Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν υπάρχει happy end

Έχουμε γράψει πολλές φορές για happy ends, για τον πρίγκιπα στο άλογο και την πριγκίπισσα με τη χρυσή καρδιά. Έχουμε ονειρευτεί έρωτες ιδανικούς, συναισθηματικά πανέμορφους, συνδέσεις πνευματικά και σωματικά εξωπραγματικές και βίους ανθόσπαρτους. Ζωές γαλήνης, ζωές ξεχωριστής ηρεμίας με τον έρωτα να μη σβήνει, με οικογένειες υγιείς, με χαμόγελα, γέλια και το στέρνο να καρδιοχτυπά στο ρυθμό της ευτυχίας. «Κι όλοι ζήσαν’ καλά κι εμείς καλύτερα». Ωραίος ο ρομαντισμός και τα όνειρα, μα θα χτυπήσω τη φούσκα αυτής της φαντασίωσης· happy end δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται. Δεν υπάρχει, γιατί δεν είναι λογικό να υπάρχει. Οι σχέσεις δεν είναι όπως εκείνες στο νηπιαγωγείο και το δημοτικό «Θέλεις να τα φτιάξουμε;» κι απλά ήμασταν «μαζί», να παίζουμε και να περνάμε τον χρόνο μας ευχάριστα. Οι ενήλικες σχέσεις επηρεάζονται από δουλειές κι ανεργίες, από υποχρεώσεις και βάρη, από δυσκολίες που μας κάνουν να ευχόμαστε να ήμασταν ξανά παιδιά. Ούτε Κεν υπάρχουν με άλογα, πρόθυμοι να τα δώσουν όλα χωρίς δεύτερη σκέψη ούτε ψυχικά ανέγγιχτες Μπάρμπι έτοιμες για πλήρη συναισθηματική παράδοση.

Είμαστε πληγωμένοι, κάποιοι ρημαγμένοι και σίγουρα η αθωότητά μας έχει δολοφονηθεί λίγο μετά την πρώτη μας δεκαετία. Μπορεί να αποζητούμε τον ολοκληρωτικό έρωτα, μα ακόμα και να βρούμε κάτι που έχει τις βάσεις για να αναπτυχθεί σε αυτό, δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε κι είτε τρέχουμε μακριά είτε μένουμε κι άθελά μας το καταστρέφουμε. Οι περισσότεροι δεν έχουμε μάθει να περνάμε καλά στις σχέσεις και το «too good to be true» είναι το Ευαγγέλιό μας. Όταν έχουμε μάθει στα βράχια, πώς να περπατήσουμε νιώθοντας ασφάλεια στην άσφαλτο;

Γι’ αυτό τα στερεοτυπικά happy ends δεν υπάρχουν. Επειδή δεν έχουμε μάθει σε αυτά κι επειδή η ζωή δεν τα φέρνει εύκολα. Όπως πρέπει να προσπαθήσουμε και πασχίσουμε για το πτυχίο ή την προαγωγή, έτσι πρέπει να παλέψουμε και για το δικό μας ευτυχισμένο «τέλος». Δε θα βρούμε το ιδανικό άτομο που θα κάνει τη ζωή μας παραμύθι, που θα μετατρέψει τα δύσκολα σε παιχνίδια, τα άσχημα σε όμορφα, τα μαύρα σε πολύχρωμα. Δε θα εμφανιστεί μία μέρα κι όλα θ’ αλλάξουν για το υπόλοιπο των ημερών μας. Μπορεί να μας κάνει να λάμπουμε απ’ τα συναισθήματα, όμως τα εμπόδια θα εμφανιστούν, τα τείχη κι οι χαράδρες, οι θάλασσες και τα βουνά και τότε είναι που θα καταλάβουμε πως δεν υπάρχει ιδανικός άνθρωπος που θα φέρει το happy end, μα πως μόνο εμείς είμαστε που μπορούμε να δημιουργήσουμε την ευτυχία μας.

Οι σχέσεις χρειάζονται καθημερινή φροντίδα, περιποίηση συνεχή. Να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας· να δαγκώνουμε τη γλώσσα και να κλείνουμε το στόμα πατώντας τον εγωισμό όταν ο σύντροφος ή σύζυγός μας το έχει ανάγκη. Να μην έχουμε τον άνθρωπό μας δεδομένο, γιατί ένα ατύχημα δεν είναι μακριά ούτε κάποιος άλλος που θα του δώσει την προσοχή, τη σημασία και την επιβεβαίωση στις αδύναμες στιγμές που θα θέλει από εμάς. Να έχουμε κατανόηση κι υπομονή, να του λέμε πόσο όμορφος ή χαριτωμένη είναι στα μάτια μας, ν’ ακούμε τις γκρίνιες για τα δύσκολα, να μην πάψουμε να επικοινωνούμε ειλικρινά και να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι ο ένας του άλλου. Ν’ αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα σαν καινούρια γιατί έτσι είναι.

Είναι μάταιο ν’ αναζητούμε ένα happy end. Είναι σχεδόν απαισιόδοξο να σκεφτόμαστε και να ονειροπολούμε για το τέλος. Ας εστιάσουμε στο να χτίσουμε μια ευτυχισμένη καθημερινότητα, μια ευτυχισμένη ζωή, παρά να κάνουμε όνειρα για ευτυχισμένα τέλη. Τα παραμύθια είναι απλώς αυτό· παραμύθια. Η ζωή είναι πανέμορφη, αλλά θέλει προσπάθεια κι είναι καλό να ισορροπούμε τον ρομαντισμό με ρεαλισμό. Ας ονειρευόμαστε, μα με τα πόδια στη γη -θα πετάξουμε με τον έρωτα εξάλλου.