Διαβάζω εδώ και λίγες ώρες για τον θάνατο της 28χρονης εγκύου στο νοσοκομείο Άρτας, μετά από αλλεργικό σοκ που υπέστη όταν της χορηγήθηκε αντιβιοτικό. Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι: πώς γίνεται, το 2025, σε ένα νοσοκομείο της χώρας, μια νέα γυναίκα —έγκυος— να χάνει τη ζωή της και του παιδιού της τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα;
Από τις επίσημες πληροφορίες και τα δημοσιεύματα, προκύπτουν τα εξής: Η γυναίκα μπήκε στο νοσοκομείο με κοιλιακούς πόνους και αιμορραγία. Οι γιατροί διέγνωσαν επαπειλούμενη αποβολή και της χορηγήθηκε, μεταξύ άλλων, αντιβίωση. Αμέσως μετά υπέστη σοβαρή αλλεργική αντίδραση, αναφυλακτικό σοκ. Κατέρρευσε. Διασωληνώθηκε. Δεν υπήρχε κρεβάτι σε ΜΕΘ. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, δεν τα κατάφερε.
Τι πραγματικά πήγε στραβά;
Ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλης Γιαννάκος, δήλωσε ότι δεν είναι ξεκάθαρο αν τηρήθηκε το προβλεπόμενο ιατρικό πρωτόκολλο. Αν ελέγχθηκε το αλλεργικό ιστορικό της. Αν έγινε έστω δοκιμαστική δόση του φαρμάκου πριν χορηγηθεί. Η οικογένεια καταγγέλλει πως όχι. Και η διοίκηση του νοσοκομείου διέταξε ΕΔΕ.
Δεν είμαι γιατρός. Δεν ξέρω τι έγινε λεπτό προς λεπτό. Ξέρω, όμως, τι σημαίνει να εμπιστεύεσαι το σύστημα υγείας και να καταλήγεις με μια απώλεια που θα μπορούσε να είχε προληφθεί. Και δυστυχώς, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά.
Εδώ δε μιλάμε για μια σπάνια επιπλοκή. Μιλάμε για το απόλυτο Α και Ω της ιατρικής πράξης: τον έλεγχο για αλλεργίες. Μια διαδικασία ρουτίνας, που εφαρμόζεται πριν από κάθε χορήγηση φαρμάκου — πόσο μάλλον όταν αφορά μια νέα γυναίκα, έγκυο, που ήδη βρίσκεται σε ευάλωτη κατάσταση. Και ακόμα πιο ανησυχητικό: δεν υπήρχε διαθέσιμη κλίνη σε ΜΕΘ. Αν ένα νοσοκομείο δεν έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει μια τόσο κρίσιμη περίπτωση, τότε τι έχει απομείνει από τη βασική του αποστολή;
Δε θέλω να κατηγορήσω πρόσωπα. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Θέλω, όμως, να θέσω ευθέως μερικά ερωτήματα που δε γίνεται να αγνοούνται:
Ελέγχθηκε σωστά το ιατρικό ιστορικό της γυναίκας;
Υπήρχε διαδικασία πρόληψης και αντιμετώπισης αλλεργικού σοκ;
Τηρήθηκε το πρωτόκολλο πριν τη χορήγηση της αντιβίωσης;
Πόσο συχνά συμβαίνει να μην υπάρχει διαθέσιμη ΜΕΘ στην περιφέρεια;
Και τελικά, πόσες φορές ακόμα θα λέμε “τραγωδία” για κάτι που ίσως μπορούσε να είχε αποφευχθεί;
Δεν είναι η πρώτη φορά που χάνεται άνθρωπος σε νοσοκομείο επειδή κάτι πήγε στραβά. Και κάθε φορά, γίνονται ΕΔΕ, γράφονται άρθρα, ακούγονται δηλώσεις — και μετά; Τίποτα.
Μέχρι την επόμενη φορά.
Αν θέλουμε να σταματήσει αυτός ο κύκλος, δε φτάνει να ψάχνουμε ενόχους. Πρέπει να απαιτήσουμε συστηματικές αλλαγές:
– Πρωτόκολλα που τηρούνται υποχρεωτικά.
– Νοσηλευτικό προσωπικό που δε δουλεύει στα όρια της εξουθένωσης.
– Νοσοκομεία που διαθέτουν ΜΕΘ, ακόμα και στην επαρχία.
– Ηλεκτρονικά συστήματα που ελέγχουν αλλεργίες, φάρμακα, ιστορικό.
– Λογοδοσία, όχι κουκούλωμα.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η “κακιά στιγμή”. Είναι ότι τις “κακιές στιγμές” τις βαφτίζουμε μοιραίες και προχωράμε. Αλλά αυτή τη φορά δεν μπορούμε να προχωρήσουμε έτσι. Δύο ψυχές χάθηκαν. Και μαζί τους, ένα κομμάτι από την εμπιστοσύνη που οφείλουμε να μπορούμε να έχουμε στο σύστημα υγείας. Αν αυτό δε μας σοκάρει τι άλλο πρέπει να συμβεί;
Κανείς δεν περιμένει τα νοσοκομεία να είναι τέλεια. Αλλά όλοι περιμένουμε να είναι ασφαλή. Κι αν αυτό μοιάζει με πολυτέλεια στην Ελλάδα του 2025, τότε κάτι πολύ πιο βαθύ πρέπει να αλλάξει. Γιατί πίσω από κάθε τέτοιο περιστατικό δεν υπάρχει απλώς ένας “ασθενής”. Υπάρχει μια ζωή, μια οικογένεια, μια διαλυμένη εμπιστοσύνη.
Και κάποτε, πρέπει αυτό να μετρήσει.
Συντάκτης: Ηρώ Γ.
