«Ερωτεύσου πρώτα εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου αν θες να σε ερωτευτεί κάποιος άλλος». «Η εμφάνιση δεν είναι το παν, ο χαρακτήρας μετράει γιατί αυτός είναι που σε κάνει να μείνεις». «Και τι έγινε αν έχεις πέντε-δέκα κιλά παραπάνω; Αν στον άλλον αρέσεις πραγματικά, θα του αρέσεις για αυτό που είσαι τώρα κι όχι για αυτό που θα ‘θελε να γίνεις».
Θα μπορούσα να γράψω τέτοιες κλισέ εκφράσεις που έχουν ως σκοπό την τόνωση της αυτοπεποίθησής μας, τριψήφιες σε αριθμό και βάλε, αλλά δε θα το κάνω. Γιατί ανάθεμα κι αν έστω μία από αυτές μας έκανε όντως να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση για παραπάνω από ένα λεπτό, όσες φορές κι αν τις επαναλάβαμε μπροστά στον καθρέφτη νιώθοντας ηλίθιοι κι απελπισμένοι ταυτόχρονα.
Μου θυμίζουν την τακτική μερικών περιοδικών ή gossip εκπομπών, μεσημεριανών κατά βάση, που ενώ η μισή τους θεματολογία θα βασίζεται στις παραπάνω εκφράσεις, η υπόλοιπη θα έχει θέματα τύπου «χάσε έξι κιλά σε δέκα μέρες» και τα συναφή.
Ναι, δέχομαι το ότι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας, να τον προσέχουμε, να έχουμε αυτοπεποίθηση, όπως επίσης κι ότι ο χαρακτήρας του άλλου είναι που σε κάνει να μείνεις, εφόσον θέλεις κάτι ουσιαστικό κι υγιές μαζί του.
Καλώς ή κακώς όμως, η πρώτη εντύπωση κάποιου που θα έχεις θα είναι η εξωτερική του εμφάνιση και πολλές φορές θα αποτελέσει ακέραια αφορμή για το αν θα μπεις στη διαδικασία να τον πλησιάσεις, πόσο μάλλον να τον γνωρίσεις και να βγεις μαζί του.
Κάπου εκεί λοιπόν βρίσκεται αυτό που μας «τρομάζει» όλους. Γιατί όσες φορές κι αν πούμε ότι αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε, πάντα θα θέλουμε να γοητεύουμε, να εντυπωσιάζουμε, κάποιοι ακόμη και να προκαλούμε. Ακόμη κι αν δε μας αρέσει ο άλλος, το φλερτ, οι ματιές, τα κομπλιμέντα, ακόμη και το άχαρο πέσιμο κάποιων, μας τονώνει την αυτοπεποίθηση, μας αναζωογονεί κι είναι σαν ναρκωτικό. Όσες φορές κι αν το εισπράξουμε, πάντα θα θέλουμε κι άλλο.
Τη συγκεκριμένη φάση λοιπόν, κατά βάση, την περνάμε όταν έχουμε βγει από ένα χωρισμό και μετά από καιρό αρχίσουμε πάλι την αναζήτηση. Η περίοδος που πια τα δάκρια σου έχουν στεγνώσει, που στο YouTube δε βάζεις να ακούσεις μόνο Παντελίδη, Κιάμο ή Χαρούλη και που σταματάς να κοιτάς συνέχεια το κινητό σου ή να διαβάζεις τις παλιές σας συνομιλίες.
Όλα τα ‘χεις κάνει. Και μαλλί έβαψες και κούρεμα άλλαξες και ψώνια για τόσο όσο στο επιτρέπει η τσέπη σου έκανες κι αποτρίχωση, τα πάντα όλα. Μάλιστα αρχίζει να σου αρέσει κι ένα άτομο που γνώρισες τις προάλλες που βγήκατε δυο παρέες μαζί. Μιλάτε αυτόν τον καιρό, υπήρχε χημεία κι άρχισες να έχεις προσδοκίες, ελπίδες, να κάνεις όνειρα και να φτιάχνεις σενάρια μέσα στο κεφάλι σου. Ναι, επιτέλους προχωράς παρακάτω, αρχίζεις να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι. Μέχρι που σου πετάει πριν λίγο ο φίλος σου ο Νίκος ότι το γκομενάκι έχει σχέση και μάλιστα πολλών μηνών.
