Κάποτε ήταν ο άνθρωπός σου, το άλλο σου μισό, ο λόγος που η καρδιά σου σκιρτούσε στο άκουσμα της φωνής ή του ονόματός του. Η αγκαλιά του ανθρώπου αυτού ήταν το καταφύγιό σου και το φιλί του βάλσαμο. Κάνατε σχέση, υποσχεθήκατε να είστε μαζί πάντα, στα δύσκολα και στα εύκολα, αλλά δεν τηρήσατε την υπόσχεσή σας. Βλέπατε καθημερινά σχέσεις να γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος και νιώθατε τυχεροί που εσείς βρήκατε τον δρόμο σας. Δεν μπορούσατε να σκεφτείτε τέτοιο σενάριο για σας. Νομίζατε ότι η σχέση σας βρισκόταν στο απυρόβλητο, αλλά μετά ήρθε το βάρβαρο χαστούκι της ζωής να σας θυμίσει πως είστε τρωτά μέλη μιας εξιδανικευμένης συνθήκης.
Όταν έρχεται η ρήξη, όταν φτάνει η στιγμή του χωρισμού, όταν η φλόγα του έρωτα σβήνει, τι γίνεται με την αγάπη; Πού πάει; Και τι συμβαίνει ειδικά στις μακροχρόνιες σχέσεις που μπορεί η ερωτική αγάπη να ξεθώριασε βαθμηδόν αλλά η ανθρώπινη που εδραιώθηκε και δυνάμωσε με τα κοινά βιώματα, τη μακροχρόνια επικοινωνία και το χρόνιο μοίρασμα, συνεχίζει να υπάρχει; Στην πορεία σβήνει; Ξεθυμαίνει ή στέκει όρθια κόντρα στους ανέμους; Αυτό είναι ένα σύνηθες ερώτημα που αναδύεται κατά τη διαδικασία αποσύνδεσης από ένα άτομο που κάποτε ήταν ο κόσμος σου όλος, που μεγαλώσατε μαζί, μοιραστήκατε εμπειρίες ζωτικής σημασίας. Με την αποδόμηση του έρωτα μπορεί να σβήσει η αγάπη; Ας μην ξεχνάμε όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα που επισύρει ένας χωρισμός, προεξέχοντος του θυμού. Ο θυμός είναι ικανός να συνθλίψει κάθε απομεινάρι ενσυναίσθησης, κατανόησης, σεβασμού και ευγνωμοσύνης. Ο θυμός είναι μεγάλος εχθρός της αγάπης και συνήθως απόρροια ενός πληγωμένου εγωισμού, ενώ αποτελεί συνάμα το εργαλείο απομυθοποίησης του άλλου, μέσω του οποίου ξεπερνιέται πιο εύκολα το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Με τον χωρισμό θα επέλθει μια απώλεια και καθένας αναπόφευκτα θα περάσει μέσα από τα 5 στάδια του πένθους. Η άρνηση της συνθήκης και οι συμπεριφορές δήθεν αδιαφορίας θα δώσουν τη θέση τους στον θυμό για τον εαυτό και για τον άλλο. Στο στάδιο του θυμού συχνά εξαπολύονται βαριές και αλλεπάλληλες κατηγορίες για τον τέως σύντροφο, ενώ συνυπάρχει η αδυναμία των ατόμων να ελέγξουν τα λόγια τους και τις επιθέσεις προς τον άλλον. Έπειτα, έρχεται η διαπραγμάτευση και το άτομο ξεκινά να εξετάζει τους λόγους που οδήγησαν τη σχέση σε τέλμα, να επιρρίπτει περισσότερες ευθύνες στον εαυτό του, να ζει μέσα στα αν και να επιζητά δεύτερες ευκαιρίες. Τη διαπραγμάτευση ακολουθεί η κατάθλιψη, η μαύρη τρύπα της θλίψης, στην οποία και οι δύο πέφτουν, ανεξαρτήτως ποιος πήρε την απόφαση. Τα συναισθηματικά παρακλάδια της θλίψης (απελπισία, απόγνωση, ανηδονία, κατατονία, ανορεξία, απραξία) κυριαρχούν και τα άτομα νιώθουν ότι βρίσκονται σ’ έναν ατέρμονο και αναποτελεσματικό αγώνα εξόδου από τη δύνη. Τελευταίο στάδιο του χωρισμού η αποδοχή. Ο χωρισμός γίνεται αποδεκτός ως ένα τραυματικό μεν γεγονός, πραγματικό δε. Οι πρώην σύντροφοι αποδέχονται ότι είναι πλέον χώρια, έχουν εξοικειωθεί με τη νέα κατάσταση, μαθαίνουν να ζουν με την απώλεια και να προχωρούν μόνοι, χωρίς να κουβαλούν πια το βάρος του άλλου μέσα τους.
