Οι φιλικές σχέσεις δεν απέχουν και πολύ απ’ τις ερωτικές

Είμαστε όλοι άγνωστοι μέσα σε μια πόλη. Κι αυτό το «κάπου σ’ έχω ξαναδεί, κάπου σε ξέρω» είναι η απάντηση σε ‘κείνους τους χορούς που κάνει η καρδιά σου. Σε ‘κείνους τους ήχους που φωνάζει το σώμα σου και κάποιος τους ακούει με τα χέρια ανοιχτά. Γιατί όλους τους ανθρώπους γύρω μας, με κάποιον τρόπο, τους έχουμε καλέσει. Ή μας έχουν καλέσει. Είτε είναι φίλοι, είτε είναι έρωτες, είτε είναι περαστικοί.

Και μεγαλώνοντας μαθαίνεις. Μεγαλώνοντας αρχίζεις να ξεχωρίζεις όλα εκείνα τ’ ακούσματα. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι είναι έρωτας και τι είναι φιλία. Κι αν αυτά τα δύο μπλέκονται μεταξύ τους είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Ο ερωτισμός, όμως, είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του. Κι υπάρχει παντού, και γύρω και μέσα σου.

Γιατί η φιλία είναι σαν τον έρωτα. Έχει τις ζήλιες της. Έχει τις συνωμοσίες της. Έχει τις αγκαλιές της. Έχει τα όνειρα και τα σχέδιά της. Έχει διακοπές, μεθύσια, γέλια και κλάματα. Έχει και λίγο από παράπονο. Αλλά έχει και μία αρχή και κάποτε κι ένα τέλος. Όπως κι οι ερωτικές σχέσεις. Άλλες είναι σύντομες κι άλλες έντονες. Άλλες σαν τους μετεωρίτες. Άλλες μακροχρόνιες κι άλλες ξαναρχίζουν μετά από σκαμπανεβάσματα.

Αν καθίσεις, όμως, να σκεφτείς, η φιλία κατά βάθος, είναι μια σχέση καρμική. Μια σχέση η οποία μέσα της έκλεισε κάθε στοιχείο ερωτικό. Ή καλύτερα σεξουαλικό. Είναι εκείνο το «κάπου σε ξέρω», που σου έλεγα, που ήρθε απ’ το βαθύ παρελθόν για να σφραγίσει όλο αυτό. Κι αν κάτι έμεινε, δεν είναι φιλικό. Αλλά, αντίθετα, μια εκκρεμότητα που πρέπει να χαιρετήσεις. Ας το αφήσουμε όμως αυτό στην άκρη, κι ας έρθουμε στα δικά μας.

Γι’ αυτό, λοιπόν, άδραξε τη στιγμή και πέρνα καλά με τους φίλους σου, όσο κι αν διαρκέσει. Κάπως έτσι είναι και στον έρωτα. Κι αν οι φιλίες μένουν κι οι έρωτες πάνε κι έρχονται, να θυμάσαι πως το «για πάντα» δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει, θέλει προσπάθεια. Κι αν στη φιλία υπάρχουν κανόνες απαράβατοι, το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις τις ερωτικές.

Παρ’ όλα αυτά, το κορμί σου το ξέρουν κι οι δύο περιπτώσεις. Με διαφορετικούς τρόπους. Όπως και την αγκαλιά σου. Όπως ξέρουν τη δύναμή σου αλλά και την έμπνευσή σου. Κι αντλούν στοιχεία μέσα απ’ αυτό. Θέλουν την εμπιστοσύνη και την ειλικρίνειά σου. Θέλουν ένα μέρος απ’ την «καλημέρα» αλλά και την «καληνύχτα» σου.

Έχουν ανάγκη ένα «σ’ αγαπάω», «μου έλειψες», «σ’ έχω ανάγκη». Έχουν ανάγκη να σου γκρινιάξουν και να σου θυμώσουν που τους παραμέλησες. Κι έπειτα θέλουν ένα χαμόγελό σου. Όπως κι εσύ το ίδιο. Κι αν ο φίλος πιστέψεις ότι δε θα σε απογοητεύσει ποτέ, κάνεις ένα μεγάλο λάθος. Γιατί όλοι μπορεί να σε πληγώσουν. Και κάπου εκεί μέσα κρύβεται κι ο έρωτας. Πιστεύεις, αλλά δε θέλεις να δεις.

Γιατί η φιλία, όπως κι ο έρωτας, είναι σαν το τάνγκο. Ένας χορός για δύο. Μπορεί να μην υπάρχει η σαρκική ένωση, αλλά η σαγήνη, ο θαυμασμός κι η αγάπη που αισθάνεσαι δε διαφέρουν και πολύ απ’ την έντονη λαχτάρα για ένα πρόσωπο ερωτικού ενδιαφέροντος. Δε διαφέρει και πολύ από ‘κείνο το επεξεργαστικό βλέμμα της πρώτης συνάντησης μεταξύ φίλου κι ερωτικού συντρόφου.

Στην τελική, όμως, ο έρωτας και τα στοιχεία του υπάρχουν παντού. Σε κάθε σχέση και σε κάθε συναίσθημα. Γιατί απλά είναι απ’ τα ομορφότερα. Αυτό είναι που σε κάνει δημιουργικό και ξεχωριστό μέσα στο σύνολο. Άλλωστε, στην αρχική του μορφή ο ερωτισμός δεν κοιτάει σχέσεις. Ή τον έχεις ή δεν τον έχεις.