Η Θεσσαλονίκη χθες γέμισε με φώτα, μουσική και ζεστασιά των Χριστουγέννων, με τη συναυλία του Αντώνη Ρέμου που έμοιαζε περισσότερο με γιορτή παρά με μουσική εμφάνιση. Λίγο μετά τη φωταγώγηση του δέντρου από τον δήμαρχο Στέλιο Αγγελούδη, η πλατεία Αριστοτέλους γέμισε με Θεσσαλονικείς που δε μάσησαν δευτερόλεπτο από τη βροχή και το κρύο και μαζεύτηκαν για να υποδεχτούν τη γιορτινή περίοδο της πόλης. Η πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς δεν ήταν η μεγάλη συναυλία. Ήταν κάτι πολύ μικρότερο. Και πολύ μεγαλύτερο ταυτόχρονα.
Ήταν η στιγμή που η μικρή Ελένη ανέβηκε στη σκηνή.
Ο Αντώνης Ρέμος, που από μόνος του μπορεί να κινήσει μια ολόκληρη πλατεία, κρατούσε το χέρι της κόρης του με εκείνο το βλέμμα που δεν το χαρίζει ο καλλιτέχνης αλλά ο πατέρας. Εκείνος που, όσο κι αν έχει σταθεί μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους, μπροστά σ’ εκείνα τα δυο μάτια γίνεται ξανά απλά μπαμπάς. Η Ελένη στάθηκε απέναντί του, μικρή και γενναία μέσα στο φως, και τον κοιτούσε με θαυμασμό και γλυκύτητα. Κι εκείνος της αφιέρωσε τη «Ναφθαλίνη» του Γιώργου Θεοφάνους, προσφωνώντας την «Ελένη μου» λες και δεν υπήρχε κανένας άλλος στον κόσμο.
Αυτή ήταν η στιγμή που η πλατεία σώπασε. Γιατί όλοι αναγνώρισαν εκείνο το βλέμμα: το βλέμμα του ανθρώπου που, πέρα από φήμη και επιτυχία, είναι πρώτα κάτι πολύ απλούστερο — και πολύ πιο αληθινό. Είναι ένας μπαμπάς.
Ακόμη πιο τρυφερή ήταν η απρόσμενη ερώτηση της μικρής Ελένης. Κοιτώντας τον πατέρα της μέσα σε αυτόν τον ωκεανό κόσμου, του είπε: «Πώς δεν έχεις πάθει πανικό;». Μια παιδική απορία τόσο αθώα, τόσο αυθεντική, που έλιωσε ακόμη και τα πιο κουρασμένα βράδια των μεγάλων. Κι εκείνος, χωρίς ούτε στιγμή σκέψη, της απάντησε: «Πανικό παθαίνεις όταν υπάρχει μίσος και κακία. Όταν υπάρχει αγάπη δεν παθαίνεις πανικό. Παίρνεις αγάπη και είναι σαν να βγαίνουν φτερά μέσα από την ψυχούλα σου».
@steve.toumpas Ότι πιο όμορφο έχω δει !!! #aremovic #thessaloniki ♬ πρωτότυπος ήχος – Steve.89_
Τελικά, και να είσαι ο πιο γνωστός άνθρωπος του κόσμου, και να σε αποθεώνουν χιλιάδες, στο τέλος της ημέρας το να είσαι μπαμπάς δε μετριέται με καριέρα, δε μετριέται με επιτυχίες. Μετριέται με ένα μικρό χέρι που κρατάς, με μια παιδική ερώτηση που σε αφοπλίζει, με ένα βλέμμα που σε προσγειώνει εκεί όπου όλα ξεκινούν: στην αγάπη.
Γιατί αυτό είναι το core της πατρότητας — μπορείς να πετάς στα σύννεφα, απλά επειδή ένα παιδί σε κοιτάζει σαν να είσαι ολόκληρος ο κόσμος του. Και σ’ εκείνη τη σκηνή, ο Αντώνης Ρέμος δεν ήταν σταρ. Ήταν κάτι πολύ πιο μεγάλο.
Ήταν ο μπαμπάς της Ελένης.
