Ο τραγουδιστής Νίκος Οικονομόπουλος αν μη τι άλλο έχει απασχολήσει. Μία για τις δηλώσεις του περί ισότητας άντρα-γυναίκας εντός της σχέσης (με τη Βανδή να βγάζει σιωπηλά αφρούς), με τις απόψεις του περί παντόφλας και φρέσκου πουκαμίσου που περιμένει στο σπίτι, καθώς επίσης και με την έντονα θρησκευτική του διάθεση. Ο “ψυχολόγος” του ελληνικού πενταγράμμου, δήλωσε πως είναι «παραδομένος στον Χριστό» και πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να «κερδίσει την αιώνια ζωή».
Στη συνέντευξη που προβλήθηκε στην εκπομπή «Πρωινό», ο Οικονομόπουλος δηλώνει πως έχει μια βαθύτερη προτεραιότητα από τα προβλήματα της καθημερινότητας, από τα κουτσομπολιά και από τα φώτα της δημοσιότητας. «Δε με ενδιαφέρει τι θα λένε οι άλλοι, αν θα με κρίνουν ή θα με κράξουν», λέει δίνοντας έμφαση στον λόγο του. Η απόφασή του να μιλήσει για την πίστη του μοιάζει να έρχεται από μία προσωπική ανάγκη. Να δείξει τι έχει σημασία γι’ αυτόν, πέρα από τη λάμψη της σκηνής ή τους τίτλους.
Κι ενώ έχει κατηγορηθεί πολλάκις για σεξισμό για τις απόψεις του περί των δύο φύλων, στη συγκεκριμένη τοποθέτηση προκύπτει ένα βαθύτερο και πιο προσωπικό ζήτημα. Γιατί όταν άνθρωποι λένε δημόσια ότι είναι θρησκευόμενοι, αρκετές φορές λαμβάνουν ειρωνικά σχόλια; Ίσως επειδή ζούμε σε μία κοινωνία που έχει συνηθίσει να «συζητά» αλλά όταν μπλέκεις με πίστη, με αιώνια ζωή, με υπαρξιακά θέματα, δε δικαιούσαι να τα εκφράζεις δημόσια. Ίσως επειδή το να δηλώνεις την πίστη σου, μπορεί να θεωρηθεί και πολιτικό statement, κοινωνική τοποθέτηση, κάτι που ανοίγει κουβέντα, προκαλεί αντιδράσεις, ενίοτε και σκεπτικισμό.
Ο ίδιος ο Οικονομόπουλος λέει ότι δεν τον νοιάζει. Έχει αμεσότητα ο λόγος του, σαν να λέει «κάντε τις ειρωνείες σας, εγώ πάω αλλού». Κι αν το δει κανείς έτσι, μπορεί να βρει μία ειλικρίνεια και μία σταθερότητα στις θέσεις του, τις οποίες κι έχει δικαίωμα να έχει, είτε συμφωνείς μαζί του είτε όχι.
Το δεύτερο σημείο που αναδεικνύεται στην κουβέντα είναι το τι σημαίνει «αιώνια ζωή» για κάποιον και πόσο αυτό μπορεί να αλλάζει την προτεραιότητα στη ζωή ενός ανθρώπου. Για τον Οικονομόπουλο δεν είναι απλώς μια θρησκευτική φράση ή ένας ρητορικός στόχος. Είναι ο προσωπικός του προσανατολισμός. Κι αν θέλεις, μπορείς να σκεφτείς πως υπάρχει ένας ρομαντισμός στη φιλοδοξία του αυτή.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι γελούν ή σχολιάζουν ελαφρά. Γιατί δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει ο καθένας τι σημαίνει για κάποιον «πίστη» ή «αιώνια ζωή». Και συχνά, όταν κάτι είναι βαθύτερο από τα συμβατικά μέτρα του «εδώ και τώρα», μοιάζει αλλόκοτο, παράξενο, «μακριά από τα νερά μας».
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και κάτι σημαντικό: το θάρρος να το πεις δημόσια, όταν οι περισσότεροι ίσως προτιμούν να κρατήσουν αυτά τα ζητήματα για τον εαυτό τους. Το να δηλώνει όμως κανείς την πίστη του, ή τη μη πίστη του, θα ήταν όμορφο να μπορεί να ανοίγει ταυτόχρονα έναν διάλογο, να κάνει τους γύρω να σκεφτούν αν πίσω από μια δημόσια εικόνα, ένα βιογραφικό ή ένα τραγούδι υπάρχει και μια άλλη ανάγκη, πιο ανθρώπινη, πιο πνευματική.
Σίγουρα, ο Οικονομόπουλος δε ζητά να γίνει ήρωας πίστης. Και, με τον τρόπο του, θίγει ένα ερώτημα που συχνά όλοι αποφεύγουμε: τι αξία έχουν πραγματικά αυτά που κυνηγάμε —τα βλέμματα, η επιτυχία, η αναγνωρισιμότητα— αν υποθέσουμε πως υπάρχει κάτι πέρα από τη ζωή που ζούμε τώρα;
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
