Το μυστηριώδες στοιχείο με γοήτευε και με τρόμαζε συνάμα ανέκαθεν. Στοιχειωμένα σπίτια, υπερφυσικά φαινόμενα, ανεξήγητες καταστάσεις, ιστορίες που ακροβατούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Οι ταινίες τρόμου, οι ιστορίες που λέγαμε στα φοιτητικά χρόνια μέχρι τα ξημερώματα και, τα τελευταία χρόνια, το Halloween, ενίσχυσαν την έμφυτη –θεωρώ– τάση του κάθε ανθρώπου (και δική μου μαζί) να λύσει όσα δεν μπορεί να κατανοήσει με την απλή ανθρώπινη λογική.
Δεν ξέρω αν γι’ αυτή μας την προτίμηση ευθύνονται τα παραμύθια που ακούμε από μικροί –εγώ τουλάχιστον έτσι τείνω να πιστεύω– και επιτείνουμε αυτή μας την προτίμηση με διάφορα εξωτερικά ερεθίσματα: βιβλία που διαβάζουμε, ταινίες που βλέπουμε και, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, μέρη που επισκεπτόμαστε. Υπάρχουν πολλά μέρη ανά τον κόσμο που προσφέρονται για επισκέψεις από τους λάτρεις του είδους, όπως το κάστρο του Μπραν που συνδέεται με τον μύθο του Δράκουλα ή το ξενοδοχείο Stanley, που ήταν η έμπνευση του Στίβεν Κινγκ για το διάσημο βιβλίο του «Λάμψη».
Αν λατρεύεις τα στοιχειωμένα μέρη, αν σε ιντριγκάρουν οι θεωρίες και οι μύθοι που τα συνοδεύουν, δεν είναι ανάγκη να ξενιτευτείς για να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου. Προσφέρεται σίγουρα και η Ελλάδα για τέτοιες περιηγήσεις.
Αν είσαι στην Αττική, μπορείς να ανηφορίσεις στην Πάρνηθα για να δεις το Σανατόριο.
Παλαιότερα ήταν νοσοκομείο για τους ασθενείς που έπασχαν από φυματίωση, αν και κατά τη διάρκεια της Κατοχής χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο. Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο, με πολλές φθορές λόγω ανθρώπων και χρόνου. Όμως το συνοδεύουν διάφοροι μύθοι και δοξασίες: ψυχές που περιδιαβάζουν στα δωμάτια, φωνές που ακούγονται, περίεργα σύμβολα στους τοίχους, πόρτες που ανοιγοκλείνουν μόνες τους. Ιδανικό σκηνικό για να γυριστεί ένα θρίλερ ή να στηθεί ένα πάρτι για το Halloween.
Στην ίδια περιοχή είναι και το μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας (η ίδια που έχει δώσει το όνομά της στον σταθμό του μετρό και σε οδούς σε όλη την πόλη), που ονομάζεται και Καστέλο της Ροδοδάφνης.
Στο μέγαρο ζούσε η Δούκισσα και, μετά τον θάνατο της μοναχοκόρης της –τον οποίο ποτέ δεν αποδέχτηκε–, ξεκίνησε να συμπεριφέρεται αλλόκοτα. Της μιλούσε, την ταρίχευσε, την καθάριζε, την τάιζε. Από το σπίτι λέγεται ότι ακούγονται ουρλιαχτά και φωνές, ενώ οι θρύλοι θέλουν ακόμα και κάποιες φιγούρες (ψηλόλιγνες, αν έχει κάποια σημασία) να περπατούν στους διαδρόμους και να αναβοσβήνουν τα φώτα. Μάλιστα, κάποιοι λένε ότι έχουν δει την ίδια τη Δούκισσα να περιφέρεται με άσπρα ρούχα στους κήπους, αμίλητη και σκυμμένη. Εννοείται ότι όλα αυτά συμβαίνουν τη νύχτα.
Πριν φύγεις από τα βόρεια προάστια, μην ξεχάσεις το διάσημο σπήλαιο Νταβέλη στην Πεντέλη.
Τοποθετημένο σε υψόμετρο, είναι σήμερα λατομείο με δύο μικρά παρεκκλήσια. Υπήρξε το καταφύγιο του λήσταρχου Νταβέλη κατά τον 19ο αιώνα. Σήμερα φημολογείται ότι ακούγονται μουσική, φωνές ή ψίθυροι μέσα από τη σπηλιά ή ότι οι επισκέπτες έχουν βιώσει περίεργες εμπειρίες, όπως αλλαγή θερμοκρασίας ή τελετές από μυστικιστικές ομάδες.
