Χριστούγεννα στα '90s: Η αυθεντική αθωότητα των γιορτών ζει ακόμη στις ταινίες

Υπάρχει κάτι στα Χριστούγεννα των 90s που δεν μπορεί να αναπαραχθεί. Όχι επειδή ήταν «καλύτερα», αλλά επειδή ήταν πιο αθώα. Τότε που οι γιορτές δε χωρούσαν σε stories 15 δευτερολέπτων, που τα λαμπάκια δεν ήταν αισθητική αλλά ανάγκη, και που οι χριστουγεννιάτικες ταινίες δεν προσπαθούσαν να μας πείσουν για τίποτα, απλώς μας άφηναν να νιώσουμε.

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα να έχουν πάντα ήχο. Τηλεκοντρόλ που αλλάζει κανάλια, καλοριφέρ που τρίζει, κουβέρτες που μυρίζουν μαλακτικό και κάπου στο βάθος μια ταινία που έχεις ξαναδεί, αλλά δεν σε νοιάζει. Γιατί δεν τη βλέπεις για την πλοκή. Τη βλέπεις για το συναίσθημα.

Το Home Alone (1990) δεν ήταν απλώς μια παιδική κωμωδία. Ήταν η φαντασίωση της απόλυτης ανεξαρτησίας.

Ένα παιδί μόνο του στο σπίτι, Χριστούγεννα, χωρίς γονείς, χωρίς κανόνες αλλά με μια καρδιά που τελικά λαχταρά την επιστροφή. Και στο Home Alone 2 (1992), η Νέα Υόρκη γίνεται σκηνικό γιορτής: φωτισμένη, υπερβολική, γεμάτη υποσχέσεις. Όπως ακριβώς τη φανταζόμασταν πριν τη γνωρίσουμε πραγματικά.

Το Miracle on 34th Street (1994) μας θύμισε ότι το να πιστεύεις δεν είναι αφέλεια, αλλά επιλογή. Σε έναν κόσμο που αρχίζει να κυνικεύει, η ιδέα ότι μπορείς να υπερασπιστείς το θαύμα, ακόμα και σε δικαστήριο, ήταν σχεδόν επαναστατική. Και ίσως γι’ αυτό μας άγγιξε τόσο.

Στο The Santa Clause (1994), ο Άγιος Βασίλης δεν ήταν πια μύθος. Ήταν διαζευγμένος, μπερδεμένος, ανθρώπινος. Όπως όλοι μας, απλώς με περισσότερα ξωτικά. Μια ταινία που μίλησε για οικογένεια χωρίς εξιδανίκευση, κάτι σπάνιο ακόμα και σήμερα.

Και μετά, υπήρχαν οι πιο «ήσυχες» χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Το While You Were Sleeping (1995) δεν φώναζε «Χριστούγεννα», τα ψιθύριζε. Μέσα από χιόνι, μοναξιά και μια τυχαία παρεξήγηση, μας έδειξε πως οι γιορτές δεν είναι πάντα χαρούμενες  αλλά είναι πάντα ανοιχτές στο ενδεχόμενο της αγάπης.

Το Edward Scissorhands (1990) δεν ήταν κλασική χριστουγεννιάτικη ταινία. Κι όμως, ποια εικόνα είναι πιο γιορτινή από το χιόνι που πέφτει επειδή κάποιος χορεύει; Ήταν μια υπενθύμιση ότι τα Χριστούγεννα χωράνε και το διαφορετικό, και το σκοτεινό, και το ανολοκλήρωτο.

Στο The Preacher’s Wife (1996), η αγάπη, η πίστη και η μουσική μπλέκονται σε μια ιστορία που δεν προσπαθεί να μας πείσει, απλώς μας αγκαλιάζει. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε gospel και χριστουγεννιάτικα φώτα, θυμόμαστε ότι οι γιορτές δεν είναι για την τελειότητα, αλλά για τη σύνδεση.

Ακόμα και ταινίες που δεν ήταν αμιγώς χριστουγεννιάτικες, όπως το Sleepless in Seattle (1993) ή το Little Women (1994), είχαν εκείνες τις σκηνές των γιορτών που έμεναν. Όχι επειδή ήταν θεαματικές, αλλά επειδή ήταν αληθινές. Ζεστές. Ανθρώπινες.

Ίσως τελικά αυτή να είναι η μαγεία των 90s Christmas movies. Δεν προσπαθούσαν να μας πουλήσουν την ευτυχία. Μας άφηναν να τη βρούμε μόνοι μας, μέσα από μικρές στιγμές, αδέξιες αγκαλιές και λίγο παραπάνω φως απ’ όσο χρειαζόταν.

Και αναρωτιέμαι: μήπως δε μας λείπουν οι ταινίες εκείνης της εποχής αλλά ο τρόπος που ξέραμε τότε να πιστεύουμε στη μαγεία τους;