Η στιγμή που χιλιάδες θεατές περίμεναν έφτασε κι ο Χ. Παπακαλιάτης επέστρεψε, χθες βράδυ, με τη δεύτερη σεζόν του δικού του «Μαέστρο». Τέσσερα νέα επεισόδια για να γλυκάνουν την αγωνία μας και να παραδώσουν σκυτάλη, κι άλλα τέσσερα που θα δούμε το φθινόπωρο, τα οποία και θα ρίξουν αυλαία σε μια σειρά, που κατάφερε ν’ αγγίξει απαλά κάθε παθογένεια της εποχής, προκαλώντας ταυτόχρονα μια εξαντλητική ενόχληση στο εγώ μας.
Ορέστης, Κλέλια, Αντώνης, Φάνης, Σοφία, Χάρις, Χαράλαμπος, Μαρία, Σπύρος, Μιχάλης. Ήρωες, που ο καθένας τους παλεύει με τους δικούς του δαίμονες και προσπαθεί να τους ξορκίσει. Το τελευταίο επεισόδιο κατάφερε να αφήσει τους θεατές με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη κι έκανε πολλά μάτια να δακρύσουν και ψυχές να ταυτιστούν. Ας θυμηθούμε πού είχαμε μείνει· αν κι είναι αδύνατον να έχουμε ξεχάσει τις δυνατές σκηνές που παρακολουθήσαμε.
Ο συγκλονιστικός μονόλογος της Μαρίας στον Ορέστη, για την κακοποίηση, τόσο τη δική της, όσο και του γιου της από τον Χαράλαμπο, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου της κοινωνίας, ενάντια στις κακοποιητικές συμπεριφορές. Η στάση των κατοίκων του νησιού απέναντι στον Ορέστη, δείχνει την τάση των ανθρώπων να στέκονται στα λεγόμενα των άλλων και να μη βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Η αντίδραση του Χαράλαμπου, στη διάγνωση του αυτοάνοσου του γιου του, φέρνει στο προσκήνιο την αδυναμία της εποχής να προχωρήσει και να προσαρμοστεί. Το ξέσπασμα της δυναμικής Αλεξάνδρας, στην είδηση της εγκυμοσύνης της, φέρνει στην επιφάνεια το φόβο κάθε γυναίκας να φέρει στο κόσμο ένα παιδί μόνη της. Κάθε γυναίκας που προτιμά να παραμείνει δυστυχισμένη, σε μια δανεική αγκαλιά, από το να υψώσει ανάστημα και να τα καταφέρει μόνη. Γιατί αυτό είναι το «σωστό», σε αυτόν το λάθος κόσμο. Η έκρηξη του Χαράλαμπου, που έρχεται αντιμέτωπος με τη σεξουαλική ταυτότητα του γιου του, μας υπενθυμίζει πως, δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δε δέχονται το δικαίωμα του καθένα στην επιλογή και στην ευτυχία.
Το προσωρινό φινάλε δίνεται με τον Χαράλαμπο νεκρό από τα χέρια του Αντώνη και συνένοχους στη σωτηρία του τον Ορέστη και το Φάνη, που τον εξαφανίζουν στον βυθό. Η Χάρις κλείνει το φεστιβάλ, κάνοντας το ανεκπλήρωτο όνειρό της πραγματικότητα. Ο Ορέστης ακολουθεί την Αλεξάνδρα στην Αθήνα και αφήνει την Κλέλια πίσω, καταρρακωμένη.
Ας έρθουμε στο σήμερα και πιο συγκεκριμένα στο χθες. Τίτλος επεισοδίου: «Μητέρα». Για ακόμα μια φορά δυνατά πλάνα και πολλή καλή σκηνοθεσία. Μαέστρος στο είδος του ο Χριστόφορος, μας αποδεικνύει έμπρακτα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η Αλεξάνδρα, ένα πρότυπο παρανοϊκά δυναμικής γυναίκας, εμένει στην απόφασή της να μεγαλώσει το παιδί της και με τους δυο γονείς, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Μια γυναίκα που χρησιμοποιεί το προσωπείο της δύναμης, για να καλύψει τις πραγματικές της αδυναμίες και στην ουσία παραδέχεται οτι χρησιμοποιεί τον ερχομό του παιδιού για να τον κρατήσει κοντά της. Το βαθύτερο νόημα είναι ο φόβος της για τη μοναξιά, ο οποίος παρουσιάζεται με περίτεχνο τρόπο.