Στην Κηφισιά θα βρεις τη Βίλα Καζούλη στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Η Βίλα Καζούλη στην Κηφισιά είναι ένα από τα πιο επιβλητικά νεοκλασικά κτίρια της Αττικής και εδώ και δεκαετίες κυκλοφορούν πολλές φήμες ότι είναι στοιχειωμένη. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιτάχθηκε από τους Γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε ως στρατηγείο και χώρος ανάκρισης. Κάτοικοι της περιοχής λένε πως, κυρίως τη νύχτα, ακούγονται βήματα, φωνές ή αναστεναγμοί από το εσωτερικό του κτιρίου, ενώ άλλοι μιλούν για απόκοσμες σκιές που φαίνονται πίσω από τα παράθυρα ή για φώτα που αναβοσβήνουν χωρίς κανείς να είναι μέσα. Οι παλιές αφηγήσεις μάλιστα κάνουν λόγο για «ψυχές που δε βρήκαν δικαίωση» από την περίοδο της Κατοχής.
Παρόλο που η Αττική έχει μέρη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τα πιο γνωστά από τα μυστηριώδη μέρη βρίσκονται εκτός του νομού.
Το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, κοντά στην Πρέβεζα, είναι το ιερό των αρχαίων Ελλήνων μέσω του οποίου επικοινωνούσαν με τις ψυχές των νεκρών.
Αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη, δεδομένου και του πανέμορφου φυσικού τοπίου που το περιβάλλει: κατάφυτο, με τρεχούμενα κρύα νερά και ψηλά βουνά. Το σκοτεινό σπήλαιο με τους υπόγειους διαδρόμους ενισχύει την υποβλητική ατμόσφαιρα, ενώ η περίεργη ακουστική συντείνει σε αυτή την εντύπωση. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ όταν ακούω «Αχέροντας», στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του Χάρου, σε μια βάρκα, να κουβαλά τον νεκρό σε ένα σκοτεινό φόντο.
Βορειοδυτικά της Πρέβεζας βρίσκεται το Ψυχιατρείο της Κέρκυρας.
Εκτός από τις πραγματικά άσχημες υποδομές του και κάποιες δολοφονίες που έγιναν εκεί, σήμερα πολλοί το αποφεύγουν –ειδικότερα το βράδυ– γιατί λένε ότι ακούνε φωνές και γέλια από το εσωτερικό του.
Οι λάτρεις και οι κάτοικοι της συμπρωτεύουσας θα απορήσουν που δεν ανέφερα το Γεντί Κουλέ, το φρούριο που κτίστηκε στα Βυζαντινά χρόνια και αποτέλεσε φυλακή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι και πρόσφατα.
Είναι, όντως, ένα από τα μέρη που είναι συνυφασμένα με μεταφυσικά και εξωλογικά στοιχεία. Σε συζητήσεις και αναδιηγήσεις πολύ συχνά θα αναφερθεί ότι ακούγονται φωνές μέσα στη νύχτα – και, για να το κάνουμε πιο ενδιαφέρον, είναι οι φωνές όσων πέθαναν στο φρούριο, όλων των νεκρών που αναζητούν δικαίωση, περιφερόμενοι μέχρι να την έχουν.
Άφησα τελευταίο το Φραγκοκάστελλο, το κάστρο στην Κρήτη που συνδέθηκε με τους Δροσουλίτες και το «βρίσκουμε» σε πληθώρα καλλιτεχνικών δημιουργημάτων.
Από τον «Καπετάν Μιχάλη» του Καζαντζάκη μέχρι το ομώνυμο ποίημα του Αναγνωστάκη ή τις κρητικές μαντινάδες, οι Δροσουλίτες εμφανίζονται κάθε χρόνο, πρωί (εξ ου και το όνομα), τον Μάιο, σε μια περιοχή κοντά στα Χανιά. Είναι οι σκιές των πολεμιστών του νησιού που έπεσαν ηρωικά στη μάχη του Φραγκοκάστελλου και επιστρέφουν κάθε χρόνο, στην επέτειο της μάχης, για να παρελάσουν μπροστά από τον τόπο του θανάτου τους.
Οι Άγγλοι λένε –και πιστεύουν, κι εγώ μαζί τους– ότι η αλήθεια δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο σε μια ωραία ιστορία. Και γιατί να μπει; Έχει πραγματικά σημασία αν αυτά που καταμαρτυρούν διάφοροι για στοιχειωμένα μέρη της Ελλάδας είναι αλήθεια; Έχει σημασία αν όλα αυτά είναι αποτέλεσμα φυσικών και απόλυτα λογικών φαινομένων; Όχι. Είναι τόσο όμορφο που εξιτάρουν τη φαντασία τέτοιες ιστορίες, που δεν αξίζει να ψάξουμε την αλήθεια. Σε λίγες μέρες, όταν οι Αμερικανοί θα γιορτάζουν το Halloween, οι πιο πάνω ιστορίες θα είναι ό,τι καλύτερο για μια νύχτα στο σπίτι, με αναμμένα κεριά και υποβλητική μουσική.
Συντάκτης: Χριστιάνα Δεμέναγα
