Αν τρολάρεις τα ψυχικά σου τραύματα, σημαίνει ότι δεν τα έχεις ξεπεράσει;

Καλά, μιλάμε είναι και γ@μώ τα παιδιά! Όταν συναντιόμαστε οι ατακάρες πέφτουν κατά ριπάς. Σου λέω είναι ατομάρα.

Κάπου το έχεις πετύχει αυτό το άτομο. Μπορεί να ήταν κάποιος απ’ την οικογένεια ή ένας φίλος. Μπορεί να είχατε δεσμό. Οποία και αν ήταν η φύση της σχέσης ένα ήταν το σίγουρο• αυτό τον άνθρωπο δυσκολεύτηκες να τον καταλάβεις. Υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι κάτι κρύβει, ότι έχει μια πλευρά άγνωστη αλλά συνάμα η μεταξύ σας απόσταση διαρκώς μειωνόταν μιας και ήταν τέλειος ακροατής…μέχρι να ανοίξει το στόμα του.

Είχε ένα μοναδικό ταλέντο να σχολιάζει μεν εύστοχα αλλά με το δικό του μοναδικό τρόπο. Βασικά όταν δε “ξεφτίλιζε” επί τούτου την κουβέντα, τα λόγια του ήταν ακριβώς όσα και όπως έπρεπε να είναι. Ζυγισμένα, λιτά αλλά γεμάτα νόημα και, με κάποιο τρόπο, πάντα 100% to the point. Θες η τετράγωνη λογική, θες η οξυμένη αίσθηση δικαίου, πάντως μπορούσε να κάνει τα βουνά κοιλάδες. Τα σύνθετα, απλά. Μπορούσε να γαληνέψει την πιο ανταριασμένη θάλασσα αλλά σε καμία περίπτωση να ανοίξει το στόμα για να πει κάτι δικό του. Δεν ήταν έλλειψη εμπιστοσύνης και το αποδείκνυε με κάθε (άλλο) τρόπο• όταν δυσκολευόταν να αποφασίσει συζητούσε μαζί σου, λάμβανε υπόψη τη γνώμη σου και σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να του ξέφευγε μία, έστω μικρή, αλήθεια του.

Αυτόματα έμπαινες σε δεύτερες σκέψεις και αφού τίποτα δεν εξηγούσε ικανοποιητικά το ποιόν του, τότε αμφέβαλλες για σένα, δεν κατάλαβες καλά, μάλλον παρεξήγησες ή έβγαλες αυθαίρετα συμπεράσματα. Μια τόση δα μικρούλα ρωγμή εμφανιζόταν ανάμεσα σας. Στην πορεία αυτή η ρωγμή αποδείχθηκε εντελώς επιφανειακή βέβαια. Μια γρατζουνιά απ’ αυτές που εμφανίζονται λόγω της έντονης και τακτικής επαφής. Ένα ψεγάδι φυσικής φθοράς που με λίγη φροντίδα (και τύχη) δεν άφηνε μόνιμο σημάδι. Ωστόσο την είχες νιώσει και αναλάμβανες όλη την ευθύνη και ας σου αναλογούσε μονάχα η μισή. Αυτό όμως δεν ίσχυε και για το άλλο άτομο που έβλεπε να το πλησιάζεις επικίνδυνα. Κάθε γρατζουνιά στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα βήμα πιο κοντά σε εκείνο. Και αναγκαζόταν να επιλέξει πως θα συνεχίσει προκειμένου να διατηρήσει τη μεταξύ σας σύνδεση. Όσο και αν το τρόμαζε, σε ήθελε κοντά του. Όμως όχι τόσο κοντά ώστε να μπορείς να δεις καθαρά πια όλα εκείνα που με τόση μαεστρία έκρυβε. Αν τα έβλεπες, ίσως έφευγες οριστικά. Και αυτό θα ήταν το “καλό σενάριο”. Μπορεί μετά τα αποκαλυπτήρια να έμενες συνειδητά (πια) κοντά του και τότε θα έφτανε η στιγμή που και το ίδιο θα έπρεπε να τα δει κατάματα και να τα αντιμετωπίσει. Δυσβάσταχτο. Μερικές φορές περισσότερο και από το “καλό σενάριο”.

Στο μεταξύ η αστεία πλευρά του ενισχύθηκε, τώρα πια μπορούσε να αυτοσαρκάζεται κιόλας και τα σχόλια είχαν μια εσάνς αυτοκριτικής, πολλές φορές μάλιστα, αρκετά σκληρής. Αυτό σε έβαζε ξανά σε σκέψεις γιατί καυτηρίαζε ακριβώς τα σημεία που θα σχολίαζες και εσύ, αν είχες το περιθώριο βέβαια. Και αυτό ακριβώς είναι το κλειδί: αν είχες χώρο να το κάνεις. Ακούγοντας την προσεκτικά καλυμμένη αυτοκριτική έπαιρνες μια επιβεβαίωση ότι κάθε σκέψη σου είχε αντίκρισμα, δεν ήταν όλα προϊόντα υποθέσεων. Ο αυτοσαρκασμός είναι win win κατάσταση• ο δέκτης επιβεβαιώνεται και ο πομπός προστατεύεται. Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθεί ασχέτως αποτελέσματος.

