Λίγο πριν τα τριάντα, αλλά κυρίως από τα τριάντα και μετά ο κόσμος γίνεται λίγο περίεργος με τις γυναίκες· βασικά, γίνεται πολύ περίεργος. Ξέρεις, η συγκεκριμένη ηλικία είναι η κοινωνικά προτεινόμενη ή, αν θες, η βιολογικά προβλέψιμη για να γίνει μια γυναίκα μανούλα. Η ίδια γυναίκα που όχι μόνο πρέπει να γίνει μανούλα, πρέπει να γίνει και υπέροχη μανούλα. Και υπέροχη νοικοκυρά. Και να είναι και σωστή επαγγελματίας. Και να μην παραπονιέται αν κουράζεται, βασικό. Βέβαια, το σημαντικό είναι να γίνει μανούλα «τώρα που μπορεί, μετά θα είναι αργά». Άλλωστε το μαγείρεμα και η σωστή η τσάκιση μαθαίνονται κι αργότερα, αν είναι δυνατόν, δε ζούμε στο Μεσαίωνα, 2020 έχουμε.
Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πως όχι ότι οι άνδρες τραβάνε λίγα με τις κοινωνικές προσδοκίες, ξέρεις τώρα, δεν είναι λίγο να μη πρέπει να κλαίνε, να θεωρείται αυταπόδεικτο πως θα είναι οι απόλυτοι κουβαλητές, να πρέπει να ξέρουν από κάθε είδους μαστορέματα, να πρέπει να μπορούν να σηκώσουν τον καναπέ με το ένα χέρι χωρίς να πάθουν λουμπάγκο, να μην έχουν το δικαίωμα να φοβούνται τα ερπετά και τα ύψη κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, απλά και μόνο για να αξίζουν τον τίτλο τους ως αρσενικά. Η μοναδική ανισότητα που μπορώ να διακρίνω στην κακομεταχείριση και των δύο φύλων από τα κοινωνικά στερεότυπα είναι το πλεονέκτημα που έχουν οι άντρες να μην έχουν «ημερομηνία λήξης» όπως οι γυναίκες, (δεν το λέω εγώ το λέει η άτιμη κοινωνία που, αν είσαι γυναίκα εκεί στα τριάντα-φεύγα και δεν έχεις παιδιά, σε κοιτάει σαν εξωτικό πουλί που ξεφύτρωσε στη μέση της Αθήνας). Ε, δεν το λες και λίγο αυτό, πραγματικά.
Επιστρέφοντας τώρα στο θέμα μας· κι άντε, αν θέλει κάποιος άνθρωπος (ανεξαρτήτως φύλου) να γίνει γονιός, όλα καλά κι όλα ωραία ως εδώ. Είναι ευτυχία τα παιδιά, ζούνε αυτά καλά και οι μαμάδες/μπαμπάδες τους καλύτερα. Αν δε θέλει όμως; Εδώ υπάρχουν δύο εναλλακτικές, ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός. Εκείνοι που είναι από λίγο πιο ντελικάτη πάστα αρχίζουν να αγχώνονται με το τικ-τοκ του χρόνου, νιώθουν άσχημα για τον εαυτό τους που δεν έχουν αυτό το, πώς το λένε, βιολογικό ρολόι, ή αναρωτιούνται μήπως το έχουν και είναι τίποτα κουφάλογα και χτυπάει το έρμο και δεν το ακούνε.
Σε κάποιες περιπτώσεις, επηρεάζονται τόσο από τα σχόλια της οικογένειας και των φίλων τους που κάνουν εντέλει οικογένεια και νιώθουν μια ζωή πως κάτι δεν πάει καλά, ανεξάρτητα από το διαρκές αλισβερίσι αγάπης που έχουν με τα παιδιά τους. Αν πάλι οι «κατηγορούμενοι» είναι τίποτα «περίεργοι» και πουν ευθαρσώς πως δε θέλουν να κάνουν παιδιά, ευχαριστώ, τότε αυτόματα ανάγονται σε όντα πειραγμένα, εγωιστικά, μπαχαλοβίγκαν κλπ και πάνω από όλα γίνονται δέκτες παραινέσεων τύπου «αυτά τα λες τώρα, όταν μεγαλώσεις θα το μετανιώσεις, που δε θα έχεις έναν άνθρωπο να σου φέρει ένα ποτήρι νερό», λες και πρώτον, είναι δεδομένο πως οι άνθρωποι κάνουν παιδιά για να έχουν σερβιτόρους στα γεράματα. Ξεκάθαρα.
