Ξέρεις αυτό που λένε, ότι κάποιοι άνθρωποι συνηθίζουν στη θλίψη κι όταν τους έρχεται η χαρά σαστίζουν; Τα χάνουν. Δεν ξέρουν πώς ν’ αντιδράσουν. Κάτι τέτοιο σου συνέβη. Αυτά για τα οποία παρακαλούσες τόσο καιρό, ξαφνικά έρχονται κι εσύ δεν ξέρεις πώς να φερθείς. Και λυπάσαι. Από συνήθεια λυπάσαι. Κι όλο σκέφτεσαι ότι θα κρατήσει για λίγο. Περίμενες τόσο καιρό να έρθει και τώρα σκέφτεσαι πως κάποια στιγμή θα το μετανιώσει(ς). Δεν αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι λες, από τη μία μέρα στην άλλη. Ούτε τα συναισθήματα γεννιούνται ξαφνικά από το μηδέν. Οπότε ας μη δεθώ, ας μην παρασυρθώ, ας κρατάω μια άμυνα γιατί όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης.
Όλα τα ωραία έχουν το τίμημά τους. Ίσως γι’ αυτό δεν μπορείς κι εσύ να νιώσεις ξενοιασιά κι ευτυχία. Σου δίνει όσα ήθελες. Παρ’ όλα αυτά εσύ συνεχίζεις να φοβάσαι. Φοβάσαι πως θα φύγει ξανά και μετά, θα είναι πολύ χειρότερα. Επίσης φοβάσαι ότι δεν είναι πραγματικά όσα ζεις μα αποτελέσματα της φαντασίας σου ή των χειρισμών σου. Τρέμεις μήπως δε σ’ αγαπάει όσο εσύ. Ή μάλλον όχι, ξέρεις ότι σ’ αγαπάει- είναι όμως έρωτας; Μήπως είναι μία απλή εκτίμηση; Αρχίζεις να σκέφτεσαι: «κι αν μ’ αγαπάει όπως αγαπάς έναν συγγενή σου, τους φίλους σου ή το κατοικίδιό σου;». Εσύ θες να σε βλέπει και να λιώνει, να μην αντέχει να περάσει μέρα χωρίς να σε συναντήσει. Κουράστηκες πια με τα μέτρια συναισθήματα, τους χλιαρούς έρωτες και τις ανάλατες σχέσεις.
Όταν σ’ αγγίζει νιώθεις πως όλες οι αισθήσεις σου θα εκτιναχθούν. Πραγματικό πυροτέχνημα. Παρ’ όλα αυτά συνέχεια κάτι σου φταίει. Είναι που σου ήρθε απλόχερα η ευτυχία και δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς. Πάντα οι άνθρωποι βρίσκουμε λόγους να στεναχωριόμαστε, άλλωστε. Πάντοτε θα υπάρχει σύγκριση με κάτι προηγούμενο, ή μια ανασφάλεια για το αν αυτό που έχουμε είναι το σωστό. Κι έτσι, δεν αφήνεσαι να ζήσεις μια σχέση που φαίνεται να πληροί όλες τις προδιαγραφές σου. Φοβάσαι μην γκρεμιστείς απότομα από το σύννεφο. Φοβάσαι πως όλο αυτό είναι απλώς Αλκυονίδες μέρες· υπάρχουν, αλλά δεν κρατάνε πολύ. Κι όταν φεύγουν έρχεται ο χειμώνας. Ο βαρύς χειμώνας, ο αδυσώπητος.
Ξυπνάς μια μέρα, πίνεις τον καφέ σου, λες «θα κρατήσω χαρακτήρα». Θα κρατήσω μούτρα, απόσταση. Όταν θα βρεθούμε, θα κοιτάξω με περιφρόνηση, θα σηκώσω ψηλά το φρύδι και θα έχω απόσταση. Αυτή είναι όμως τελικά η ουσία; Τι είναι καλύτερο; Να πέσεις με τα μούτρα άοπλος στη μάχη ή να παίξεις θέση αμυντική; Όλα είναι θέμα τακτικής. Οι άλλοι γιατί την έχουν; Θα την αποκτήσεις κι εσύ. Θα παίξεις σ’ αυτόν τον αγώνα με σύστημα. Δε θ’ αφεθείς σ’ αυτό το άγνωστο. Κι όταν έρθει η στιγμή, θα φύγεις προσεκτικά. Χωρίς να κουβαλήσεις μαζί σου αναμνήσεις, ενοχές, συναισθήματα. Θ’ αποχωρήσεις με μελετημένες κινήσεις, χωρίς λόγια κι εξηγήσεις.
Είναι κι αυτό το σκωτσέζικο ντους που δεν το αντέχεις. Μια να έρχεται μια να φεύγει. Τώρα είναι εδώ, για πόσο όμως; Η νύχτα έπεσε, οι φωνές σώπασαν, ο ουρανός ετοιμάζεται για μεγάλη βροχή. Εδώ, στη μεγάλη πόλη, υπάρχει ένα άτομο που ακόμη ελπίζει και περιμένει. Απλώς δεν ξέρει σε τι ακριβώς ελπίζει, και τι ακριβώς περιμένει. Αν οι σχέσεις είχαν οδηγίες χρήσης, όλα θα ήταν πιο εύκολα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλίκη Ζωγράφου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
