με αγγίξει κανείς. Προδομένη μέχρι το μεδούλι. Σαν να πήραν το σώμα μου, την ψυχή μου, την εμπιστοσύνη μου και να την πέταξαν σε λάσπες. Δεν ήταν απλά μια προδοσία. Ήταν εκτέλεση.

Κι εκεί κατάλαβα τι σημαίνει διαφορά ηλικίας. Εγώ έδωσα με ωριμότητα, με καρδιά, με απόφαση. Εκείνος λειτούργησε σαν παιδί που παίζει με φωτιά. Μόνο που αυτή η φωτιά με έκαψε εμένα. Δεν είχαμε τρία χρόνια διαφορά∙ είχαμε αιώνες.

Πέρασαν έντεκα μήνες. Κι ακόμα ξυπνάω κάποιες νύχτες και νιώθω το βάρος του στο στήθος μου. Ακόμα με πονάει η ιδέα ότι άνοιξα διάπλατα την καρδιά μου σε κάποιον που την πέταξε σαν παιχνίδι. Ακόμα θυμάμαι τη βροχή εκείνου του πρώτου βράδυ και αναρωτιέμαι: πώς γίνεται το ίδιο νερό να καθαρίζει και να πνίγει;

Ο πόνος μένει. Δεν είναι απλώς θλίψη∙ είναι δηλητήριο που γλιστρά στις φλέβες. Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Ο., θυμάμαι το βλέμμα του, θυμάμαι το χαμόγελό του  κι ύστερα έρχεται σαν κύμα η αηδία. Τον μίσησα. Τον αγάπησα. Και τώρα δεν ξέρω ποιο συναίσθημα είναι πιο βαρύ να κουβαλάς.

Κι όμως… μέσα σε όλη αυτή την κόλαση, έμαθα κάτι. Έμαθα ότι η εμπιστοσύνη είναι το πιο εύθραυστο υλικό στον κόσμο. Ότι δεν αξίζει να τη δίνεις σε χέρια που δεν ξέρουν να την κρατήσουν. Κι έμαθα και κάτι ακόμα: ότι κανένας, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν μπορεί να σβήσει την αξία μου.

Έντεκα μήνες μετά, ακόμη μαζεύω τα κομμάτια μου. Και το μετά; Δεν έχει γραφτεί ακόμα. Γιατί το μετά είναι η ζωή μου. Κι εγώ, όσο κι αν πόνεσα, όσο κι αν με διέλυσαν, συνεχίζω να γράφω. Κι αυτή η ιστορία – όσο κι αν άφησε αίμα πίσω της δεν είναι το τέλος. Είναι μόνο η αρχή.