Νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης σήμερα -την 21η ημέρα απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι

Νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Πάνο Ρούτσι, ο οποίος διανύει τη 21η ημέρα απεργίας πείνας, πραγματοποιείται σήμερα, Κυριακή 5 Οκτωβρίου, στις 17:30 στην πλατεία Συντάγματος. Ο κ. Ρούτσι, πατέρας του Ντένις που σκοτώθηκε στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, ζητά την εκταφή της σορού του γιου του και τη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων για τη διαλεύκανση των αιτιών θανάτου του. Την κινητοποίηση διοργανώνει η Επιτροπή Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι, η οποία καλεί σε ταυτόχρονες συγκεντρώσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Ιωάννινα, με βασικό αίτημα την πλήρη δικαίωση του απεργού πείνας.

Η ανακοίνωση της Επιτροπής αναφέρει:

“Το κύμα συμπαράστασης μεγαλώνει! Εργαζόμενοι και νεολαία στάθηκαν δίπλα στην απεργία πείνας από την αρχή, συμμετέχουν πανελλαδικά σε μαζικές κινητοποιήσεις. Το ποτάμι οργής ξεχειλίζει, η κοινωνία ψάχνει Οξυγόνο: αυτό φοβίζει την κυβέρνηση, γιατί δεν μπορεί να το ελέγξει!

Πλέον η υγειά του απεργού πείνας δυσχεραίνεται, χρειάζεται να βγούμε μαζικά στους δρόμους όπως στις 26/1 και στις 28/2 προκειμένου να δώσουμε ξεκάθαρα το μήνυμα στην κυβέρνηση και την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη ότι δεν θα ανεχτούμε κάτι λιγότερο από την πλήρη δικαίωση του Π. Ρούτσι. Να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις! Να φωνάξουμε: «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ»!

Να στηρίξουμε έμπρακτα τον Π. Ρούτσι, κάνοντας την απεργία πείνας ένα κέντρο αγώνα και συντονισμού. Με διαδηλώσεις, απεργίες, αγώνα διαρκείας: Να μην είμαστε θεατές στο έγκλημα – Να συμμετέχουμε ενεργά ΜΕ ΔΡΑΣΕΙΣ στη δίκαιη υπόθεση του Π. Ρούτσι!”

Ο Πάνος Ρούτσι έχει μετατρέψει τον πόνο του σε αγώνα δικαίωσης. Βρέθηκε μπροστά στη Βουλή, έχοντας ξεκινήσει απεργία πείνας, με ένα αίτημα που αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, να του επιτραπεί η εκταφή του γιου του Ντένις, που έχασε τη ζωή του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις ώστε να αποκαλυφθούν τα πραγματικά αίτια του θανάτου του. Σήμερα ο αγώνας του περνάει από τις λέξεις στα σώματα, ο ίδιος έχει χάσει σημαντικό βάρος περίπου 10 κιλά και οι γιατροί προειδοποιούν για σοβαρές επιπλοκές. Ούτε η κόπωση, ούτε οι πόνοι τον σταματούν, δηλώνει αποφασισμένος να «το πάει μέχρι τέλους».

Η πράξη της απεργίας πείνας δεν είναι απλή. Είναι μια ακραία μορφή διαμαρτυρίας που επιλέγεται μόνο όταν παραδοσιακά μέσα αγώνα θεωρούνται ανεπαρκή. Είναι να πατάει κάποιος στα όριά του για να εκφράσει ένα αίτημα που θεωρεί πως δε λαμβάνεται υπόψη. Κι όταν αυτό το αίτημα αφορά ένα παιδί, έναν νεκρό γιο, η στεγανότητα του κράτους, η άρνησή του να ανοίξει ένα φέρετρο, μοιάζει σαν να καλύπτει όχι μόνο λάθη αλλά και σιωπή.