Απογοήτευση, απελπισία κι άλλα τόσα συναισθήματα σε κυριεύουν. Μη σου πω ότι αρχίζεις πάλι να σκέφτεσαι την πρώην σχέση σου. «Μα τι μου λείπει; Όλα τα ‘χω δοκιμάσει. Κυκλοφορούν εκεί έξω άτομα με χιλιάδες κουσούρια περισσότερα φορτωμένοι απ’ τα δικά μου κι όμως αυτοί έχουν σχέση, ενώ εγώ όχι».
Τέτοιες θεωρίες συνομωσίας πλημμυρίζουν τις σκέψεις σου, μέχρι που κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους κι οι ανασφάλειες. Και πώς είμαι έτσι, τι μαλλί είναι αυτό, καλοκαίρι έρχεται κι αντί να πλακώνομαι στα γυμναστήρια πλακώνομαι στα σουφλέ.
Γιατί το άλλο; Προχωράς αμέριμνα με τα ακουστικά στη σχολή τσακίζοντας μία τυρόπιτα, ενώ βλέπεις μπροστά σου ένα ζευγάρι να κρατιέται χέρι-χέρι. Η γκόμενα με αναλογίες Σουηδέζας κι ο άλλος ντούκι από το γυμναστήριο και τις διατροφές. Στρέφεις το βλέμμα αλλού, δαγκώνεις δειλά κι άλλη μπουκιά από την τυρόπιτα, κάνεις σαν να μην τους είδες και συνεχίζεις κανονικά το δρόμο σου. Ξέρεις.
Όμως, όσο κι αν γίνεται το βήμα σου ολοένα και πιο αποφασιστικό, όσο κι αν θα θέλεις να κοιτάς τον εαυτό σου και να μην τον συγκρίνεις με τους άλλους, πάντα –ειδικά στο τελευταίο– θα αποτυγχάνεις. Γιατί έρχονται αυτά τα ρημάδια τα βράδια που αντί να πέσουμε και να κοιμηθούμε ώστε να ισορροπήσουμε το τρέξιμο και την κούραση όλης της μέρας, καθόμαστε παρεούλα με τη μοναξιά μας, σκεφτόμαστε, υπεραναλύουμε και καταλήγουμε από το ένα καταθλιπτικό συμπέρασμα στο άλλο.
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι κι όσο γελοίο κι αν φαίνεται σαν πρόταση, πόσο μάλλον αν αυτή η πρόταση είναι η απάντηση σε όλα τα μεγάλα μας προβλήματα, αυτή είναι η αλήθεια. Αλήθεια που ξεχνάμε, που προσπερνάμε. Θέλουμε να μην πονάμε, να έρχονται πάντα όλα όπως τα θέλουμε, να αρέσουμε σε όλους αλλά κυρίως σε αυτόν που αρέσει και σε εμάς.
Σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι τείνουν να χάνουν την προσωπικότητά τους και γίνονται ένα με τη μάζα με μοναδικό στόχο να αρέσουν, κοίτα να διαφέρεις. Αν γίνεις ένα με αυτούς, πώς μετά κάποιος θα σε προτιμήσει, θα σε ξεχωρίσει; Θες να σε επιλέξει ο άλλος επειδή είσαι εσύ ή επειδή μοιάζεις με τους υπόλοιπους;
Κλάψε κι ας μην το θες. Λύγισε κι ας έχεις ανασφάλειες. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Οι πιο μικρές ήττες είναι ικανές να μας μάθουν πολλά περισσότερα, ακόμη κι από τη μεγαλύτερη νίκη.
Κι αν φταις εσύ σε κάτι και δε στεριώνει καμία σου σχέση, είναι αυτή η ίδια η πεποίθηση γιατί καταλήγεις να μετριάζεις και να υποβαθμίζεις εσύ ο ίδιος τα χαρίσματά σου.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