Υπήρχαν πολλές φορές που οι πράξεις δε συμβάδιζαν με τα λόγια• μπορούσε να κινήσει γη και ουρανό προκειμένου να βοηθήσει, να συμπαρασταθεί, να δώσει λύση σε όποιο εμπόδιο εμφανιζόταν και ταυτόχρονα να σχολιάζει πάντα χαριτωμένα και εύστοχα “μειώνοντας” την πράξη του. Ναι, επίτηδες το έκανε. Υποτιμούσε την πράξη σαν να μην ήταν κάτι άξιο αναφοράς, κι ας ήταν. Έμοιαζε να έχει αλλεργία στα εύσημα, σε κάθε καλή κουβέντα που άκουγε κατέβαλε υπερπροσπάθεια να την αντικρούσει και να της δώσει, απαραίτητα, μία αστεία υπόσταση. Λες και ο λόγος που τον οδηγούσε σε κάθε πράξη ήταν να μπορεί μετά να αστειεύεται με την ησυχία του. Αν όμως ξετύλιγες το περιτύλιγμα ίσως τότε να έβλεπες την απελπισμένη προσπάθεια ενός ατόμου να μπορέσει να διαχειριστεί τη “καλή κουβέντα”. Δεν μπορεί να ήταν τόσο δύσκολο, ειδικά για έναν άνθρωπο σαν αυτό, που έκανε τα στραβά ίσια με περίσσια ευκολία. Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε πώς κατέκτησε αυτό το skill. Ήταν θέμα χαρακτήρα, ανάγκης, πνευματικής καλλιέργειας, εκπαίδευσης, χάρισμα, όλα αυτά μαζί ή κάτι άλλο ξεχωριστό; Και ποια ανάγκη άραγε ικανοποιούσε αυτός ο μηχανισμός;

Τότε αποφάσισες να απομακρυνθείς προσωρινά για να μπορέσεις να αποκωδικοποιήσεις τα δεδομένα και τα κομμάτια του παζλ να μπουν στη σωστή θέση. Το πρώτο σημείο που ξεκαθάρισε ήταν ότι όντως σε νοιάζει να δεις πίσω απ’ τις λέξεις. Από κει και πέρα ο δρόμος έγινε μια στάλα πιο βάτος. Εφόσον ήθελες, θα το κατάφερνες κιόλας. Αναλογίστηκες κάθε περίπτωση που εμφανίστηκαν γρατζουνιές και πως αυτές έμειναν πίσω τελικά. Σκέφτηκες εκείνο το μειδίαμα στα χείλη όταν αναγνωριζόταν η καλή πρόθεση και η διάθεση προσφορά που το χαρακτήριζε. Μελέτησες μία προς μία τις θέσεις του απέναντι σε σοβαρά ζητήματα, ασχέτως αν συμφωνούσατε. Θυμήθηκες όλες τις φορές που σε προλάβαινε και έλεγε πρώτο ό,τι σκεφτόσουν. Όλα έγιναν μεμιάς ξεκάθαρα.

Ποτέ δεν ήσουν το πρόβλημα, ποτέ δεν το πλήγωσες, σε εμπιστευόταν και σε εκτιμούσε περισσότερο απ’ όσο ήθελε να δείχνει. Είχε βαθιά συναισθήματα και ας ήταν το αγαπημένο του θέμα προς υποτίμηση. Ήταν ικανό να αγαπήσει όλο τον κόσμο πέρα από έναν. Τον εαυτό του. Ήταν ένα άτομο πεπεισμένο ότι δε δικαιούται μερίδιο ζεστασιάς, αγάπης, φροντίδας και νοιαξίματος κι ας καιγόταν η καρδιά του για το αντίθετο. Νόμιζε ότι είναι φτιαγμένο να μοιράζει χαρά και χαμόγελα κι ας υπέφερε μέσα του. Φαινόταν να έχει αποδεχθεί αυτό το ρόλο. Ζούσε μέσα από αυτό το ρόλο κρατώντας αθέατη στα μάτια των άλλων τη φλογερή, αλλά συνάμα, βαριά πληγωμένη ψυχή του. Θύμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας, μιας που πάσχιζε να μείνει στην αφάνεια το ματωμένο διαμάντι που φώλιαζε μέσα του και παρότι το έκρυβε, εκείνο μαγνήτιζε τους άλλους. Αλλά η ασπίδα πολλές φορές ήταν πιο δυνατή από τη θέληση των άλλων, κάποιοι επιχείρησαν να δουν πέρα από τη λαμπερή, απροσπέλαστη πανοπλία αλλά από κάτω κρυβόταν άλλη μια, ακόμα πιο ανθεκτική. Τότε έφευγαν ή ακόμα χειρότερα, παρέμεναν σε απόσταση ασφαλείας. Τόσο, όσο.

Και εκείνο, με μια καινούργια πληγή και την καλογυαλισμένη ασπίδα του, ισορροπούσε στο τεντωμένο σχοινί της αυτολύπησης και της αυτοπροστασίας.

Πάντα κοντά στους άλλους, αλλά ποτέ κανείς κοντά σε εκείνο.