Υπάρχουν πολλά είδη καλλιτεχνών.Αυτοί που σε κερδίζουν από την πρώτη στιγμή που θα τους δεις στη σκηνή, άλλοι που στο παρατσάκ θα σου κάνουν το κλικ, και υπάρχουν και καλλιτέχνες που δε θα σε κερδίσουν μόνο με το ταλέντο τους πάνω στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα, αλλά με το πνεύμα τους. Αδιαμφισβήτητα, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι ένας από αυτούς. Ήρεμος, σιωπηλός, στοχαστικός, με μια σπάνια αυθεντικότητα. Μια αυθεντικότητα που δε φοβάται να τσαλακωθεί, να εκτεθεί και να πει αυτό ακριβώς που σκέφτεται, αλλά πολλοί δεν τολμούν να εκφράσουν. Μπορεί να μην ανήκει στο είδος ηθοποιών που γουστάρουν τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα πάνω τους, παρ’ όλα αυτά, θέλοντας και μη, έχει διακριθεί τόσο για το ταλέντο του, όσο και για το ήθος του.
Ίσως να τον γνωρίζεις ως Κίμωνα Σαραντίνο (Πενήντα Πενήντα), ή ως Δημήτρη Λαΐνη (Έτερος Εγώ), ή πάλι μέσα από τον ρόλο του στην ταινία Ευτυχία, ανάλογα με το σε ποια γενιά ανήκεις. Είναι δικαιωματικά ένας από τους πιο χαρισματικούς και πολυδιάστατους Έλληνες ηθοποιούς της γενιάς του. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι απλώς ένας εξαιρετικός ηθοποιός· είναι ένας άνθρωπος τρομερά πνευματώδης, που έχει τη δύναμη να εμπνεύσει, μιας και όταν μιλάει, είναι αδύνατο να περάσει και να μην αγγίξει. Ίσως είναι η απλότητα, η ειλικρίνεια, η ευγένεια και ο ρομαντισμός του προς τη ζωή. Κάθε συνέντευξη σε βάζει σε σκέψεις, που κατά κάποιο τρόπο συμπυκνώνουν ολόκληρες κοσμοθεωρίες.
«Η φτώχεια είναι νοοτροπία. Δεν κοστίζει το ηλιοβασίλεμα. Το ότι δεν έχει να φάει και να ταΐσει τα παιδιά του, ναι, κοστίζει. Αλλά δεν είναι φτωχός – είναι χρεοκοπημένος, και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα κοινωνικά πρότυπα που εμείς οι υπόλοιποι έχουμε βάλει. Είναι πλούσιος αν έχει έναν άνθρωπο να τον αγκαλιάζει.»
Αν και πιθανότατα διανύουμε μια παρανοϊκή σύγχρονη κοινωνία, η φτώχεια δε βρίσκεται στον οικονομικό κλονισμό, αλλά στην εσωτερική φτώχεια. Φτωχοί του πνεύματος. Κατά κάποιο τρόπο έχουμε μπερδέψει τους τραπεζικούς λογαριασμούς, μετρώντας την αξία με τιμολόγια, αντί να μετράμε τον πλούτο με ανθρώπους.
Στην ίδια γραμμή πορείας, τα υλικά αγαθά και τα χρήματα κάνουν τη ζωή πιο εύκολη, λίγο αισθητικά καλύτερη, αλλά προφανώς δεν έχουν καμία αξία μπροστά στους ανθρώπους μας.
«Αν πρέπει να έχεις ένα αυτοκίνητο για να δεις με τους κολλητούς σου το ηλιοβασίλεμα, έχεις πρόβλημα.»
Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται και οι άνθρωποι της ζωής μας που δεν είναι πλέον δίπλα μας.
«Θα πουλούσα τα πάντα για τους ανθρώπους στη ζωή μου που έχουν φύγει, να δω δέκα ηλιοβασιλέματα μαζί τους· για ανθρώπους που πεθαίνουν καθημερινά.»
Αν και διανύουμε πιθανότατα μια κυνική εποχή, όπου το να πιστεύουμε στους γύρω μας ακούγεται τρελό, ο Δαδακαρίδης μας υπενθυμίζει ότι:
«Η πίστη δεν είναι μόνο στην εκκλησία… Η πίστη είναι αν πιστεύεις στον συνάνθρωπό σου, αν πιστεύεις σε όλους τους υπόλοιπους, αν πιστεύεις στην καλοσύνη, στο φως.»
Αυτό από μόνο του προσφέρει μια ανάσα. Ακόμη κι αν όλα γύρω μας δείχνουν σκοτεινά και η καλοσύνη είναι πράγμα σπάνιο, υπάρχει.
«Πιστεύω στον άνθρωπο, πιστεύω στην αγάπη, στην αξιοσύνη, σε όλα τα υπέροχα μαθήματα και τη γνώση που ο καθένας μεταφέρει… Οι άνθρωποι μπορούμε να τροφοδοτήσουμε ο ένας τον άλλον.»
Ίσως από τις πιο καίριες παρατηρήσεις του Δαδακαρίδη είναι αυτή που αφορά την κοινωνία του σήμερα, όπου χαραμίζουμε την ενέργειά μας δεξιά και αριστερά:
«Αντί να χρησιμοποιήσουμε τις σκέψεις μας να κάνουμε δέκα πράγματα καλύτερα, εκπέμπουμε την τοξικότητά μας, τα προβλήματά μας και τα λάθη μας.»
Η σκέψη είναι εργαλείο που, αν δε στραφεί προς τη σωστή πορεία, γυρίζει μπούμερανγκ.
Ανάμεσα σε τόσα, έχω κρατήσει τον ορισμό της ευτυχίας μέσα από τα μάτια του Δαδακαρίδη:
«Ευτυχία είναι η αθωότητα της νεανικής μου διάθεσης… το σούρουπο το απόγευμα σε ένα νησί, μια ωραία γεύση… ένα υπέροχο βιβλίο, η μυρωδιά από το χαρτί… ωραίοι άνθρωποι, που όταν τους βλέπεις τους ερωτεύεσαι… το καλοκαίρι στη χώρα μας… η πρώτη τζούρα, το πρώτο φιλί… η αίσθηση της ελευθερίας.»
Τόσο απλή, προσβάσιμη και ανθρώπινη—όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι!
Θα μπορούσα να αναλύω με τις ώρες την κοσμοθεωρία του Δαδακαρίδη, παρ’ όλα αυτά θα κλείσω με τη φράση που ίσως με ταρακούνησε περισσότερο:
«Άμα σου χτυπήσει κάτι την πόρτα και σου πει “μεθαύριο φεύγεις”, τότε η διάσταση του χρόνου αλλάζει.»
Άραγε όλα αυτά που εμείς θεωρούμε προβλήματα σημαντικά, θα έχουν το ίδιο νόημα; Πιθανότατα όχι. Επομένως, ίσως πρέπει να επικεντρωθούμε στο τι νιώθουμε και όχι στο τι θέλουμε να αποκτήσουμε.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
