Αν κοιτάξουμε τον έρωτα στα μάτια, θα δούμε κάτι άλλο εκτός απ’ τα μάτια του; Έχει χρώμα, φύλο, θρησκεία ο έρωτας; Κι αν ναι, από πότε; Δεν είναι απ’ τις μεγαλύτερες εκφρασμένες ελευθερίες του πλανήτη ανά τους αιώνες; Μα αν κάπου κοντοστεκόμαστε, η αγάπη με Α κεφαλαίο που εσωκλείει όλων των ειδών τους έρωτες, μπορεί να κριθεί σωστή ή λάθος; Ποιος είναι αυτός που ορίζει ποια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία όλων; Κι αν την κάναμε εμείς και δεν το ξέρουμε; Νομίζουμε ότι κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Κοιμόμαστε όμως;
Ο καθένας απαντάει για τον εαυτό του. Άλλωστε η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Το έγραψαν η Λίνα κι ο Σταμάτης. Το τραγούδησε κι η Άλκηστις. Από πού να το πιάσουμε και πού να τ’ αφήσουμε να ξεκουραστεί. Πώς να μην προκαλέσουμε και πώς να μην γράψουμε αυτά που έχουμε μέσα μας βλέποντας αυτή την επαφή; Γιατί αυτή να είναι μία στιγμή μέσα στον χρόνο που πρέπει να συζητηθεί; Τι το διαφορετικό έχει από τόσες άλλες που εκφράζουν και φωνάζουν τα «σ’ αγαπώ» και τα «σε θέλω»;
Ένα φιλί μπροστά σ’ έναν ναό δεν μπορεί να λογοκριθεί. Είναι η απόλυτη έκφραση αγάπης κι επαφής. Είναι ένα φιλί. Δεν είναι χωροταξικό το ζήτημα. Σε ποιο απ’ όλα τα ιερά βιβλία του κόσμου και των πολιτισμών που έχουν γραφτεί χιλιάδες χρόνια πριν, γράφει ότι απαγορεύεται η αγάπη; Σε κανένα. Αντιθέτως. Η αγάπη οφείλει να δείχνει όλα της τα πρόσωπα κι εμείς της το χρωστάμε να τ’ αναγνωρίζουμε κάθε φορά που θα τα βλέπουμε. Υπάρχουν στιγμές που την κάνουμε να ντρέπεται να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, γιατί φοβάται. Και φοβάται ό,τι παράγεται απ’ τον ίδιο το φόβο και την κρυψίνοια. Φοβάται τα λόγια, τα κουτσομπολιά, την επίκριση, την ανθρώπινη βλέννα. Όταν όμως έχει το θάρρος να το κάνει, ας κρατήσουμε σιωπή κι ας την απολαύσουμε. Αν πάλι αρνούμαστε να την απολαύσουμε, ας την προσπεράσουμε. No harm done.
Οι δεισιδαιμονίες πρέπει ν’ ανήκουν στο παρελθόν. Για έναν απλούστατο λόγο. Γιατί σήμερα διανύουμε το μέλλον. Σήμερα μπορούμε να βλέπουμε την αρχή των πάντων μέσα απ’ τις ενημερώσεις της Nasa στα κινητά μας. Σήμερα είμαστε μάρτυρες όλων αυτών που έλεγαν οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας κι ακόμη πιο πίσω. Σήμερα μπορούμε να διαβάζουμε χιλιάδες βιβλία για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή. Σήμερα μπορούμε να είμαστε οι γονείς που τα παιδιά τους θα μπορούν να τους πουν τα πάντα χωρίς φόβο. Σήμερα μπορούμε ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτά που έχουν ουσία κι αλλάζουν τα κακά σε καλά. Σήμερα μπορούμε να ξέρουμε πως το να φιληθούν δύο κορίτσια μπροστά σ’ έναν ναό γιατί αγαπιούνται και γιατί το ένιωσαν, όχι γιατί ήθελαν να προκαλέσουν, δε θα τις οδηγήσει στην πύρινη κόλαση του Άδη.
Ίσως πολλοί από εμάς να σκέφτονται πού βρήκαν την τόλμη να το κάνουν. Πώς αφέθηκαν στο συναίσθημα και δε σκέφτηκαν τις συνέπειες. Πώς έζησαν τη στιγμή και δεν την άφησαν να φύγει. Πώς υποστήριξαν αυτό απ’ το οποίο είναι φτιαγμένες και δεν το έριξαν στον κάδο οριστικού αποκλεισμού. Μπορεί πολλοί από εμάς να τις ζήλεψαν. Όπως και να ‘χει, κατοχύρωσαν τη στιγμή τους στην αιωνιότητα και τους ανήκει. Για οτιδήποτε άλλο είναι πια αργά.
Οφείλουμε κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι η ανάγκη μας να νιώθουμε φυσιολογικότεροι των άλλων είναι ζημιογόνα. Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά δεδομένα στην τάξη των πραγμάτων αλλά δ θα πρέπει να πιστεύουμε ότι αυτό έχει τη δύναμη να επηρεάσει και τον παράγοντα «άνθρωπο». Εύκολα λέμε τον κακό λόγο, δύσκολα τον καλό. Εύκολα κρίνουμε. Δύσκολα κάνουμε αυτοκριτική. Εύκολα στρουθοκαμηλίζουμε, δύσκολα κοιτάμε τις αλήθειες μας κατάματα. Εύκολα γινόμαστε θεοί, δύσκολα ακούμε σαν τους θεούς.
Στον κόσμο αυτό που ήρθαμε να είμαστε ευγνώμονες καθώς το δώρο της ζωής είναι και το μεγαλύτερο απ’ όλα που θα λάβουμε ποτέ. Αυτό το δώρο όμως ήρθε μόνο του. Δεν είχε συνοδευτικό έξτρα ρόλο κριτή ή επικριτή. Απ’ τη φύση του εγκαταστάθηκε απολύτως ειρηνικά. Παρά ταύτα, καταφέραμε ως είδος να επιστρατεύσουμε τα μεγαλύτερα όπλα μεταξύ μας και την ειρήνη να την κάνουμε πόλεμο, την ανθρωπιά να την μετατρέψουμε σε τέρας, την αγάπη σε μίσος, τη γαλήνη σε φασαρία και τη δικαιοσύνη σε προσωπική παρτίδα πόκερ. Έχει, λοιπόν, εκεί έξω πολύ μεγαλύτερα κακά από ένα όμορφο φιλί δύο κοριτσιών μπροστά σ’ ένα ναό.
Ο συντονισμός των ανθρώπινων κεραιών πρέπει να γίνει τώρα και να ενορχηστρώσει όλους τους δορυφόρους της αγάπης στο να διώχνουν κάθε παράσιτό της. Ίσως έτσι γλιτώσει και κάνας άλλος απ’ τις δικές του αμαρτίες κι αποφύγει την τελευταία στιγμή το αιώνιο κάψιμο στην κόλαση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Τιτή Μητσοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
