Σου έχει τύχει ποτέ να πεις με κάποιον φίλο/φίλη πως αν είστε ελεύθεροι ως τα 30-35 να παντρευτείτε; Να κάνετε ουσιαστικά μια άτυπη συμφωνία ώστε να μη «γεράσετε» μόνοι σας σε αυτή τη ζωή, γνωστή ως συμφωνία εργένηδων.
Προσωπικά, το έχω ακούσει από γνωστούς μου να το λένε και ξέρω και ανθρώπους που έχουν κάνει αυτή τη «συμφωνία». Δεν ξέρω όμως κανέναν που να το έχει πραγματοποιήσει όλο αυτό. Με μια πρόχειρη έρευνα που έκανα στον καλό μας φίλο, τον παλιό, στον Google-γιατί είμαστε και millennials και πρώτα ψάχνουμε εκεί και μετά στο chat- είνα ένα σπάνιο φαινόμενο αλλά είναι όντως κάτι που συμβαίνει.
Αυτή η συμφωνία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους millennial η αλήθεια είναι, όχι γιατί σε προηγούμενες ή επόμενες γενιές δεν υπήρχε/υπάρχει αλλά γιατί οι millennials είναι αυτοί που θεωρούν ότι δε θα φέρει ένας γάμος την ευτυχία με αποτέλεσμα να τον καθυστερούν και στο τέλος να μη συμβαίνει. Άρα, όταν θα υπάρχει η επιθυμία για “γάμο” γιατί με τα χρόνια αναθεωρούν δεν υπάρχει ο/η σύντροφος οπότε εκεί έρχεται και κουμπώνει η “συμφωνία”.
Παίζει επίσης ρόλο και το ότι οι millennials μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι πρώτα πρέπει να «στρώσουμε» τη ζωή μας, να βρούμε δουλειά, να σταθούμε οικονομικά, να κάνουμε ταξίδια, εμπειρίες, να ζήσουμε. Ο γάμος μπαίνει κάπου στο τέλος της λίστας και όσο περνούν τα χρόνια τόσο απομακρύνεται χρονικά. Έτσι, μια τέτοια συμφωνία λειτουργεί και σαν ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, σαν μια σκέψη που σου λέει ότι ό,τι κι αν γίνει, δε θα μείνεις τελείως μόνος.
Πάντως τα ποσοστά αποτυχίας, δηλαδή τα διαζύγια σε όλο αυτό, είναι στα ίδια επίπεδα με τα “κανονικά” διαζύγια. Κάποιοι μάλιστα είπαν πως λειτουργεί καλύτερα διότι είσαι 100% συνειδητοποιημένος σε αυτό που πας να κάνεις και ξέρεις και κάθε πτυχή του άλλου με τα αρνητικά του και τα θετικά του, άρα δεν περιμένεις κάτι διαφορετικό. Σε κάποιες περιπτώσεις από κάτι τέτοιες αστείες συμφωνίες ξεκίνησαν κάποιες βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις που κατέληξαν σε γάμο από μόνες τους.
Υπάρχει και η αντίθετη πλευρά όμως που λέει πως πολλοί χάλασαν φιλίες ζωής και αναγκάστηκαν να χωρίσουν και σαν φίλοι. Σε κάποιες περιπτώσεις δημιουργήθηκαν και παρεξηγήσεις. Άλλος το έβλεπε σοβαρά, άλλος σαν αστείο, άλλος το θυμόταν και άλλος όχι, με αποτέλεσμα όταν πλησίαζε η «ημερομηνία» να έρχονται στην επιφάνεια πράγματα που κανείς δεν είχε σκεφτεί πραγματικά.
Αξίζει να αναφερθούμε πως όλες αυτές οι συμφωνίες γίνονται κάπου στα 18 ή πάνω σε κάποιο μεθύσι μετά από έναν βαρύ χωρισμό που είναι αναμενόμενο κάποιοι να μην τον θυμούνται καν μετά από χρόνια. Εκείνη τη στιγμή μοιάζει λογικό και παρηγορητικό, αλλά σπάνια υπάρχει πραγματικό σχέδιο από πίσω.
Εγώ, αν με ρωτάς, πιστεύω ότι αυτές οι συμφωνίες εργένηδων μεταξύ φίλων δεν είναι και τόσο φίλων. Θα σου πω αμέσως τι εννοώ. Θεωρώ πως ο ένας από τους δύο έχει συναισθήματα για τον άλλο που είναι βαθιά κρυμμένα και δεν τα παραδέχεται ούτε στον ίδιο του τον εαυτό και γι’ αυτό φτάνει να “κλείσει” αυτή τη συμφωνία. Αν όμως αυτό σε κάποιους έχει δουλέψει και βγήκε σε καλό τότε ευτυχώς που έγινε!
Μήπως τελικά όλες αυτές οι συμφωνίες δεν αναφέρονται στον γάμο αλλά στον πραγματικό φόβο να μείνουμε μόνοι μας; Τον φόβο της μοναξιάς που έχει κυρίως η γενιά μας και τον κρύβει πάρα πάρα πολύ καλά μέσα της γιατί έτσι έμαθε να κάνει…
Συντάκτης: Παναγιώτα Γκογκομήτρου
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
