Με ένα τέλος που ισορρόπησε ιδανικά ανάμεσα στη συγκίνηση και την ευτυχία, οι «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη ολοκλήρωσαν το ταξίδι τους, αφήνοντας πίσω μια από τις πιο ουσιαστικές στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης των τελευταίων ετών. Ο Άγγελος (Αλέξανδρος Πιεχόβιακ), λίγο πριν ξεκινήσει τον γύρο του κόσμου, προσκαλεί τον Οδυσσέα (Γιώργος Ζυγούρης) να τον συνοδεύσει — σε ένα ταξίδι προς την αναζήτηση μιας ζωής χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή, με αγάπη και αποδοχή.
Ο Οδυσσέας, ο ήρωας που πάλεψε με την ταυτότητά του, τη σχέση με τον πατέρα του, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, βρήκε τελικά την «Ιθάκη» του εκεί όπου δε χρειάζεται να εξηγεί ποιος είναι. Σε μια σχέση που τον βλέπει, τον αποδέχεται και τον αγαπά. Κι αν οι «Σέρρες» ξεκίνησαν σαν μια ιστορία για έναν γκέι άνδρα που επιστρέφει στην επαρχία, τελικά εξελίχθηκαν σε μια τρυφερή ιστορία για την ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε.
@ant1tv Αποχωρούμε από τις αγαπημένες μας #Serres με τον Γιώργο Καπουτζίδη να σχολιάζει το φινάλε: «Όσο υπάρχει αγάπη, υπάρχει και ευτυχία»🫶 #ant1tv #seasonfinale ♬ original sound – ANT1
Μια σειρά που μίλησε για όσα η τηλεόραση απέφευγε
Ο Καπουτζίδης με την καλλιτεχνική του μαεστρία έστησε έναν καθρέφτη για μια κοινωνία που αλλάζει· αργά, αντιφατικά, αλλά αλλάζει.
Στις «Σέρρες» είδαμε, ίσως για πρώτη φορά τόσο καθαρά, έναν queer έρωτα να προβάλλεται χωρίς καμία ειρωνεία, χωρίς στερεότυπα, χωρίς ανάγκη να “εξηγηθεί” ή να γίνει καρικατούρα. Ο Άγγελος και ο Οδυσσέας δεν ήταν επιτέλους «οι γκέι της σειράς» και ένα κωμικό καρικατουρέ μπρέικ από την κυρίως πλοκή. Ήταν οι πρωταγωνιστές μας που αγαπήθηκαν, όπως θα έπρεπε να είναι πάντα: απλά, αυτονόητα, φυσικά.
Κι αυτή ακριβώς είναι η σπουδαιότητα της δουλειάς του Καπουτζίδη. Επέμεινε στο αυτονόητο— ότι η αγάπη δε χρειάζεται επεξήγηση. Και μέσα από ένα σενάριο γεμάτο λεπτό χιούμορ, συγκίνηση και ανθρωπιά, έδωσε φωνή σε όσους ένιωθαν μέχρι τώρα πως η δική τους ιστορία δε χωρούσε στις 8 το βράδυ ενός μεγάλου καναλιού.
#serres Ο Καπουτζίδης είναι ο πιο θετικά επιδραστικός άνθρωπος στην ελληνική τηλεόραση μακράν.
Αν κ προφανώς δεν μπορεί ένα σίριαλ να αλλάξει τον κόσμο, το ότι μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε κ μας δίνει όλα τα σωστά ερεθίσματα για να γίνουμε καλύτεροι, είναι ΤΕΛΕΙΟ.
— Erwtasmeta Fan (@u9t22RYkqHNgYin) October 28, 2025
Οι «Σέρρες» κατάφεραν κάτι που λίγες ελληνικές σειρές έχουν πετύχει: να ενώσουν το κοινό. Στο Χ (πρώην Twitter), οι αντιδράσεις στο τελευταίο επεισόδιο ήταν συγκινητικά ομόφωνες. «Γιώργο Καπουτζίδη, σε ευχαριστούμε όρθιοι, καθιστοί και όπως θες» έγραψαν εκατοντάδες χρήστες. Η λέξη που επανερχόταν ξανά και ξανά ήταν μία: ευτυχία. Μια λέξη απλή, αλλά δύσκολη — ειδικά όταν πρέπει να τη διεκδικήσεις μέσα σε έναν κόσμο που ακόμα μαθαίνει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα.
Στον πυρήνα τους, οι «Σέρρες» είναι μια σειρά για την αγάπη, την αποδοχή και τη συμφιλίωση. Για τις οικογένειες που δεν τα καταφέρνουν πάντα, για τα παιδιά που μαθαίνουν να συγχωρούν τους γονείς τους και για τους γονείς που προσπαθούν να καταλάβουν τα παιδιά τους. Αυτό το ανθρώπινο κομμάτι είναι που κάνει τη σειρά να ξεπερνά τα όρια της μυθοπλασίας και να γίνεται πολιτισμικό αποτύπωμα.
Γιώργο σε ευχαριστώ για τον κύριο Λευτέρη.Για το πόσο ανθρώπινα τον έγραψες,για το character development του,για το πόσο σπάνιος ήταν.Για το ότι μου θύμισες ότι εκεί έξω υπάρχουν και τέτοιοι πατεράδες❤️🩹
Γιώργος Γάλλος, ο αγαπημένος μου τηλεοπτικός μπαμπάς.
#serres pic.twitter.com/D0ZyO38vz0
— Tonia (@Tonia_zxr) October 28, 2025
Τι μένει μετά το φινάλε;
Με το τελευταίο επεισόδιο, ο δημιουργός αποχαιρέτησε τους ήρωές του αλλά και ένα κοινό που βρήκε στους «Σέρρες» έναν χώρο αναπνοής. Η θεία Σταματίνα έγινε το είδωλο που θα θυμόμαστε για χρόνια κι ο Λευτέρης με την Ευτυχία έκαναν τον δικό τους κύκλο. Έναν κύκλο που ξεκίνησε με τη γέννηση του Οδυσσέα και τυπικά ολοκληρώνεται με τη νέα τους εγγονή, τη μικρή Ευτυχία.
Πολλοί ελπίζουν σε τρίτη σεζόν, ωστόσο ακόμα κι αν αυτή δεν έρθει, η σειρά έχει ήδη αφήσει κάτι πολύ πιο σημαντικό: ένα τηλεοπτικό προηγούμενο.
Ένα παράδειγμα ότι η ελληνική τηλεόραση μπορεί να μιλά για τα δύσκολα με ευαισθησία και χιούμορ. Ότι μπορεί να δείχνει έναν ομοφυλόφιλο έρωτα όχι ως “θέμα”, αλλά ως μέρος της ζωής. Ότι μπορεί να χωρά όλη την τρυφερότητα και την ωριμότητα μιας χώρας που μεγαλώνει — μέσα από τις ιστορίες της. Και τελικά, κλείνουμε με την πιο σημαντική ερώτηση: Πού θα βρούμε ρε ‘συ Γιώργο να παραγγείλουμε μπλούζα “Ι.Κ.Τ.Ο.Λ.Α”;
