Το σινεμά μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας πολύ έντονα μέσω της ψυχολογίας. Όπως μας ιντριγκάρει ένα τραγούδι ή ένα βιβλίο, έτσι και μια ταινία μπορεί να μας κινητοποιήσει, να προκαλέσει τις αισθήσεις μας, να μας συγκινήσει ή να μας εκνευρίσει ακόμα και να μας επηρεάσει τόσο έντονα, που θα αλλάξει όλο τον τρόπο σκέψης μας για κάποια ζητήματα. Στην ιστορία του κινηματογράφου υπάρχουν μερικές αρκετά σκληρές ταινίες, κατάλληλες για ”γερά στομάχια”. Πάμε να δούμε παρακάτω πέντε από αυτές.

 

1. Salò, ή αλλιώς 120 μέρες στα Σόδομα

Είναι μία Ιταλό-γαλλική ταινία του 1975 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο του μαρκήσιου ντε Σαντ ”120 ημέρες των σοδόμων”. Η ταινία είναι πολιτική, συμβολική κι αδιανόητα σκληρή. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Σαλό, ένα Γερμανοκρατούμενο κρατίδιο της Ιταλίας την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί, 4 φασίστες αναλαμβάνουν τη διαπαιδαγώγηση 9 αγοριών κι 9 κοριτσιών. Αυτό που ακολουθεί που ακολουθεί στη συνέχεια είναι ωμή βία, βασανιστήρια, σ3ξουαλική υποταγή και τρόμος. Η ταινία αποτελεί σταθμό τόσο στις αλλαγές που φέρνει τον κινηματογράφο αλλά και όσον αφορά τον έντονο πολιτικό σχολιασμό της.

 

Salò, 120 Μέρες στα Σόδομα - Κριτική - Athinorama.gr

Πηγή: Athinorama.gr

 

2. Requiem for a dream

Μια ταινία του 2000 σε σκηνοθεσία του Ντάρεν Αρονοφσκι, βασισμένη σε ομότιτλη νουβέλα. Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τη σύνδεσή μιας χήρας που θέλει να βγει στην τηλεόραση και του γιου της, που είναι εθισμένος στα ν@ρκωτικά. Μια ταινία με κύρια θεματική τους εθισμούς. Φάρμακα, τηλεόραση, φαγητό αποτελούν τις εξαρτήσεις των πρωταγωνιστών του ρέκβιεμ για ένα όνειρο. Όνειρα ανεκπλήρωτα, όνειρα που κοστίζουν και σε κρατάνε δέσμιό τους κι όλα αυτά μέσα σε μια ταινία που αποκλείεται να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.

 

Requiem For A Dream, A Great Movie You Will Not Want To Watch Again

Πηγή: www.filmcompanion.in

 

3. A Clockwork Orange

Ένας άντρας, μια συμμορία, αρκετή βία και στο τέλος ένα σωφρονιστικό πείραμα. Το κουρδιστό πορτοκάλι είναι μια ταινία του 1971 σε σκηνοθεσία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και σενάριο βασισμένο πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Άντονι Μπέρτζες. Η θεματική της ταινίας είναι ξεκάθαρα η βία και το κατά πόσο και με ποιους τρόπους θα μπορούσε να εξαλειφθεί. Η ταινία «κουρδιστό πορτοκάλι» έχει ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

 

A Clockwork Orange (1971) -

Πηγή: IMDb

 

4. Το πράσινο μίλι

Το Πράσινο Μίλι είναι μια αμερικανική ταινία του 1999, σε σκηνοθεσία του Φρανκ Ντάραμποντ και σεναριακά μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ. Πρωταγωνιστές σε αυτή την ταινία είναι ο Πωλ, ένας αρχιδεσμοφύλακας στην πτέρυγα των θανατοποινιτών μιας φυλακής και ο Τζον Κόφι ένας θανατοποινίτης με υπερφυσικές ικανότητες. Η ταινία αναλύει μέσα από την ιστορία τα ζητήματα της ανθρωπιάς, της συμπόνιας και της ευαισθησίας, όταν μάλιστα όλα αυτά έρχονται σε αντιπαράθεση με το καθήκον. Τέλος, ο τίτλος «πράσινο μίλι» αναφέρεται στον διάδρομο τον οποίο διέσχιζαν οι θανατοποινίτες μέχρι να φτάσουν στην ηλεκτρική καρέκλα.

 

Το Πράσινο Μίλι: Η αληθινή ιστορία

Πηγή: beasty.gr

 

5. Κυνόδοντας

Μια ταινία του 2009 σε σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου. Το σενάριο της ταινίας έχει να κάνει με μια πενταμελή οικογένεια που ζει αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Τα τρία παιδιά δεν έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο κι ό,τι γνωρίζουν γι’ αυτόν, είναι από τις διαστρεβλωμένες πληροφορίες που τους δίνουν οι γονείς τους. Σε αυτή την ταινία όλοι οι κανόνες σπάνε, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους κι ο θεατής μένει αποσβολωμένος. Ο κυνόδοντας είναι μια ταινία που έχει στόχο να σε κάνει να νιώσεις περίεργα, ένα κοινωνικό θρίλερ με αρκετές δόσεις χιούμορ, που σίγουρα θα θυμάσαι.

 

Κυνόδοντας | FLIX

Πηγή: FLIX

 

Άλλες δραματικές, άλλες πιο κοινωνικές κι άλλες με στοιχεία θρίλερ, το μόνο σίγουρο είναι πως οι παραπάνω ταινίες αποτελούν αριστουργήματα του κινηματογράφου –πολλές από αυτές μάλιστα και βραβευμένες– και σίγουρα αξίζει κάποιος να τις δει έστω και μία φορά στη ζωή του.

Συντάκτης: Αλίκη Ζωγράφου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου