Φαντάσου να ξυπνάς κάθε πρωί, να ανοίγεις την πόρτα και να σε χαιρετά ένας πιγκουίνος. Όχι ο γείτονας με το φούτερ και τον καφέ στο χέρι, αλλά κανονικός πιγκουίνος, με φτερά, πάγο και βλέμμα τύπου «καλημέρα, άνθρωπε, έφερες τα γράμματα;». Κάπου εκεί, ανάμεσα σε στοίβες από καρτ-ποστάλ και παγωμένες αναπνοές, θα περνά τους επόμενους μήνες ο George Clark, ένας 34χρονος από τη Βρετανία, που βρήκε τον τρόπο να κάνει τη δουλειά του πιο «cool» από ποτέ και το εννοούμε κυριολεκτικά.
Ο Clark επιλέχθηκε για μια θέση που ακούγεται βγαλμένη από βιβλίο του Ζιλ Βερν: Για να εργαστεί σε ένα μικρό νησάκι της Ανταρκτικής, το Goudier Island, στο ταχυδρομείο του Port Lockroy. Εκεί, μέσα σε ένα ξύλινο σπιτάκι που μοιάζει με χρονοκάψουλα άλλης εποχής, λειτουργεί ένα μικρό μουσείο, ένα μαγαζάκι με αναμνηστικά και το πιο απομονωμένο ταχυδρομείο του πλανήτη. Οι τουρίστες που φτάνουν ως εκεί αφήνουν τις καρτ-ποστάλ τους για να σταλούν «από το τέλος του κόσμου».
Η δουλειά του Clark θα είναι να φροντίζει τον χώρο, να υποδέχεται τους επισκέπτες, να σφραγίζει γράμματα και —το καλύτερο— να παρακολουθεί τους πιγκουίνους της περιοχής. Κάποιος δηλαδή πληρώνεται για να μετράει πιγκουίνους. Και εμείς εδώ δυσκολευόμαστε να μετρήσουμε τις ειδοποιήσεις στο κινητό χωρίς να μας ανέβει η πίεση.
Το πιο παράδοξο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι εκεί δεν υπάρχει Wi-Fi. Ούτε Netflix, ούτε Instagram, ούτε «να απαντήσω λίγο στα mails». Το μόνο που υπάρχει είναι πάγος, γράμματα και η ησυχία που κάνει τα πάντα να ακούγονται καθαρά, ακόμα και οι σκέψεις σου. Στην εποχή που όλοι ψάχνουμε ένα βουνό για να ανεβάσουμε στο story και μια παραλία για να βγάλουμε φωτογραφία με λεζάντα «ζεν», αυτός ο τύπος θα ζει το απόλυτο «ζεν» χωρίς καμία σύνδεση. Κυριολεκτικά. Κάπου ανάμεσα στην ανάγκη μας να ξεφύγουμε και στην αδυναμία μας να αποσυνδεθούμε, αυτή η δουλειά μοιάζει σαν το όνειρο του αιώνα. Να πατήσεις παύση, να αλλάξεις οθόνη από LED σε ουρανό. Να μην υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από την απλότητα της στιγμής: να βράζεις καφέ κοιτώντας το χιόνι, να σφραγίζεις φακέλους, να βλέπεις πιγκουίνους να σου «μιλούν» χωρίς να περιμένουν απάντηση.
Φαντάζομαι τη συνομιλία:
– «Καλημέρα από την Ανταρκτική, μόλις μέτρησα 27 πιγκουίνους κι έκανα απογραφή. Εσύ;»
– «Εγώ περιμένω το delivery μου που έχει κολλήσει στη Λεωφόρο Κηφισίας.»
Και τότε συνειδητοποιείς πως τελικά, το «cool» δεν έχει καμία σχέση με τα social media. Δεν είναι τα φιλτραρισμένα ηλιοβασιλέματα ούτε τα posts από rooftops με ποτήρι prosecco. Είναι να κάνεις κάτι που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, έστω κι αν αυτό σημαίνει να βρίσκεσαι στο πιο παγωμένο σημείο του πλανήτη.
Ίσως να είναι αυτό που μας λείπει: η τόλμη να κάνουμε κάτι χωρίς να χρειάζεται να το εξηγήσουμε. Να ακολουθήσουμε το ένστικτο, ακόμη κι αν μας πάει στα πιο απίθανα μέρη.
Φωτογραφίες και πληροφορίες από BBC
Συντάκτης: Στρατούλα Ανεμέλλη
