Μετά τον Dahmer που αποκάλυψε τα τέρατα της κοινωνικής αδιαφορίας, και τους Menendez Brothers που ξεγύμνωσαν την τοξικότητα πίσω από τις “τέλειες” οικογένειες, ο Ryan Murphy επιστρέφει με κάτι πιο σκοτεινό. Το Monster: The Ed Gein Story. Mια σειρά απόλυτα ανησυχητική που σε κάνει να αναρωτηθείς πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ψυχή στο σκοτάδι, όταν δεν τη βλέπει κανείς.
Ο τρίτος κύκλος της ανθολογίας μάς μεταφέρει στο Γουισκόνσιν των ’50s, εκεί όπου γεννήθηκε ο άντρας που ενέπνευσε το Psycho, το Texas Chainsaw Massacre και κάθε εφιάλτη του σύγχρονου σινεμά. Ο Charlie Hunnam δεν υποδύεται απλώς τον Έντι Γκιν— βυθίζεται μέσα του. Με φωνή που παραπέμπει σε μια απόκοσμη ηρεμία, βλέμμα που αλλάζει χρώμα από φως σε σκοτάδι, και κίνηση που θυμίζει παιδί, γυναίκα και κτήνος ταυτόχρονα.
Ο Γκιν γεννήθηκε το 1906 στο Ουισκόνσιν, σε μια απομονωμένη φάρμα. Είχε έναν αυστηρό, βίαιο πατέρα και μια φανατικά θρησκόληπτη μητέρα, την Αγκάθα, η οποία του δίδασκε ότι ο κόσμος είναι αμαρτωλός, οι γυναίκες “όργανα του Σατανά” και ότι μόνο εκείνη μπορούσε να τον προστατεύσει. Σταδιακά και με την απομάκρυνση του πατέρα και του αδερφού από το πλάνο, γεννιέται ένα τέρας που δεν ξέρει πως είναι τέρας. Η σειρά δείχνει με σχεδόν βασανιστική λεπτότητα αυτή τη μετάβαση από το “θέλω να με αγαπούν” στο “κανείς δε με καταλαβαίνει”, ενώ ο ίδιος ζει για την επιβεβαίωση μιας μητέρας που πάντα ήθελε κόρη, όμως η ζωή της έστειλε δυο γιους.
Το 1957, η εξαφάνιση μιας γυναίκας από το Πλέινφιλντ, της Μπερνίς Γουόρντεν, οδήγησε την αστυνομία στο σπίτι του Έντι Γκιν. Αυτό που αντίκρισαν οι αστυνομικοί ξεπέρασε κάθε φαντασία. Το σπίτι του ήταν γεμάτο ανθρώπινα υπολείμματα: κρανία, οστά και δέρμα χρησιμοποιημένα σαν υλικό διακόσμησης. Βρήκαν λάμπες φτιαγμένες από ανθρώπινο δέρμα, ζώνες με θηλές, μάσκες από πρόσωπα και ένα γιλέκο από κορμό γυναίκας.
Ο Έντι Γκιν δεν ήταν ο τυπικός κατά συρροή δολοφόνος. Δεν είχε σαδιστική ή σεξουαλική απόλαυση από τις πράξεις του, αλλά μια παθολογική εμμονή με τη μητέρα του και τη γυναικεία μορφή. Υπέφερε από σοβαρή ψύχωση και διαταραχή ταυτότητας φύλου— ήθελε να “γίνει η μητέρα του”. Για αυτό, όπως είπε στις αρχές, κατασκεύαζε μια “στολή από ανθρώπινο δέρμα” για να τη φορέσει και να την ενσαρκώσει. Κυριολεκτικά.
Ταυτόχρονα, μπορεί να μην έζησε τον πόλεμο, μα κουβάλησε τη σκιά του. Μεγάλωσε σε μια εποχή που ο κόσμος είχε δει τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι στους ανθρώπους. Ήταν η εποχή που ο κόσμος είχε μόλις δει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης∙ την πιο σκληρή απόδειξη πως ο τρόμος δε χρειάζεται τέρατα για να υπάρξει— του αρκούν άνθρωποι. Κι όταν μια κοινωνία μαθαίνει να ζει με τη φρίκη, η φρίκη παύει να μοιάζει ξένη. Έτσι, ο τρόμος έξω από το σπίτι γίνεται τρόμος μέσα στο σπίτι∙ κι ο φόβος που γεννά ο κόσμος, βρίσκει σώμα σ’ έναν άνθρωπο.
Η σειρά όλα αυτά τα δείχνει σε βαθμό αναγούλας. Σε αφήνει να συμπορευτείς στην παράνοια ενός ανθρώπου που φορούσε το δέρμα άλλων γιατί δεν άντεχε το δικό του. Μιλά για ψυχικές διαταραχές, καταπιεσμένες ενοχές, θρησκευτική εμμονή και τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη θρησκοληψία και την ψύχωση. Και κάπου εκεί, χτυπά ένα κοινωνικό καμπανάκι: το πόσο εύκολα απομονώνουμε ό,τι μας τρομάζει, ώσπου να γίνει πραγματικά επικίνδυνο.
Αισθητικά, δε χαρίζεται. Είναι ασφυκτική, σαν να τη βλέπεις μέσα από λερωμένο τζάμι. Τα χρώματα πνίγουν, ο ρυθμός δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, κι οι ρόλοι καθηλωτικοί. Δε σε διασκεδάζει, σε κάνει να νιώθεις άβολα, σχεδόν συνένοχος. Εκεί που το Monster παλιότερα κρατούσε μια ισορροπία εδώ ο Murphy σταματά αφήνει απλώς το σκοτάδι να καταπιεί τα πάντα. Κάθε επεισόδιο είναι καθρέφτης κι όσο πιο πολύ κοιτάς, τόσο πιο περίεργα νιώθεις με τον εαυτό σου.
Αν αναρωτηθείς πόσα από αυτά είναι αληθινά, η απάντηση είναι “όχι όλα”. Ο Murphy προσθέτει εύρηματα που ποτέ δεν υπήρξαν όπως έναν υποτιθέμενο δεσμό του Γκιν με το FBI και τον Ted Bundy. Μια σκηνοθετική αδεία που δε στηρίζεται σε ιστορικά στοιχεία, όπως επιβεβαιώνει το Primetimer. Κάτι το οποίο μας δείχνει πόσο εύκολα μπλέκουμε το αληθινό με το κατασκευασμένο, μέχρι να μη θυμόμαστε πού τελειώνει η πραγματικότητα και πού αρχίζει η φρίκη.
Το αληθινό ερώτημα; ποιος ευθύνεται; Η ψυχική αρρώστια; Η κοινωνία που δεν ακούει; Ή εμείς που βλέπουμε, ανατριχιάζουμε και μετά πατάμε “επόμενο επεισόδιο”; Το τέρας δεν είναι πάντα εκεί έξω. Μερικές φορές, το ταΐζουμε εμείς.
Εάν με ρωτάτε; Σοκαρίστηκα.
Ωμή, άβολη, χωρίς περιττό διάλογο.
Βαθμολογία: 8/10 — Ενοχλητικά καθηλωτικό!
Συντάκτης: Ηρώ Γ.