Η αξία της ψυχανάλυσης, η οποία συχνά εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού της κοινωνίας μας κι η επιτακτική ανάγκη να σταθούμε ειλικρινείς απέναντι στα συναισθήματά μας κατά τη διαδικασία αυτή, είναι το νέο ζήτημα που θίγεται ανοιχτά. Ακόμα μια σκληρή πραγματικότητα, η ψεύτικη εικόνα που παρουσιάζεται στις φωτογραφίες για το κοινό, έναντι της πραγματικής που έρχεται όταν η κάμερα κλείσει στέκεται κάτω από το μικροσκόπιο του «ποιον έχω εγώ να μιλήσω;». Ο Φάνης και η Σοφία, ένα ζευγάρι που μας το αποδεικνύει περίτρανα.
Στα μάτια της Σοφίας, της Χάρις αλλά και της Μαρίας, από την άλλη, εμβαθύνουμε στη δύναμη της μητρικής αγάπης. Η κάθε μια, με το δικό της τρόπο, παρουσιάζει τη μάνα που είναι εκεί για τα παιδιά της, ακόμα κι όταν οι συνθήκες ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα. Παράλληλα, βλέπουμε και τη μάνα που κάποιες φορές μπορεί να αποτελεί το λάθος πρότυπο για το παιδί της, όπως στην περίπτωση της Κλέλιας με τη Σοφία.
Η συνειδητοποίηση του Μιχάλη για την ερωμένη του Σοφία, μας έδωσε τη γεύση της αποκαθήλωσης του άλλου μας μισού. Μας θύμισε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που νομίζεις πως ξέρεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, ενώ στην ουσία σου είναι άγνωστος. Από την άλλη, το υποσυνείδητο του Σπύρου, ήρθε να μας δείξει την ανάγκη του παιδιού γι’ αποδοχή κι αγάπη από τον πατέρα. Ένας πόνος ψυχής κι ένα βίωμα που κουβαλά ο γιος, σε όλα τα επίπεδα της ζωής του.
Η ερμηνεία της Αλεξάνδρας, λίγο πριν τον τοκετό, ήταν συγκλονιστική, αν και το σκηνικό ήταν ελαφρώς εκτός πραγματικότητας. Για ακόμα μια φορά παρακολουθήσαμε τη δύναμη να προσπαθεί να επισκιάσει τις πραγματικές αδυναμίες, όσο το υποκριτικό ταλέντο χορεύει ξέφρενα στην οθόνη μας. Στο τέλος του επεισοδίου ακούσαμε ένα ηχηρό μήνυμα: «Η μεγαλύτερη νεύρωση είναι να προσπαθείς να φτάσεις σε ένα βαθμό ευτυχίας, που δεν είναι ο δικός σου!»
Κάπως έτσι, τελείωσε το πρώτο επεισόδιο, αφήνοντάς μας μια επίγευση συνειδητοποίησης. Τα μυστικά δε μένουν ποτέ κρυμμένα για πάντα και η αλήθεια, αργά ή γρήγορα, έρχεται στο φως, όπως τα νeκρά σώματα στην επιφάνεια.
Το Twitter ασχολήθηκε πολύ με τη χθεσινή πρεμιέρα του Χ. Παπακαλιάτη. Πολλοί -μάλιστα- ανέφεραν πως περίμεναν περισσότερα από το πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν. Άλλοι τόσοι εξέφρασαν τον ενθουσιασμό τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα μηνύματα που λάβαμε, για ακόμα μια φορά, έχουν τη δύναμη να μετατραπούν σε ερεθίσματα και να μας προβληματίσουν. Έχουμε χρόνο, μέχρι το επόμενο επεισόδιο…
Συντάκτης: Μαρία Πορταράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