Η ευθύνη της πολιτείας, και της κυβερνητικής εξουσίας, είναι να μην αφήνει το ανθρώπινο σώμα να γίνει εργαλείο πίεσης χωρίς να έχει πρόβλημα. Δεν αρκεί να μην επεμβαίνει πρέπει να κινείται προληπτικά, να αποκαθιστά εμπιστοσύνη, να στέκεται δίπλα στο θύμα και στον πόνο του. Το κράτος οφείλει να διαφυλάσσει την υγεία, όχι να την αντιμετωπίζει ως «κόνξες» διαλόγου.

Η κοινωνία επίσης έχει λόγο και ρόλο. Οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης που πραγματοποιούνται σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα και Πάτρα δείχνουν πως ο κόσμος δεν μπορεί να μένει θεατής μπροστά σε ένα δράμα. Το μήνυμα είναι σαφές, δεν πρόκειται για «μια ακόμη είδηση», αλλά για έναν άνθρωπο που ζητά απλώς να μάθει τι έχει θάψει να μην του στερήσουν και το ίδιο το δικαίωμα στην αλήθεια.

Όμως μια απεργία πείνας δεν είναι πανάκεια. Δεν αρκεί μόνο η συμβολική πίεση. Πρέπει να μετασχηματιστεί σε θεσμική πράξη έρευνες, αποφάσεις, νομοθεσίες που θα θεσπίσουν κανόνες διαφάνειας και εμπλοκής της δικαιοσύνης. Οι νομοθετικές αρχές, τα αρμόδια υπουργεία, οι εισαγγελείς δεν μπορούν να αδρανούν επικαλούμενοι διαδικασίες που αιωρούνται σε αιώνες γραφειοκρατίας.

Το αίτημα είναι νόμιμο, είναι ηθικό. Η οικογένεια Ρούτσι δε ζητά ειδική μεταχείριση, ζητά θεσμική ανταπόκριση. Η αποδοχή εκταφής και τοξικολογικών εξετάσεων είναι αναγκαίες ενέργειες διαλεύκανσης, όχι πολυτέλεια. Και αν η διαδικασία αργεί ή αποκρύπτεται, τότε δεν πρόκειται μόνο για καθυστέρηση πρόκειται για προσβολή της μνήμης και της απελπισίας.

Αν η κυβέρνηση και οι δικαστικές αρχές σέβονται το κράτος δικαίου, πρέπει να πράξουν γρήγορα και καθαρά. Να δείξουν πως όταν η κοινωνία φωνάζει «όχι άλλο αίμα», δε θα αφήσουν τη φωνή του πατέρα να πνιγεί στην αδράνεια. Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι είναι πια ένα σημείο κόμβου, αν παραμείνει χωρίς απάντηση, θα γίνει σύμβολο ατιμίας, αν μετουσιωθεί σε πράξη δικαίωσης, θα είναι ιστορική στιγμή.

Σε έναν κόσμο όπου οι νεκροί πολλές φορές γίνονται σιωπηλά θύματα, ο Πάνος Ρούτσι δε ζητά πανάκεια, ζητά τα αυτονόητα δηλαδή, αξιοπρέπεια, αλήθεια και δικαίωμα στη μνήμη. Κι αν η πολιτεία δεν ανταποκριθεί, θα φανεί πως ακόμα και η πιο βουβή κραυγή μπορεί να γίνει βάρος για όσους δε θέλουν να ακούσουν.

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι δεν είναι απλώς μια πράξη διαμαρτυρίας, είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας. Εκεί όπου ένας πατέρας πρέπει να ρισκάρει την ίδια του τη ζωή για να ακουστεί, κάτι δεν πάει καλά. Κι όσο η πολιτεία σιωπά, τόσο μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν και σε αυτούς που πονάνε. Ίσως λοιπόν, τελικά, η ιστορία του Ρούτσι να μην είναι μόνο δική του. Είναι όλων μας, μια υπενθύμιση πως η δικαιοσύνη δεν πρέπει ποτέ να χρειάζεται εξαντλημένα σώματα για να ξυπνήσει.