Τα άτομα συχνά παλινδρομούν από το ένα στάδιο στο άλλο μέχρι να σταθεροποιηθούν στην αποδοχή. Στο διάστημα της παλινδρόμησης (το υγιές χρονικό διάστημα ορίζεται από 6-12μήνες) υφέρπει ο κίνδυνος να γίνουν ενέργειες που θα τραυματίσουν την αγάπη που υπάρχει μεταξύ τους. Η χρόνια συμβίωση ενέχει μια αγάπη ανθρώπινη, βαθιά, που τα λόγια είναι φτωχά για την περιγράψουν. Όμως, αν τα άτομα στο τέλος της σχέσης ανταλλάξουν βαριές κουβέντες και προβούν σε βλαπτικές για τον άλλο ενέργειες, καθοδηγούμενοι από τον θιγμένο τους εγωισμό ή από τα λόγια των οικείων, ενδεχομένως η βαθιά αγάπη να περάσει μια σοβαρή κρίση.
Η κρίση αυτή θα αμφισβητήσει το αίσθημα της αγάπης, θα αμφισβητήσει την αξία του/ης πρώην, την ευτυχία που κάποτε ένιωσαν, την ίδια την επιλογή. Κι εκεί, πριν τον μηδενισμό και την ισοπέδωση του άλλου, πριν την παντελή αποκαθήλωση από τον θρόνο του, πριν τον εξευτελισμό κάθε συναισθήματος που συν-βιώσανε οι δύο πρώην, επεμβαίνει η αγάπη και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Εκείνη η βαθιά ανθρώπινη αγάπη που χτίστηκε με τα χρόνια και είναι τόσο ισχυρή και δεσπόζουσα, ικανή να πρυτανεύσει. Έτσι, μια ανάσα πριν την ισοπέδωση, η πραγματική αγάπη νικά τον εγωισμό και θυμίζει στα άτομα ότι ο άλλος δεν είναι εχθρός, ότι κάποτε ήταν ο άνθρωπός του, εκείνος με τον οποίο συμπορεύτηκε σ’ έναν δρόμο ευτυχίας, σεβασμού, δυσκολιών και κοινών οραμάτων. Αν η αγάπη ήταν πραγματική θα είχε θεμέλια της τον σεβασμό, την ανάγκη να είναι καλά ο άλλος, τη δοτικότητα, την άνευ όρων αποδοχή. Και μια τέτοια πραγματική αγάπη δεν μπορεί να μετατραπεί σε μίσος.
Αν δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν αληθινά δεν ξε-αγαπιούνται με έναν χωρισμό, δε μισιούνται, δεν αδιαφορούν. Κι αν έσβησαν το πάθος, η φλόγα, ο έρωτας και η χαρά, η αγάπη δε σβήνει, δεν αλλοιώνεται, δεν ξεθωριάζει. Μένει μέσα τους άσβεστη κι αλώβητη, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Απλώς καθένας προχωρά τη ζωή του, με νέες επιλογές και συνθήκες. «Η αγάπη δε φεύγει, είναι μέσα μας λένε», τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Κι αν αυτό δε συμβαίνει σημαίνει πως δεν ήταν ποτέ πραγματική.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πολυδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
