Ρε ‘σεις εκεί στην τηλεόραση έχετε ορεξούλες και βρήκατε τη Λατινοπούλου; Την Αφροδίτη ρε; Το λοιπόν, η πρόεδρος της «Φωνής Λογικής», γνωστή για τις (αρκετά) δεξιές, και δημιουργικά γεωγραφικές τοποθετήσεις της, φιλοξενήθηκε στην εκπομπή του Σταμάτη Ζαχαρού για να αναπτύξει τα γνωστά της επιχειρήματα περί «εισβολής ισλαμιστών» και «αντικατάστασης των γνήσιων Ελλήνων».
Ε κι εκεί που ρητόρευε με πάθος η γυναίκα για το πώς «πρέπει να δούμε το μέλλον αυτής της χώρας» και «ο πληθυσμός των φανατικών μουσουλμάνων αυξάνεται», ακούστηκε από το πουθενά μια φωνή από το πλατό να βροντοφωνάζει το επικό και ανεπανάληπτο:
«ΑΥΝΑΝΙΣΤΕΕΕΕΙΣ!»
Η Λατινοπούλου σταμάτησε για λίγο να μας σώζει από το να γίνουμε Καμπούλ, ενώ ο Σταμάτης Ζαχαρός έμεινε να αναρωτιέται «Τι έγινε;» σαν να προσπαθούσε να κάνει reboot στο μυαλό του.
Η Λατινοπούλου, πιστή στο ρόλο της, επιχείρησε να συνεχίσει τη φράση της, μπερδεύοντας λίγο ακόμη το τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα την οποία συγκρίνεις με σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες:
«Κάποιοι θέλουν την Ελλάδα Καμπούλ. Απορώ γιατί δεν παίρνουν τα πράγματά τους, να πάνε στο Καμπούλ».
Ανάμεσα στη Φωνή Λογικής, το Καμπούλ και τον Αυνανισμό, η ελληνική τηλεόραση γνώρισε μια στιγμή καθαρής παραφροσύνης, που λέει και το Luben, αλλά κάπως πρέπει κι αυτό να βγάλει το ψωμάκι του.
Να πούμε, βέβαια, πως όσες ανοησίες κι αν είπε η κα Αφροδίτη, αυτό δε δικαιολογεί μια λεκτική σεξουαλική παρενόχληση εις βάρος της και μάλιστα χωρίς να της ζητηθεί καν μια συγγνώμη. Η ατάκα, όσο αμήχανη ή κωμική κι αν φάνηκε on air, δεν παύει να αποτελεί λεκτική σεξουαλική παρενόχληση. Το ότι ειπώθηκε σε ένα τηλεοπτικό πλατό, και μάλιστα τη στιγμή που μια πολιτικός μιλούσε ζωντανά, δεν αναιρεί τον σεξουαλικό της χαρακτήρα. Ούτε φυσικά το γεγονός ότι στράφηκε προς γυναίκα που, ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων, συμμετείχε σε δημόσιο διάλογο.
Το πρόβλημα είναι πως στη χώρα μας τέτοια περιστατικά συχνά περνούν στο “χαριτωμένο” ή “viral” επίπεδο — λες και το πλαίσιο του τηλεοπτικού «χαμού» δικαιολογεί τα πάντα. Κι όμως, η σεξουαλική χροιά μιας τέτοιας φράσης, ειδικά σε επαγγελματικό χώρο και δημόσια μετάδοση, παραμένει προσβλητική και παραβιαστική.
Μπορεί λοιπόν να γελάσαμε με το σουρεαλισμό του σκηνικού, όμως αξίζει να θυμόμαστε: το χιούμορ σταματά εκεί που αρχίζει η προσβολή της αξιοπρέπειας. Ε, κι αν δεν την έχει μια “φωνή” την έρμη τη λογική να το καταλάβει αυτό, ας την έχουν οι υπόλοιποι.