Δε θέλω να σοκάρω κανέναν αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος άνθρωπος μπορεί να μη θέλει να κάνει παιδιά και είναι όλοι ok, ένας προς ένας· βασικά, πρέπει να είναι όλοι ok, ένας προς ένας.
1. Υπάρχουν άνθρωποι που ήδη ζουν μια ζωή που τους γεμίζει εκατό τοις εκατό και τη ζουν όπως τη θέλουν ακριβώς επειδή δεν έχουν παιδιά. Συνεπώς, δε θέλουν να τεκνοποιήσουν από έναν επιβεβλημένο φόβο τύπου «μήπως το μετανιώσουν στο μέλλον». Επειδή όσες πιθανότητες υπάρχουν να το μετανιώσουν, άλλες τόσες υπάρχουν να μην τους καεί και καρφί.
2. Δεν ακολουθούν όλες οι ζωές την ίδια πορεία, οπότε δεν είναι η πορεία όλων μας γέννηση-σχολείο-σπουδές-δουλειά-γάμος-παιδιά-γεράματα-θάνατος. Κάποιες πορείες είναι γέννηση-σχολείο-δουλειά-γάμος-σπουδές-δουλειά-γεράματα-θάνατος και, για να μη μακρηγορώ, οι συνδυασμοί που μπορείς να συναντήσεις είναι αμέτρητοι και πρέπει να είναι όλοι δεκτοί ως προσωπικές επιλογές ή αποτελέσματα εξωγενών συνθηκών.
3. Τα παιδιά, για κάποιους ανθρώπους είναι εκνευριστικά κι εξουθενωτικά. Δεν θέλουν να τρέχουν από πίσω τους, δεν αντέχουν να ακούνε το ατέλειωτο δράμα τους όταν το άλλο παιδάκι στην παιδική χαρά δεν τους δίνει πίσω τη μπάλα τους, γενικά δεν αντέχουν να κάνουν baby sitting ούτε στα ανίψια τους επειδή κουράζεται ολόκληρη η ύπαρξή τους και τα εγκεφαλικά τους κύτταρα βγάζουν φωνή και τσιρίζουν, προκαλώντας τους πονοκέφαλο. Γιατί να είναι κατακριτέο αυτό κι όχι απλά ειλικρινές;
4. Μερικοί άνθρωποι, εντελώς λογικά, θέλουν να κάνουν παιδιά όταν δεν θα υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο που να θέλουν περισσότερο, όπως το να ταξιδέψουν σε όλη την υφήλιο ή να ολοκληρώσουν το δέκατο πέμπτο μεταπτυχιακό τους. Αυτή η στιγμή μπορεί να έρθει σε δύο χρόνια, μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Αλήθεια γιατί να πέφτει λόγος σε κάποιον άλλο πέρα από αυτούς;
5. Υπάρχουν γονείς που είναι ακατάλληλοι, και η λέξη «ακατάλληλοι» είναι η πιο ελαφριά λέξη που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Υπάρχουν γονείς που ρημάζουν τα παιδιά τους με χίλιους δυο φαντασμαγορικούς τρόπους, κι αυτά τα ρημαγμένα παιδιά υπάρχει περίπτωση να μη θέλουν να γίνουν γονείς ποτέ, από έναν βαθιά ριζωμένο, ίσως κι εντελώς ασυναίσθητο φόβο, πως υπάρχει περίπτωση να κάνουν κι αυτοί τα ίδια στα δικά τους παιδιά.
6. Μερικοί, πάλι, γνωρίζουν πολύ καλά τον εαυτό τους κι, ακόμα κι αν είχαν τους πιο υπέροχους γονείς του κόσμου, θεωρούν πως ο ρόλος του γονιού απλώς δεν τους πάει, πως είναι από τη φύση τους αυταρχικοί κι εγωιστές κι αν έκαναν παιδιά, τα παιδιά αυτά θα τους μισούσαν επειδή οι ίδιοι θα τους έβλεπαν, ακόμα κι άθελά τους, ως project ή ως εκπληρωτές των χαμένων τους ονείρων, τόσο απλά.
