«Συγνώμη, δηλαδή τώρα θα έχετε σχέση εξ αποστάσεως;» ρώτησε σοκαρισμένη η κολλητή μου. Μένει Λάρισα, μένω Αθήνα, ερωτευτήκαμε.
«Ναι και όπου βγει» απάντησα. Είμαστε μαζί ένα χρόνο και μου φαίνεται ότι η απόσταση με ωρίμασε πολύ.
Οι περισσότεροι κατακρίνουν τέτοιες «μακρινές» σχέσεις. Χάνεσαι, δεν έχεις τον άλλο καθημερινά δίπλα σου, δεν μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να τον δεις.
Ε, λοιπόν, θα ρωτήσω εγώ με την αφέλεια των 19 χρόνων μου… Και γιατί είναι κακό αυτό;
Έχω βαρεθεί να ακούω ιστορίες με ερωτευμένα ζευγάρια που ξυπνάνε δίπλα-δίπλα, περπατούν χέρι-χέρι, πίνουν καφέ μαζί, βλέπουν τηλεόραση μαζί, τρώνε μαζί, κάνουν σεξ και κοιμούνται μαζί και.. δεν έχουν προσωπικό χώρο.
Όχι μόνο σωματικά μα και πνευματικά και ψυχικά. Και… ρουτίνα.
Ως εκφύσεως ανεξάρτητος άνθρωπος, τοξότης βλέπετε, εγώ θέλω το χώρο μου. Θέλω να βγαίνω περισσότερο με τις φίλες μου.
Και να κάνω πράγματα αποκλειστικά για μένα, να έχω τον δικό μου χρόνο. Και να πω την αλήθεια μ`αρέσει που μου λείπει και του λείπω.
Όταν όλα σου έρχονται στο πιάτο, τόσο εύκολα, μου φαίνονται λίγο βαρετά. Ο άνθρωπός σου άλλωστε, δεν είναι εκεί για να γεμίζει τις ώρες σου, αλλά τα κενά σου.
Η σχέση εξ αποστάσεως δοκιμάζει αντοχές, εμπιστοσύνες και έρωτες. Δέχεσαι ότι δεν μπορείς να ελέγχεις τον άλλο, ούτε και αυτός εσένα, όμως δίνεσαι και δένεσαι πολύ περισσότερο.
Προυποθέτει δυνατούς χαρακτήρες, ειλικρινείς και ο ένας στον άλλο αλλά και στους εαυτούς τους, με αυτοπεποίθηση και χωρίς αμφιβολίες. Και βέβαια προυποθέτει έρωτα.
Έρωτα με το κιλό, βαρύ και ασήκωτο, έρωτα που δεν αποφεύγεται. Αυτά είναι τα «συστατικά».
Οι άνθρωποι φοβόμαστε την απόσταση, γιατί παντού βλέπουμε ή δημιουργούμε εμπόδια.
Τέσσερις ώρες μακρυα; Πολλές.
Ένας μήνας χωρίς να βρεθούμε; Πολύς.
Θα βγει με παρέα απόψε το βράδυ; Χωρίζω.
Έλεος. Και αν μπορούσα θα το έγραφα με κεφαλαία.
Δηλαδή θα αρνηθείς τον άνθρωπο για τον οποίο ζεις και αναπνέεις, για τον οποίο κόβεις φλέβα, για τέσσερις γαμημένες ώρες; Ε, τότε μωρό μου, μάλλον δεν είναι έρωτας αυτό που νιώθεις.
Με την απόσταση μαθαίνεις να έχεις υπομονή, να σέβεσαι και να εκτιμάς. Δεν λέω πως όσα ζευγάρια είναι κοντά δεν είναι ερωτευμένα τόσο, ή πιέζονται. Προς Θεού, μην ξεφεύγουμε.
Όμως ας είμαστε ρεαλιστές. Η συχνότητα φέρνει τριβή.
Και η τριβή, βαρεμάρα. Και διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά πιστεύω πως η ρουτίνα στη σχέση είναι η πιο συνήθης αιτία χωρισμού. Παγκοσμίως.
Η απόσταση ανάμεσα σε δύο σοβαρούς ανθρώπους -το τονίζω, σοβαρούς- κάνει τη σχέση πιο ουσιαστική. Μαθαίνεις να ξεπερνάς και να λύνεις προβλήματα, να είσαι ψύχραιμος.
Περιμένεις με χαρά τις μέρες για να δεις τον άλλο, δεν βαρυγκομάς από υποχρέωση ή απλή συνήθεια. Και μην ξανακούσω την ατάκα, «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται» για αυτή την περίπτωση. Γιατί υπάρχει και ο αντίλογος, «μάτια που δεν βλέπονται, πουτάνα όλα όταν συναντηθούν.»
Και για να τελειώνουμε… Τι σόι σχέση έχεις εσύ χωρίς καμία εμπιστοσύνη στον άνθρωπό σου;
Και το κυριότερο, τι ερωτευμένος άνθρωπος είσαι μωρέ, αν βάζεις τις ώρες που ξοδεύεις στο κτελ, το πλοίο, το αεροπλάνο, πάνω από τον έρωτα;
Ο έρωτας αγάπη μου κρατάει, δεν πάει να είσαι εσύ στην Αυστραλία και ο άλλος στο Βόρειο Πόλο; Άμα θες και έχεις υπομονή, κρατάει.
Και όχι, δεν είμαι ρομαντική, ούτε τα βλέπω έτσι λόγω ηλικίας.
Ερωτευμένη είμαι απλώς. ´Ολα τα άλλα είναι δικαιολογίες.
Συντάκτης: Θαλασσινή Βοσταντζόγλου
