Δεν είναι πως είμαστε απαισιόδοξοι, μάλλον ρεαλιστές αλλά η ιστορία μας έχει αποδείξει πως οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης και το «Θα σ’ αγαπώ για πάντα» θα έπρεπε να λέγεται μόνο σε μία περίπτωση, όταν ο άλλος λέγεται «γιαπάντας».
Έτσι λοιπόν ο χωρισμός αποτελεί το αναπόφευκτο αυτό στάδιο σε μια σχέση που μοιάζει το λιγότερο ευχάριστο –όχι κατά κανόνα – μα σίγουρα το λιγότερο ξεκάθαρο.
Ο κύριος αυτόν, εν ονόματι χωρισμός, είναι παράξενο τυπάκι καθώς, ενώ ποτέ δεν έρχεται ουσιαστικά απρόσκλητος, δε σε βρίσκει και ποτέ εντελώς έτοιμο να τον υποδεχτείς· ακόμα κι αν τον προσκάλεσες εσύ δεν ξέρεις πώς να του φερθείς και τι να τον κεράσεις. Κι αφού έρθει, λοιπόν, για να πάρει κι εκείνον μαζί του, τον έτσι ντε, μένεις εσύ να περιμένεις πότε θα στον επιστρέψει.
Γενικότερα ο χωρισμός είναι έννοια θολή καθώς όλοι λίγο-πολύ τείνουμε σε κατάχρηση του όρου και την παθαίνουμε σαν αυτόν τον βοσκό με το λύκο που μας λέγανε όταν ήμασταν μικρά κι αθώα.
Πιο απλά, το Μαράκι τσακώνεται με τον Γιώργο. Βγαίνει έξαλλη και κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις στις φίλες της «Χωρίσαμε, δε θέλω να τον ξαναδώ». Τα ίδια λέει και σ’ αυτόν. Αμ δε, όμως. Την επόμενη μέρα θα ανεβάσουν μαζί selfie στο fb να δουν όλοι πόσο αγαπημένοι είναι.
Κι έρχομαι εγώ τώρα κι ερωτώ, αύριο-μεθαύριο που το Μαράκι όντως θα χωρίσει με το φίλο μας τον Γιώργο πώς και κυρίως πότε θα το καταλάβει; Ποια είναι αυτά τα σημάδια που κάνουν έναν χωρισμό αληθινό, οριστικό, δίχως επιστροφή;
Δύο άνθρωποι που ζουν μαζί και μοιράζονται συναισθήματα και καθημερινότητα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να πατήσουν εύκολα delete. Ακόμη κι αν το τέλος ήταν γι’ αυτούς μονόδρομος συχνά επιλέγουν να ταλαιπωρούνται με ανόητες παρατάσεις που καθυστερούν τη φυγή τους.
Κι όταν ακόμα βρουν το κουράγιο να κάνουν ένα βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση, στρέφουν συχνά το βλέμμα τους πίσω ελπίζοντας να τους ακολουθεί.
Σίγουρα ρόλο στο αν δύο άνθρωποι δε θα είναι ποτέ ξανά μαζί παίζει το πόσο ήθελαν αυτόν τον χωρισμό. Εξάλλου ο χωρισμός καλώς ή κακώς χρειάζεται μονάχα έναν· αν εκείνος το πάρει απόφαση πως ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του, δε μένουν και πολλά να κάνεις καθώς το να τον κλειδώσεις στο υπόγειο είναι νομίζω παράνομο.
Υπάρχουν και φορές και μάλλον πολλές που ο εγωισμός δεν επιτρέπει δεύτερη ευκαιρία. Είτε είναι άνθρωποι σκληροί που δεν έμαθαν να συγχωρούν, είτε αρνούνται το λάθος τους ή να γυρίσουν σ’ εκείνον που τους έδιωξε· έστω κι αν ήταν μονάχα για μια φορά, έστω κι αν το μετάνιωσε.
Είναι κι άλλες φορές που ο χωρισμός δε μοιάζει μ’ αυτό που περιγράφουν τα τραγούδια, αλλά αντίθετα σου προσφέρει ανακούφιση, ένα αίσθημα λύτρωσης κι ελευθερίας. Τότε σίγουρα η επανασύνδεση δεν παίζει ως ενδεχόμενο, εξάλλου μεταξύ μας όλοι έχουμε παρατηρήσει πως κανείς δεν απολαμβάνει τη βραδινή έξοδο για ποτό όσο ο χωρισμένος.
Οι άνθρωποι αλλάζουν πορεία όταν παύουν να ζητούν τα ίδια πράγματα. Όταν τα «θέλω» μοιάζουν να αντικρούονται κι όταν ο ένας ζητάει γάμο κι οικογένεια ενώ η άλλη δεν το σκέφτεται καν, τα περιθώρια για μια κοινή ζωή δείχνουν αδύνατα.
Ακόμη κι η απόσταση είναι ένας σοβαρός και συχνά καταλυτικός λόγος για οριστικό χωρισμό, καθώς δύο άτομα που δε ζουν καν στην ίδια πόλη, που ζουν χώρια δηλαδή (και δεν έχουν τη διάθεση να το αλλάξουν) είναι ήδη χωρισμένα.
Σίγουρα την οριστικότητα ενός χωρισμού ο μόνος που μπορεί να την εγγυηθεί είναι ο χρόνος και τα συναισθήματά σου. Αν όμως είχες πάψει από καιρό να εξελίσσεσαι μέσα σ’ αυτή τη σχέση, αν είχες χάσει τον εαυτό σου κι αν έμενες εκεί απλά γιατί φοβόσουν να φύγεις, δε μοιάζεις να έχεις και πολλούς λόγους να επιστρέψεις.
Τα πισωγυρίσματα είναι φαινόμενο καθολικό, καθώς στο πρώτο μεθύσι ή την πρώτη αναποδιά είναι εύκολο να σκεφτείς εκείνον κι ακόμα ευκολότερο να μπερδέψεις την ανία της μοναξιάς με τον έρωτα.
Όταν, όμως, υπάρχουν λόγοι που οδήγησαν στο χωρισμό, τότε θα όφειλε να είναι οριστικός, αλλιώς η επανασύνδεση δε θα είναι τίποτα άλλο παρά μια δειλή τακτική για να αποφύγεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου.
Όσο κυνική όμως κι αν είμαι, επιλέγω συνειδητά να σκέφτομαι άκρα ρομαντικά έτσι ώστε να πιστεύω πως ο έρωτας –ο πραγματικός κι όχι ο faux που βιάζεσαι να τον βαφτίσεις– δεν έχει τέλος, ούτε χάνεται, ακόμα κι αν χρειαστεί να τον ζήσεις σε σπαστά επεισόδια.
Όλα τ’ άλλα μπορούν να πηγαίνουν αφήνοντάς σου μαθήματα και γλυκές αναμνήσεις.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
