Γιατί η Eleven από το Stranger Things είναι ο πιο σημαντικός χαρακτήρας της δεκαετίας

Η Eleven από το Stranger Things δεν είναι απλώς ένας φανταστικός χαρακτήρας, είναι μια μικρή υπενθύμιση ότι η δύναμη μπορεί να ανθίσει μέσα μας σε όλων των ειδών τις μορφές. Είναι το κορίτσι που δε μιλά πολύ, αλλά κάθε της βλέμμα κουβαλά έναν ολόκληρο κόσμο. Ήρεμη, τρυφερή, μα και απίστευτα δυνατή, ενέπνευσε τα μικρά κορίτσια παντού, έγινε το σύμβολο κάθε παιδιού που ένιωσε κάποτε διαφορετικό, αόρατο, “παράξενο”. Έγινε η ηρωίδα που απέδειξε πως δε χρειάζεται να είσαι τέλεια για να είσαι δυνατή, ούτε να φωνάζεις για να ακουστείς. Κάθε κορίτσι κρύβει μέσα του μια Eleven· μια ηρωίδα που, ακόμα κι αν δε μετακινεί αντικείμενα με το μυαλό, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με την καρδιά της.

Η Eleven μεγάλωσε μέσα στη σιωπή και στη μοναξιά του “διαφορετικού”. Μακριά από οικογένεια, φίλους και κάθε μορφή τρυφερότητας, βρέθηκε σ’ ένα ψυχρό εργαστήριο όπου η δύναμή της δε θεωρήθηκε ποτέ δώρο, αλλά εργαλείο. Έμαθε να εμπιστεύεται ανθρώπους που τη χρησιμοποίησαν, κι έτσι η προδοσία έγινε η πρώτη της σχέση. Κι όμως, πίσω από την απέραντη της δύναμη, κρυβόταν απλώς ένα κορίτσι που ήθελε να αγαπηθεί. Όχι απαραίτητα από μια οικογένεια αλλά από ανθρώπους που θα τη δουν, θα τη δεχτούν και θα σταθούν δίπλα της, όπως κάνει μια αληθινή φιλία.

Κάπως έτσι, η ιστορία της μιλάει για όλους μας. Για εκείνες τις στιγμές που νιώθουμε πως δε χωράμε πουθενά, πως είμαστε “πολύ” ή “λίγο” για τους άλλους. Μας θυμίζει ότι το διαφορετικό δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύβουμε, αλλά κάτι που αξίζει να προστατεύουμε. Η ανάγκη της για σύνδεση, για αληθινή επαφή, είναι που την κάνει τόσο ανθρώπινη. Γιατί όλοι έχουμε αναζητήσει έναν φίλο που να μας δει χωρίς φίλτρα. Γι’ αυτό και τα κοριτσάκια τη λατρεύουν: γιατί βλέπουν μέσα της το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου, ακόμη κι όταν σε κοιτά ο κόσμος περίεργα.

Όταν η Eleven γνώρισε τους φίλους της στο Χόκινς, κάτι μέσα της άρχισε να αλλάζει. Ο Μάικ, ο Ντάστιν, ο Λούκας, η Μαξ και φυσικά ο Γουίλ, το αγόρι που όλοι πάλευαν να σώσουν, έγιναν η πρώτη της αληθινή “οικογένεια”. Μαζί τους έμαθε πώς είναι να γελάς, να ανησυχείς, να νοιάζεσαι και να ανήκεις κάπου χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Κι ύστερα ήρθε ο αστυνομικός Τζιμ Χόπερ, ο “μπαμπάς” της, που της έμαθε πως η προστασία δεν είναι πάντα έλεγχος, αλλά αγάπη.

Μέσα από αυτούς, κατάλαβε πως η δύναμη δε βρίσκεται μόνο στα τηλεκινητικά της χαρίσματα, αλλά και στο θάρρος να αγαπάς χωρίς φόβο. Έγινε πιο δυναμική, πιο ανθρώπινη, έτοιμη να ρισκάρει τα πάντα για όσους αγαπά. Και εκεί κρύβεται η γοητεία της. Γιατί όλοι μας, λίγο ή πολύ, έχουμε νιώσει αυτή τη φλόγα να θέλουμε να προστατέψουμε τους δικούς μας, να τους κρατήσουμε μακριά από κάθε σκοτάδι. Ίσως γι’ αυτό να τη θαυμάζουμε τόσο: γιατί η Eleven είναι το κορίτσι που μας θυμίζει πως η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη απ’ όλες.