7. Δεν έχουν γνωρίσει όλοι τον άνθρωπο με τον οποίο θα νιώσουν την ανάγκη να κάνουν παιδιά. Μερικοί ίσως και να μην τον γνωρίσουν ποτέ. Και είναι προτιμότερο να μη γίνει κανείς γονιός, παρά να γίνει με κάποιον σύντροφο εντελώς ακατάλληλο, μόνο και μόνο για να προλάβει επιβεβλημένα και σχεδόν κατασκευασμένα χρονικά περιθώρια.
8. Δε δέχονται όλοι το επιχείρημα πως ένα παιδί θα τους «ολοκληρώσει». Φαντάζομαι πως όντως ο ερχομός ενός παιδιού μπορεί να ολοκληρώσει έναν άνθρωπο, αλλά η ολοκλήρωση που μπορεί να νιώσει κάποιος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις επιθυμίες του. Συνεπώς, άλλοι νιώθουν ολοκληρωμένοι αποκτώντας διαδόχους, άλλοι εκπληρώνοντας επαγγελματικούς στόχους, κι άλλοι μπαίνοντας στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Από πότε η ολοκλήρωση είναι ένας μονόδρομος που επιβάλει η κοινωνία;
9. Η ζωή κάποιων ανθρώπων είναι δύσκολη κι απαιτητική και με το ζόρι τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Ναι, τα παιδιά χρειάζονται κυρίως αγάπη, αλλά χρειάζονται επίσης και γιατρούς, και ρούχα, και παπούτσια, και μόρφωση, και χρόνο. Και οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν να διαθέσουν τίποτα από αυτά. Πρέπει στ’ αλήθεια να απολογηθούν γι’ αυτό;
10. Για το τέλος κράτησα τον πιο απλό, ίσως και τον πιο ουσιαστικό λόγο από όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που ούτε παιδικά τραύματα έχουν, ούτε περιμένουν να βρούνε τον κατάλληλο άνθρωπο, ούτε να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε τα παιδιά σαν τρελοί, δε θέλουν όμως ποτέ να αποκτήσουν δικά τους, γιατί έτσι. Θέλουν να είναι οι τέλειοι νονοί, οι τέλειοι θείοι, οι τέλειοι κολλητοί «του μπαμπά» ή της «μαμάς», εκείνοι, τέλος πάντων, που στα μελλοντικά τραπέζια θα κάθονται «με τη νεολαία» και θα κάνουν ηλίθια αστεία. Εγώ αυτό δεν το θεωρώ κακό, το θεωρώ χαριτωμένο κι απαραίτητο για να ολοκληρώνεται το παζλ της διαφορετικότητας.
Αντί να μιλάμε για τους λόγους που κάποιος άνθρωπος δεν επιθυμεί να κάνει παιδιά, θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλάμε και για όλους τους λάθος λόγους που μπορεί κάποιος να κάνει παιδιά. Η τεκνοποίηση δεν είναι υποχρέωση, είναι επιλογή, κι αν την έβλεπαν πράγματι όλοι οι άνθρωποι ως επιλογή, τότε η γη θα ήταν ένα πολύ πιο όμορφο μέρος και τα παιδιά αυτού του κόσμου λίγο πιο ευτυχισμένα και λίγο πιο παιδιά, αντί να είναι φορείς γονικών απωθημένων, όπως (δυστυχώς) είναι στην πλειοψηφία τους σήμερα.
Ας σταματήσουμε να έχουμε γνώμη επί παντός επιστητού και ας συνεχίζουμε οι άνθρωποι τις πορείες με ή χωρίς παιδιά, κοιτάζοντας ο καθένας τη δικιά του καμπούρα. Και κάπου εκεί στα γεράματα, αν δουν οι μεν ή οι δε κάποιον συνάνθρωπό τους μόνο του, ας του πάνε εκείνο το ρημάδι το ποτήρι με το νερό που λέγαμε. Η αλληλοβοήθεια βοηθάει και στο κάρμα, σε αντίθεση με τη διάθεση για διαρκή κριτική.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
