Ομοφοβική επίθεση δέχθηκαν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης η Έλενα – Ολγα Χρηστίδη και η Νάνσυ Παπαθανασίου, συνιδρύτριες και υπεύθυνες του επιστημονικού φορέα για την ΛΟΑΤΚΙ+ ισότητα Orlando LGBT+. Στην Ελλάδα του 2025, στη Θεσσαλονίκη, δύο γυναίκες περπατούσαν αγκαλιασμένες στον δρόμο, γυρνώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Δεν έκαναν κάτι προκλητικό, δε φώναζαν, δε “έδειχναν” κάτι. Ήταν απλώς δύο άνθρωποι που κρατήθηκαν για λίγο αγκαλιά. Κι όμως, αυτό στάθηκε αρκετό για να πετάξουν πάνω τους νερά μέσα από το ανοιχτό παράθυρο ενός αυτοκινήτου που περνούσε γρήγορα, ενώ οι επιβάτες γελούσαν και τις έβριζαν.
Οι ίδιες, δύο λευκές γυναίκες, στερεοτυπικά “καλοντυμένες”, έγραψαν ότι είναι καλά και ήρεμες επί προσωπικού. Όμως, όπως σημείωσαν, η συλλογική οργή τους παραμένει. Γιατί αν ακόμη κι εκείνες, με όλα τα “προνόμια” που μπορεί να τους αναγνωρίζει μια κοινωνία, έγιναν στόχος τόσο εύκολα, τι να πουν οι τρανς γυναίκες, τα νεαρά κουήρ άτομα, οι μετανάστες ή όσοι/ες ασκούν σ3ξεργασία;
Ο λόγος που αποφάσισαν να το δημοσιοποιήσουν, όπως έγραψαν, δεν ήταν για να προκαλέσουν οίκτο ή να τραβήξουν προσοχή, αλλά για να καταγραφεί μια ακόμη εμπειρία στη συλλογική μνήμη της βίας που βιώνουν τα κουήρ άτομα. Για να θυμόμαστε, όπως είπαν, ότι όποιος μένει ουδέτερος απέναντι σε κάθε μορφή διάκρισης και μίσους, γίνεται άθελά του συμμέτοχος σε μια κοινωνία που επιλέγει τη σιωπή αντί για τη θέση.
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με ανακοίνωσή του καταδικάζει την επίθεση. «Η βασική αρχή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι η ακλόνητη πεποίθηση ότι κάθε άτομο αξίζει σεβασμό, καθώς και δίκαιη και ίση μεταχείριση» τονίζεται.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης καταδικάζει την ομοφοβική επίθεση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Κυριακής 9 Νοεμβρίου εις βάρος της Νάνσυς Παπαθανασίου, μέλους της κριτικής επιτροπής για το Mermaid Award, επίσημο βραβείο του Φεστιβάλ που αναδεικνύει ταινίες ΛΟΑΤΚΙ+ θεματικής, και της συντρόφου της, Έλενας-Όλγας Χρηστίδη, λίγες ώρες μετά τη λήξη του φετινού Φεστιβάλ και μόλις μερικά μέτρα μακριά από τους χώρους διεξαγωγής του. Όπως κατήγγειλαν οι δύο ψυχολόγοι και συν-ιδρύτριες του Orlando LGBT+ στα social media, ομάδα αγνώστων τους επιτέθηκε από αυτοκίνητο πετώντας τους νερά και υβρίζοντάς τις.
Η βασική αρχή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι η ακλόνητη πεποίθηση ότι κάθε άτομο αξίζει σεβασμό, καθώς και δίκαιη και ίση μεταχείριση. Ως εκ τούτου, το Φεστιβάλ έχει δεσμευτεί να προσφέρει ένα ασφαλές και χωρίς αποκλεισμούς περιβάλλον για όλους τους/τις συμμετέχοντες/-ουσες, προσκεκλημένους/-ες, θεατές/-άτριες, επισκέπτες/-έπτριες, εθελοντές/-όντριες και μέλη του προσωπικού. Η προσβλητική γλώσσα, ο εκφοβισμός, η κακομεταχείριση ή οποιαδήποτε μορφή βίας (λεκτικής, σωματικής, σεξουαλικής ή άλλης) που βασίζεται στην ταυτότητα του ατόμου –είτε αυτή αφορά τη φυλή, το φύλο, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την καταγωγή, τη σεξουαλικότητα, την κοινωνικοοικονομική τάξη, την
αναπηρία ή την ηλικία– δεν είναι ανεκτή. Ενθαρρύνουμε και υποστηρίζουμε μια κουλτούρα συνεργασίας και συμπερίληψης.
Αν είστε άτομο που έχετε επιβιώσει από ομοτρανσφοβική επίθεση, μπορείτε να αναζητήσετε βοήθεια και στήριξη στη γραμμή 11528 – Δίπλα σου.
Το περιστατικό αυτό δεν είναι “απλώς” μια στιγμή β1ας. Είναι μια ακόμη υπενθύμιση ότι για τα κουήρ άτομα, η απλή ύπαρξη στον δημόσιο χώρο συνεχίζει να θεωρείται πρόκληση. Κι όσο οι άνθρωποι γύρω μας αδιαφορούν, όσο οι θεσμοί δεν παίρνουν θέση, τόσο η κανονικότητα του μίσους θα διαιωνίζεται.
Δεν είναι δυνατόν, στην Ελλάδα του 2025, να μην μπορεί ένα ζευγάρι να περπατήσει χέρι-χέρι χωρίς να φοβάται. Δεν είναι δυνατόν η αγάπη να εξακολουθεί να θεωρείται κάτι που πρέπει να “κρύψεις”. Όποιος δεν παίρνει θέση απέναντι στην ομοφοβία, την τρανσφοβία, τον ρατσισμό, είναι μέρος του προβλήματος.
Γιατί το έργο το ξέρουμε πια καλά. Η διαφορά είναι πως τώρα δε θα το δούμε σιωπηλοί. Η δύναμη θα βρίσκεται πάντα στις συλλογικές μας αντιστάσεις, στη φωνή όσων δεν ανέχονται άλλο να βλέπουν τον φόβο να γίνεται καθημερινότητα. Και ίσως, κάποια μέρα, το να περπατάς αγκαλιά να μη θεωρείται πράξη θάρρους αλλά απλώς αυτό που είναι: μια μικρή, όμορφη πράξη αγάπης.
Μέχρι τότε, οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα σε κάθε άνθρωπο που δέχεται βία για το ποιος είναι ή ποιον αγαπά. Να μη συνηθίσουμε ποτέ την αδικία, να μη σωπαίνουμε μπροστά στο μίσος. Η ασφάλεια, η αξιοπρέπεια και η αγάπη δεν είναι προνόμια — είναι δικαιώματα. Και όσο υπάρχουν φωνές που το θυμίζουν, υπάρχει ελπίδα πως αυτή η κοινωνία μπορεί, επιτέλους, να γίνει ανθρώπινη.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
