Η απόρριψη από ομοφυλόφιλο τσούζει παραπάνω

Έχουμε την τύχη –ή κι ατυχία για μερικούς– να ζούμε στον 21ο αιώνα. Αυτό συνεπάγεται (τουλάχιστον θεωρητικά) δημοκρατία, μια σχετική πρόοδο και σίγουρα μια απομάκρυνση από πολλές προκαταλήψεις των προηγούμενων δεκαετιών. Κυριαρχεί η ελευθερία σε κάθε της μορφή, ελευθερία λόγου, ελευθερία στις ενδυματολογικές σου επιλογές (πρόβλημα που παλιότερα αντιμετώπιζαν οι γυναίκες κυρίως) και φυσικά σεξουαλική ελευθερία.

Ξέρεις ότι πλέον δε χρειάζεται να φοβάσαι για πιθανό λιθοβολισμό στην πλατεία, επειδή κάποιος έμαθε ότι έχεις διαφορετικές προτιμήσεις και κλίνεις περισσότερο (ή και) στο ίδιο φύλο. Σίγουρα δεν το αποδέχονται ακόμα όλοι, όπως δεν αγκαλιάζουν κι οτιδήποτε διαφορετικό απ’ το συνηθισμένο –αν κι αυτό θα ήταν το ιδανικό–, όμως έχουν γίνει κάποια σπουδαία βήματα εξέλιξης στο πεδίο της αποδοχής.

Μπορείς να φοράς ό,τι θέλεις, να εκφράζεσαι όπως θέλεις (αν κι εδώ πρέπει να σεβαστούμε και τους άλλους, να μην αδικούμε και να μην προσβάλλουμε), να ακούς ό,τι μουσική σου αρέσει και φυσικά να ‘χεις στη ζωή και στο κρεβάτι σου όποιον-α εσύ θες! Δεν αφορούν κανέναν άλλο πέρα από ‘σένα οι επιλογές σου, ειδικά σε ένα θέμα τόσο προσωπικό. Οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να ‘χεις δίπλα σου κι εμπιστεύεσαι, γνωρίζουν –λογικά– προς τα πού γέρνεις σεξουαλικά, αλλά σίγουρα αυτοί είναι κι οι τελευταίοι που θα σε έκριναν ή θα προσπαθούσαν να σε αλλάξουν.

Το γεγονός, ωστόσο, ότι οι προτιμήσεις σου μπορεί να περιορίζονται σε άτομα του ίδιου φύλου κι εσύ να μην κρύβεις αυτή σου την προτίμηση, δεν εμποδίζει άτομα του αντίθετου φύλου να σε βλέπουν ερωτικά. Εσύ, ναι μεν, μπορεί να τα ‘χεις ξεκαθαρίσει μέσα σου και να ξέρεις με βεβαιότητα τι θες, ενας άνθρωπος, όμως, που δε σε γνωρίζει, γιατί να διστάσει να διεκδικήσει ένα πρόσωπο που του αρέσει; Δεν μπορεί να μαντέψει την ομοφυλοφιλία σου, άρα δεν μπορεί να αποφύγει και την άβολη στιγμή που θα τον γειώσεις απορρίπτοντάς τον στεγνά. Και θα ‘ναι καλά αν μείνετε απλώς στην αμηχανία κι ο θαυμαστής δεν επιμείνει στο μονόπλευρο φλερτ.

Είναι αλήθεια πως οι περισσότεροι από ‘μας δυσκολευόμαστε να ακούμε «όχι». Πόσο μάλλον να το δεχόμαστε αψήφιστα κιόλας. Αυτό δεν ισχύει φυσικά μόνο για τα ερωτικά μας. Σε ποιον, άλλωστε, αρέσει το «όχι»; Σαν να ‘χεις φτιάξει περίτεχνα στο μυαλό σου έναν ειρμό σκέψεων και πράξεων κι απ’ το πουθενά να εμφανίζεται κάποιος και να στα καταστρέφει όλα. Άντε, να βρεις μετά plan B. Επειδή, όμως, στο ερωτικό κομμάτι, το άκυρο είναι πιο αναμενόμενο, παίζει και το σενάριο «Ας μην ασχοληθώ άλλο, έχω άλλωστε και μια αξιοπρέπεια» -τουλάχιστον, όταν δεν ξέρεις τον άλλο και δεν έχει προηγηθεί κάτι που να σου επιτρέπει να βαράς κουδούνια και να παρακαλάς ενώ είσαι τύφλα.