Η Eleven δεν είναι δυνατή μόνο επειδή μπορεί να μετακινεί αντικείμενα με το μυαλό της· η πραγματική της δύναμη κρύβεται μέσα της, στη συναισθηματική της αντοχή. Κάθε φορά που τη βλέπουμε να λυγίζει, να πονά, να αμφιβάλλει, λίγα επεισόδια μετά τη βλέπουμε να σηκώνεται, πιο ώριμη, πιο αποφασισμένη. Κι αυτό είναι το πιο συγκινητικό στοιχείο του χαρακτήρα της: ότι δεν τα παρατά ποτέ. Ότι, ακόμα κι όταν φοβάται, μπαίνει μπροστά για εκείνους που αγαπά.

Η Eleven μάς δίδαξε τι σημαίνει να αγαπάς και να εμπιστεύεσαι. Μας έδειξε πως οι δεσμοί δε φτιάχνονται με αίμα, αλλά με πράξεις και πίστη. Ποιος δε συγκινήθηκε όταν πίστεψε ότι ο Χόπερ πέθανε; Εκείνη η στιγμή μάς θύμισε ότι η απώλεια είναι μέρος της αγάπης, ότι το να αγαπάς σημαίνει να ρισκάρεις να πονέσεις. Παρ’ όλα αυτά, η Eleven δεν έκλεισε την καρδιά της.

Δημιούργησε τη δική της οικογένεια. Φίλους και ανθρώπους που την αγάπησαν όχι για τις δυνάμεις της, αλλά για το ποια είναι: ένα κορίτσι γεμάτο ευαισθησία, φόβο και φως. Και μέσα από εκείνη, όλοι μας θυμηθήκαμε πως η αληθινή δύναμη δεν είναι να είσαι άτρωτος, αλλά να συνεχίζεις να πιστεύεις στην αγάπη, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Γιατί αυτό κάνει τους ήρωες. Όχι η δύναμή τους, αλλά η καρδιά τους.

Και μιας και η τελευταία σεζόν του Stranger Things ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, άνθρωποι κάθε ηλικίας, από παιδιά μέχρι ενήλικες, περιμένουν με ανυπομονησία να δουν πώς θα ολοκληρωθεί η ιστορία της. Όμως, πίσω από τα τέρατα, τις πύλες και τις σκοτεινές διαστάσεις, αυτό που πραγματικά μάς έχει καθηλώσει είναι εκείνη η ήσυχη δύναμη του κοριτσιού που δε χρειάζεται να φωνάζει για να τη νιώσεις.

Η Eleven δεν είναι σαν τις συνηθισμένες ηρωίδες που συναντάμε σε σειρές ή ταινίες. Δε φοράει κάπα, δε χαμογελά πάντα, δεν επιδιώκει τη δόξα. Είναι το κορίτσι που έμαθε να παλεύει σιωπηλά, που βρήκε τη δύναμή του μέσα από την ευαλωτότητα και τη διαφορετικότητά του. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τόσα κοριτσάκια ταυτίζονται μαζί της· γιατί βλέπουν σε εκείνη κάτι γνώριμο — τη μοναχικότητα, τη δύναμη, την ελπίδα.

Ίσως τελικά όλοι μας να κουβαλάμε μέσα μας μια μικρή Eleven· ένα κομμάτι που πονά, που παλεύει, που πέφτει αλλά δεν τα παρατά ποτέ. Μπορεί να μην έχουμε τηλεκινητικές δυνάμεις, όμως έχουμε κάτι πιο ισχυρό, τη δύναμη να αγαπάμε, να εμπιστευόμαστε ξανά, να σηκωνόμαστε κάθε φορά που όλα μοιάζουν χαμένα. Η Eleven είναι η φωνή του παιδιού μέσα μας που αρνείται να σβήσει, που συνεχίζει να πιστεύει στο φως, όσο σκοτεινός κι αν φαίνεται ο κόσμος γύρω του. Μας θυμίζει πως η πραγματική δύναμη δεν είναι υπερφυσική· είναι ανθρώπινη. Είναι η επιμονή, η αγάπη, το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου. Κι αυτό, ίσως, είναι το μεγαλύτερο θαύμα απ’ όλα.