Tι δείχνει για τον χαρακτήρα σου όταν θέλεις να τα κάνεις όλα χωρίς βοήθεια άλλων;

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.

Οι πρώτοι είναι αυτοί που λειτουργούν με τη βοήθεια των γύρω τους.

Οι δεύτεροι είναι αυτοί που ο εαυτός τους είναι ομάδα. Φαίνονται δυναμικοί, σχεδόν φωνάζουν «δεν χρειάζομαι καμία βοήθεια», «τα καταφέρνω μόνος μου».

Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως, δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Και μέσα σε αυτές τις δύο κατηγορίες υπάρχουν πολλές υποκατηγορίες.

Τι τους οδήγησε στο να μη θέλουν ή να μην μπορούν να δεχτούν βοήθεια; Μήπως το δοκίμασαν στο παρελθόν και ο εαυτός απέδωσε πιο γρήγορα και αποτελεσματικά; Μήπως ζήτησαν βοήθεια αλλά δεν τους την πρόσφερε κανείς και πληγώθηκαν;

Αν το θελήσεις, όλα γίνονται και χωρίς βοήθεια. Όμως πρέπει να σκεφτείς τις συνέπειες. Το βάρος που μοιράζεται δεν παύει να είναι βάρος, αλλά όταν μοιράζεται έχει άλλη αξία. Από την άλλη, το να αισθάνεσαι ότι επιβαρύνεις άλλους για πράγματα που εσύ επέλεξες είναι ακόμα μεγαλύτερο φορτίο.

Ας δούμε την πρώτη κατηγορία: αυτοί που πιστεύουν πως είναι οι καλύτεροι σε ό,τι καταπιαστούν και όλοι οι γύρω τους αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο χαοτικό τους περιβάλλον.

Δεν υποστηρίζουν τη φράση «η προσπάθεια μετράει». Μόνο τα αποτελέσματα μετράνε — όλα είναι μαθηματικά ζυγισμένα στη ζωή τους, και οι «φιλόσοφοι» είναι γι’ αυτούς χαμένος χρόνος.

Συγκεντρώνονται και φέρνουν εις πέρας ό,τι αναλάβουν στο μέγιστο βαθμό. Αν τους συναντήσεις και καταφέρεις να επικοινωνήσεις μαζί τους — συνήθως είναι απασχολημένοι — θαυμάζεις τις γνώσεις τους και τον τρόπο που μετράνε τα πάντα.

Το λυπηρό είναι ότι πνίγονται στις δουλειές τους, χωρίς να μένουν ποτέ ευχαριστημένοι με όσα έχουν ήδη καταφέρει. Πάντα υπάρχει περιθώριο για νέες ασχολίες, μα ποτέ χρόνος για τη ζωή τους, τον εαυτό τους.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που ζήτησαν βοήθεια στο παρελθόν και δεν την πήραν, ή την πήραν αλλά με «μούτρα».

Αυτοί έχουν πολύ ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση. Αν η βοήθεια που τους προσφέρεται δεν είναι απλόχερη και από καρδιάς, δεν μπορούν να τη δεχτούν. Φαίνονται καμιά φορά απόμακροι και ακατάδεκτοι, αλλά τα συναισθήματά τους κρύβονται κάτω από τη μάσκα που φορούν για να μην στεναχωρήσουν τους γύρω τους.

Κοινό χαρακτηριστικό: δεν παραπονιούνται. Όσο περισσότερη βοήθεια παίρνεις, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη νιώθεις. Σιγά σιγά δεν πιστεύεις στις δυνάμεις σου και εξαρτάσαι από τους άλλους.

Πρόσφατα είδα μια συνέντευξη του ηθοποιού Γιώργου Καραμίχου, που έλεγε πως ο άνθρωπος περνάει από τρία στάδια σε σχέση με την κοινωνική συναναστροφή και τις ευθύνες:

1. Κατηγορεί τον εαυτό του.

2. Κατηγορεί τους άλλους.

3. Δεν κατηγορεί κανέναν.

Καταλαβαίνεις, αποδέχεσαι και απολαμβάνεις τη λίγη βοήθεια που σου παρέχεται. Και όταν έρχονται τα δύσκολα, δεν κλαψουρίζεις γιατί δεν έχει νόημα.

Αν, για παράδειγμα, βρίσκεσαι σε βαθιά νερά χωρίς σανίδα σωτηρίας και κανέναν να σε τραβήξει, πρέπει να κολυμπήσεις. Είναι ο μόνος τρόπος να σωθείς. Θα κουραστείς, αλλά θα προπονηθείς για μεγαλύτερες αποστάσεις.

Αν είχες πάρει τη βάρκα ποτέ, δεν θα είχες προπονηθεί για τους υπόλοιπους «αγώνες κολύμβησης».

Οπότε: κολύμπα, κι όπου βγει!