Δεν είμαστε, όμως, όλοι οι άνθρωποι ίδιοι κι έτσι δεν αντιδράμε όλοι το ίδιο. Θα πετύχεις, βέβαια, κι εκείνον που θα του εξηγήσεις πόσο κολακεύτηκες απ’ το φλερτ του, αλλά δεν μπορείς να ανταποδώσεις λόγω διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων και θα το κατανοήσει, θα το σεβαστεί, θα κάνει μεταβολή και θα φύγει. Κι είναι όλα καλά σε αυτή την περίπτωση! Υπάρχουν, όμως, κι οι άλλοι, οι αντιδραστικοί κι επίμονοι.

Δεν έχουμε δει ή ακούσει λίγες φορές για ανθρώπους που γοητεύτηκαν από κάποιον-α κι ίσως και να καψουρεύτηκαν άσχημα μέχρι που στο τέλος έμαθαν ότι δεν ανήκουν καν στο φύλο ενδιαφέροντός τους. Κι εκεί είναι που ακούμε την πιο εγωκεντρική ανοησία. «Φταίει που δε γνώρισε τον κατάλληλο/η», «Εγώ θα σε κάνω άντρα/γυναίκα». Όπα λίγο, είναι άντρας κι είναι γυναίκα κι είναι οι μόνοι που μπορούν να κρίνουν ποιοι είναι κατάλληλοι για τους ίδιους.

Κανείς δεν μπορεί να αντιστρέψει τη φύση και κανείς δε θα ‘πρεπε να θέλει ν’ αλλάξει την επιθυμία κάποιου. Ακόμα και να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις ή και να βρεθείς ερωτικά με κάποιον που προτιμά άτομα του ίδιου φύλου, ξέρεις ότι τίποτα δε θα αλλάξει –κυρίως οι προτιμήσεις του–, άρα πιθανότατα να αποτελέσεις απλώς ένα πείραμα, που ίσως και να σ’ απογοητεύσει παραπάνω, γιατί θα σε βάλει σε μια διαδικασία ανούσιων προσδοκιών.

Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί σου αρέσει, πραγματικά, τόσο πολύ το άλλο άτομο, που προσπαθείς να κάνεις τα πάντα για να το κερδίσεις ή για την παρτούλα σου και την επιβεβαίωσή της; Θα έμπαινες στον ίδιο κόπο αν απλά σου έλεγε «όχι», γιατί έχει σχέση ή ότι δεν είσαι σε φάση, αν δε σου είχε αναφέρει πως της αρέσουν οι γυναίκες; Θα χτυπιόσουν ακόμα για εκείνον, αν δε σου έλεγε ότι προτιμάει τον κολλητό σου;

Αν, όντως, σου αρέσει τόσο πολύ αυτός ο άνθρωπος, το πιθανότερο είναι πως θα σεβόσουν τις επιλογές του και θα τον άφηνες να προχωρήσει, καθώς ξέρεις ότι δεν μπορείς να του δώσεις αυτό που θέλει. Δεν είσαι αυτό που ψάχνει κι η παραδοχή είναι ό,τι πιο τίμιο μπορεί κάποιος να σου προσφέρει, απ’ το να σου ‘χε σερβίρει μια αερολογία που θα σ’ άφηνε να επιμένεις για το ανέφικτο ή να βάζεις τον εαυτό σου σε χαζές συγκρίσεις και να σε κρίνεις ανεπαρκή.

Άσε, λοιπόν, τον πληγωμένο σου εγωισμό στην άκρη και προχώρα. Όσο και να θες εσύ κάτι παραπάνω, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να πετύχει. Ο λόγος είναι απλός. Δεν έχετε το ίδιο φύλο. Όπως κάποιος άλλος του ίδιου φύλου με εσένα δεν μπορεί να σε πιέσει για να πειραματιστείς μαζί του και να αλλάξει τη φύση σου, έτσι δεν έχεις δικαίωμα να το κάνεις κι εσύ. Πετυχαίνεις το αντίθετο. Όχι μόνο δεν κερδίζεις αυτόν τον άνθρωπο, αλλά τον απομακρύνεις, γιατί νιώθει πίεση.

Τι είναι, λοιπόν, πιο δυσάρεστο; Ένα όνομα λιγότερο στη λίστα των κατακτήσεών σου ή ένας άνθρωπος που πιέζεται από κάποιον λόγω της ίδιας του της φύσης;