Έχουμε το κακό συνήθειο να ρωτάμε τα παιδιά τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Κάποια θα σου απαντήσουν με βεβαιότητα ότι θα προτιμήσουν το επάγγελμα της πριγκίπισσας ή του αστροναύτη. Κάποια άλλα πάλι θα σε κοιτάξουν με βλέμμα απορίας και απλά θα σε αγνοήσουν για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους.
Οι περισσότεροι θα κατασταλάξουν σε μία απόφαση. Άλλοι πάλι μέχρι και την τελευταία ώρα θα σε κοιτάνε με την ίδια απορία. Και τότε έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη στιγμή που έχεις στα χέρια σου τους βαθμούς των πανελληνίων και καλείσαι να ορίσεις την καθημερινότητά σου μέχρι τη σύνταξη.
Οι επιλογές τείνουν στον άπειρο. Οι επιρροές επίσης. Μπορεί όμως τα ερωτηματικά στο κεφάλι σου να είναι ακόμη πιο πολλά. «Θα περάσω; Δεν περνάω. Κι αν περάσω, θα μου αρέσει; Σ’ άλλη πόλη ή εδώ;»
Το θέμα είναι ότι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να έχει έστω και την παραμικρή ιδέα για το τι είναι καλύτερο για τη μετέπειτα ζωή σου, είσαι εσύ ο ίδιος. Όλοι οι υπόλοιποι θα κρίνουν με άλλους γνώμονες, τάχα για το καλό σου, αλλά με τα αντίθετα αποτελέσματα. Πολλοί οι γονείς που μπλέχτηκαν θρασύτατα στην επιλογή επαγγέλματος του παιδιού τους και εκείνο βρέθηκε να παρατάει τη Νομική για να πάει να γίνει μουσικός.
Είμαστε όμως και εμείς που δεν τα παρατάμε. Θα μας πείτε τρελούς που θέλουμε να σπουδάζουμε μέχρι τα τριάντα. Ειδικά για τις γυναίκες, το σχόλιο εξειδικεύεται για να τους θυμίζει διαρκώς ότι πρέπει να βρουν ένα καλό παιδί πριν τους καπαρώσουν τους καλούς, να παντρευτούν, να νοικοκυρευτούν και να κάνουν παιδιά. Και τα όνειρα; Βλακείες! Δεν τρώγονται τα όνειρα, ούτε μπορείς να ταΐσεις με αυτά τα παιδιά σου.
Όλοι κάποια στιγμή βρίσκουν τον δρόμο τους. Άπλα κάποιων ανθρώπων ενδέχεται να είναι πιο μεγάλος και επίπονος. Κάποιοι θα ξεκινήσουν με όρεξη και με κίνητρο το φιλόδοξο σύνθημα «έχω πολλά να κάνω». Κάποιοι θα τα παρατήσουν στη μέση από κούραση ή για βιοποριστικούς λόγους. Κάποιοι άλλοι απλά θα βολευτούν με κάτι λιγότερο. Δε σημαίνει ότι τα πασαλείμματα δεν μπορούν να φέρουν την ευτυχία.
Οι πανελλήνιες κοστίζουν πολύ σε ψυχή, αλλά κυρίως σε όνειρα και κάνουν λάθη. Τα λάθη αυτά έρχονται να μπαλώσουν οι κατατακτήριες εξετάσεις. Εκεί που δεν πρόλαβες καν να χωνέψεις τα κοψίδια από το δείπνο της ορκωμοσίας σου, καλείσαι και πάλι να στρωθείς. Διάβασμα, κάποιες φορές με ύλη εντελώς άσχετη από το αρχικό σου αντικείμενο και έναν περίγυρο που πλημμυρίζεται από αντιφρονούντες και φωνές αποδοκιμασίας.
Κάνουν λες και είσαι έτοιμος να πηδήξεις από έναν γκρεμό όταν τους ανακοινώνεις ότι θα παρατείνεις τη φοιτητική σου ζωή για άλλα τέσσερα χρόνια στην καλύτερη περίπτωση. Βασικό επιχείρημα είναι η ερώτηση ποιος θα σε ταΐζει μέχρι τα τριάντα. Πάλι το φαΐ στο προσκήνιο. Κανείς! Θα μάθουμε να φωτοσυνθέτουμε παρέα με όλους τους υπόλοιπους τρελούς που απλά δε γούσταραν να γυρίσουν κάποια στιγμή στο μέλλον και να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο γιατί απλά τότε δείλιασαν.
Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία είτε αυτή είναι στα είκοσι, είτε στα τριάντα, είτε στα εκατό. Αντίθετα, όσο κι αν προσπαθείς να θάψεις το ένα και μοναδικό όνειρο κάτω από τη δικαιολογία ότι πέρασαν τα χρόνια και δεν έχεις άλλες αντοχές, έρχονται στιγμές που μένεις με την απορία τι θα γινόταν αν το τολμούσες.
Γι’ αυτό καλό θα ήταν να μην κλοτσάμε άλλο τα παιδιά των κατατακτήριων! Ούτε βέβαια όλους εκείνους τους ανθρώπους που παράτησαν τις σπουδές ή τη δουλειά που τους αναλογούσε, επαναστάτησαν και βρέθηκαν στο τέλος να υπηρετούν αυτό για το οποίο προορίζονταν. Δε χρειάζονται τίποτα παραπάνω από μια φωνή υποστήριξης και έναν καφέ τις ατελείωτες ώρες που θα ξημεροβραδιάζονται πάνω από τα βιβλία!
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
