Υπάρχουν μέρες που η ζωή κυλάει ήσυχα, σχεδόν μηχανικά. Μέρες όπου χιλιάδες άνθρωποι σηκώνονται, φοράνε το ίδιο μπουφάν, παίρνουν την ίδια διαδρομή, κάνουν την ίδια δουλειά. Και νομίζεις πως αυτή η ρουτίνα, όσο βαρετή κι αν είναι, έχει τουλάχιστον μια σιωπηλή υπόσχεση: ότι θα τελειώσει το βράδυ, ότι θα γυρίσεις σπίτι. Όμως η πραγματικότητα έχει έναν παράξενο τρόπο να σου θυμίζει πως τίποτα δεν είναι τόσο δεδομένο όσο μοιάζει.
Το πρωί της 27ης Νοεμβρίου, στη νοτιοδυτική Κίνα, αυτή η υπόσχεση έσπασε βίαια. Ένα τρένο έπεσε πάνω σε ομάδα εργαζομένων κοντά σε σταθμό της επαρχίας Γιουνάν, αφήνοντας πίσω του τουλάχιστον 11 νεκρούς και 2 τραυματίες. Το κινεζικό κρατικό δίκτυο CCTV μετέδωσε πως ο συρμός –που μετέφερε εξοπλισμό για την παρακολούθηση σεισμικής δραστηριότητας– κινούνταν «ομαλά» όταν, σε μια στροφή, βρέθηκε μπροστά σε εργάτες που «είχαν παρεισφρήσει» στις σιδηρογραμμές.
Κάπως ειρωνικό· ένα τρένο που προοριζόταν να μετρήσει τους σεισμούς να προκαλεί μια δόνηση που δεν θα καταγραφεί σε κανένα επιστημονικό όργανο, μόνο στις ζωές ανθρώπων. Οι αρχές ενεργοποίησαν αμέσως το σχέδιο έκτακτης ανάγκης, ενώ ήδη έχει ξεκινήσει έρευνα για τα αίτια του δυστυχήματος. Η διεύθυνση των σιδηροδρόμων της Κουνμίνγκ υποσχέθηκε πως οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν – μια φράση σχεδόν τυποποιημένη, που όμως δεν παρηγορεί κανέναν από όσους σήμερα πενθούν.
Το κινεζικό σιδηροδρομικό δίκτυο θεωρείται το μεγαλύτερο στον κόσμο, με 160.000 χιλιόμετρα γραμμών και δισεκατομμύρια δρομολόγια κάθε χρόνο. Ένα δίκτυο που επαινείται για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητά του, αλλά που έχει γράψει και σκοτεινές σελίδες. Από το δυστύχημα του 2011 στην Τζετζιάνγκ, όπου σκοτώθηκαν 40 άνθρωποι, μέχρι το 2021 στη Γκανσού, όπου εννιά εργάτες χάθηκαν με παρόμοιο τρόπο. Σήμερα, προστίθεται ένα ακόμα κεφάλαιο – το πιο θανατηφόρο της τελευταίας δεκαετίας.
Και κάπως έτσι, η είδηση διαβάζεται εύκολα, σχεδόν ψυχρά: «11 νεκροί», «2 τραυματίες». Σαν στατιστική, σαν σημείωση στο περιθώριο ενός τεράστιου συστήματος. Αλλά πίσω από κάθε αριθμό, ένα πρόσωπο που ξύπνησε για δουλειά, μια οικογένεια που περίμενε μήνυμα «έφτασα», κάποιος που είχε σχέδια για το βράδυ. Ίσως να μην προλάβει κανείς να τα ξαναπεί αυτά τα μικρά καθημερινά που δεν εκτιμάμε μέχρι να χαθούν.
Στην άκρη του κόσμου, ένα τρένο συνέχισε την πορεία του σαν να μην μπορούσε να σταματήσει. Αλλά για 11 ζωές, η πορεία αυτή τελείωσε απότομα. Κι εμείς, όσοι απλώς διαβάζουμε την είδηση, ίσως χρειάζεται να θυμηθούμε κάτι απλό: πως η ζωή –η δική μας και των άλλων– δεν είναι ποτέ αυτονόητη. Και πως κάθε πρωινό που γυρνάμε σώοι στο σπίτι είναι, τελικά, μια μικρή νίκη που δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
