Τρομακτική η στιγμή που αμφισβητείς την αγάπη όλων

Νιώθεις μόνος. Ποτέ πριν δεν είχες νιώσει έτσι. Μεγάλωσες και μαζί με όλα εκείνα κατέρριψες μύθους κι αξιώματα που δέσποζαν στο μυαλό του μικρού εαυτού σου. Σε κανέναν δεν επιβλήθηκε να σε αγαπάει. Οι ρόλοι επιβάλλονται, αλλά όχι και τα συναισθήματα. Όταν έφτασες λοιπόν στο στάδιο που άρχισες να διεκδικείς την κυριότητα του εαυτού σου και των πράξεωών σου, τότε κατάλαβες ότι κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σε φροντίζει. Το έχεις κερδίσει με τις πράξεις σου.

Και φτάνεις στο σημείο να αμφισβητήσεις την αγάπη που τόσα χρόνια σε έτρεφε. Λες κι ως εδώ ήταν. Μόλις είδε ότι είσαι ικανός να σταθείς επιτέλους στα δικά σου πόδια, επέλεξε να σε εγκαταλείψει. Για να σε δοκιμάσει; Γιατί τη θεώρησες αχρείαστη κι είχες καιρό να την τιμήσεις με τη δέουσα σημασία; Για να σε τιμωρήσει;

Η αγάπη δεν τιμωρεί. Ο παραδειγματισμός δεν περιλαμβάνεται στις συνήθεις πρακτικές της. Ακόμη κι ο γονιός μπορεί να μαλώσει το παιδί του, να πάψει να του μιλάει, να του απαγορεύσει να δει τηλεόραση για μία βδομάδα. Σε καμία περίπτωση όμως δε σημαίνει ότι δεν το αγαπάει. Αντιθέτως, αισθάνεται τόσο μεγάλη την ευθύνη να το διαπαιδαγωγήσει με τα κατάλληλα όρια που πολλές φορές ξεφεύγει απ’ τα δικά του. Όλα πάντα γίνονται για το καλό σου, χωρίς πάντα τη δική σου συγκατάθεση.

Οι φίλοι μαλώνουν. Όσο δικό σου και να θεωρείς κάποιο άτομο, πάντα παίζει η πιθανότητα των αντικρουόμενων συμφερόντων. Πάλι για το καλό σου, αλλά συνήθως περισσότερο για το καλό των άλλων. Εκείνες τις φορές, μην αισθανθείς ούτε στιγμή ηλίθιος για όσα προσέφερες και δεν έλαβες ποτέ πίσω. Πείσε τον εαυτό σου ότι δεν τα χρειάζεται γιατί μόνο έτσι δε θα επωμιστείς άδοξα το ρόλο του παρτάκια. Εξάλλου, εσύ νοιάζεσαι χωρίς να αφήνεις κανένα συμφέρον να νοθεύσει τις προθέσεις σου.

Οι άνθρωποι χωρίζουν. Οι σχέσεις είναι σαν περιοδείες που ξεκινάνε με τον ενθουσιασμό του καινούριου και καταλήγουν είτε σε τραγικούς μονολόγους είτε σε βαρετές συναινέσεις. Πριν όμως τα «σ’ αγαπώ» καταδικαστούν σε ισόβια σίγαση, μπορεί να υπάρξουν στιγμές που θα θέσεις την αγάπη του συντρόφου σου υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Υπό το δόγμα ότι οι λέξεις δεν είναι αξιόπιστες αν δε συνοδεύονται από πράξεις, ζητάς διαπιστεύσεις κι αν δεν τις πάρεις, πείθεις τον εαυτό σου ότι εσύ αγάπησες περισσότερο ή τουλάχιστον δεν αγαπήθηκες αρκετά όσο σου άξιζε.

Στο τέλος κάθε χρόνου, συνηθίζεις να κάνεις τον απολογισμό σου. Μετράς τους ανθρώπους, Προσθέτεις κι αφαιρείς συναισθήματα, καβγάδες, χωρισμούς, γνωριμίες, ευχάριστες συναντήσεις, τρανταχτές αποχωρήσεις. Ελπίζεις ότι το ισοζύγιο θα βγει θετικό και δε θα γείρει να σε πλακώσει. Μια ζωή με αυτά τα αρνητικά τα ισοζύγια θα παλεύουμε γιατί αυτά τα άτιμα ευθύνονται για την καχυποψία μας και την ανικανότητά μας να ανοιχτούμε και να αγαπήσουμε χωρίς όρια.

Δύσκολα θα σε εγκαταλείψει η αγάπη. Όσο και να κόπτεσαι, το «αγαπώ» δεν καταδέχεται εύκολα να φορτωθεί ένα ξερό «ξε» πριν από αυτό. Ακόμα κι αν φτάσεις ποτέ στο σημείο να υπονοείς στερητικά πριν από αυτήν, μην ανησυχήσεις γιατί κατά πάσα πιθανότητα παιχνίδια του μυαλού σου είναι ή κάποια ατυχής συγκυρία.

Κι αν τύχεις σε ανθρώπους που έντεχνα την προσποιούνται, αγάπησέ τους κι αυτούς. Ίσως έτσι τρομάξουν εκείνοι ακόμη περισσότερο και φύγουν πριν καν σκεφτείς να τους διώξεις εσύ απ’ τη ζωή σου.