Στην Ελλάδα η συγκατοίκηση με τους γονείς για πολλά χρόνια μετά την ενηλικίωση είναι κάτι που θεωρείται φυσιολογικό. Αν και αυτό είναι απολύτως κατανοητό σε περιπτώσεις όπου είναι αναγκαίο, όπως παραδείγματος χάρη όταν συντρέχουν οικονομικοί λόγοι, σε γενικές γραμμές η παραμονή στο πατρικό μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μη υγιής διαδικασία που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την καθυστέρηση ή παρεμπόδιση ψυχολογικών διεργασιών που είναι απαραίτητες για την ανεξαρτητοποίηση, την ψυχική ενδυνάμωση κι αυτονομία του ατόμου.
Τα παραπάνω έχουν συνέπειες και στις διαπροσωπικές σχέσεις και είναι ικανά να δημιουργούν δεύτερες σκέψεις αλλά και να αποτρέπουν τους άλλους από το να εμπλακούν ερωτικά με άτομα άνω των 25 χρόνων που ζούνε ακόμη με τους γονείς τους, για τους εξής 10 λόγους:
1. Υπάρχει ανάμειξη της οικογένειας σε θέματα που δε θα έπρεπε
Η συγκατοίκηση με τους γονείς μας, αναπόφευκτα τους δίνει περισσότερη πρόσβαση στη ζωή μας, ίσως κι εμπλοκή στη λήψη αποφάσεων ή κριτική για τις αποφάσεις και τον τρόπο ζωής μας. Αυτό δημιουργεί ανασφάλειες στους ανθρώπους που μπορεί να θελήσουν να αναπτύξουν μια στενότερη σχέση μαζί μας, καθώς αποτελεί ένδειξη ότι οι γονείς μπορεί να αναμειχθούν στη σχέση και να την επηρεάσουν αρνητικά επειδή εμείς οι ίδιοι θα τους το επιτρέψουμε, λόγω της εξάρτησης από αυτούς και του απογαλακτισμού που δεν έχει επέλθει.
2. Έλλειψη ιδιωτικότητας
Όταν μένουμε με τους γονείς μας αναγκαστικά στερούμαστε την ιδιωτικότητα και την έλλειψη προσωπικού χώρου. Αυτό δημιουργεί έντονα συναισθήματα καταπίεσης και θυμού ανά τα χρόνια, τα οποία συχνά δεν εξωτερικεύονται και μπορεί να οδηγούν σε συμπεριφορές που αρμόζουν σ’ έναν έφηβο. Προφανώς αυτός είναι σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας στη σύναψη υγιών σχέσεων στην ενήλικη ζωή, μιας και τέτοιες συμπεριφορές είναι ενδεικτικές της έλλειψης ωριμότητας, καθώς το άτομο δεν έχει ουσιαστικά βιώσει το «πέρασμα» από την εφηβεία στην ενηλικίωση.
3. Δεν παίρνουμε ευθύνες
Οι γονείς μας συνηθίζουν να μας κακομαθαίνουν αλλά και να επωμίζονται όλες τις ευθύνες του σπιτιού, όταν μένουμε μαζί τους. Μας μαγειρεύουν, μας πλένουν τα ρούχα, πληρώνουν τους λογαριασμούς, κάνουν τα ψώνια του μήνα. Αυτό, αν και φανερώνει τη στοργή, την αγάπη και το νοιάξιμο των γονέων, στερεί από τα παιδιά την εμπειρία και την εκμάθηση της λήψης ευθυνών και συμβολής στα κοινά, που αφορούν και στους ίδιους. Προφανώς και κάτι τέτοιο δεν είναι δείγμα ενός υγιούς και ώριμου ενήλικα και το πιο πιθανό είναι να δημιουργήσει σοβαρά ρήγματα στη σχέση.
4. Πρέπει να γνωρίσουμε κι άλλα μοντέλα συμπεριφοράς
Η καθημερινή τριβή με τους γονείς μας, μας κάνει να συνηθίζουμε σε πιθανές άσχημες συμπεριφορές τους αλλά και στην άσχημη σχέση που μπορεί να έχουν μεταξύ τους, θεωρώντας όλα αυτά φυσιολογικά. Όσο περισσότερο διάστημα εκτιθόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις, τόσο πιο πολύ τις οικειοποιούμαστε και γίνονται μέρος και της δικής μας συμπεριφοράς. Αν δεν έρθουμε σε επαφή και με άλλα μοντέλα ανθρώπων, είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσουμε τα λάθη στη συμπεριφορά των γονιών μας αλλά και στη δική μας. Και μιας και όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο απόλυτοι και άκαμπτοι, είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούμε τα λάθη μας, και κανείς δε θα ήθελε να βρίσκεται σε σχέση με έναν τέτοιο άνθρωπο.
5. Δεν ξεπερνάμε τον φόβο της απομάκρυνσης από την οικογένεια
Η συγκατοίκηση με τους γονείς μας, μας προσφέρει ασφάλεια και θαλπωρή. Ξέρουμε πως ό,τι και αν μας συμβεί, οι γονείς μας θα είναι εκεί να κάνουν ό,τι χρειαστεί για εμάς και θα μας φροντίσουν όπως κανείς άλλος. Βέβαια αυτό, δεν είναι μακροπρόθεσμα τόσο αθώο όσο φαίνεται καθώς αρχικά δημιουργεί φόβο κι ανασφάλεια στη σκέψη της φυγής από την οικογενειακή φωλιά. Έπειτα, μας στερεί την εμπειρία του να ζήσουμε τις δύσκολες εμπειρίες της ζωής και να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε. Είναι σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μια γυάλα, προστατευμένοι απ’ όλους και όλα, και φυσικά ένας τέτοιος τρόπος ζωής και σκέψης, δεν έχει καλά αποτελέσματα σε μια σχέση.
6. Θέλουμε να μείνουμε παιδιά (με όσα πλεονεκτήματα αυτό φέρνει)
Σε άμεση συνάρτηση με τα παραπάνω, είναι και το γεγονός πως όσο ζούμε με τους γονείς μας ως ενήλικες, συνηθίζουμε να μας φέρονται ως παιδιά και αυτή είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Θέλουμε οι άλλοι να μας κάνουν όλα τα χατίρια, να περνάει πάντα το δικό μας, να αποφεύγουν να μας στεναχωρούν και να φροντίζουν να περνάμε πάντα καλά. Από την άλλη εμείς δεν κάνουμε τίποτα για τους άλλους μιας και ο κόσμος γυρίζει γύρω μας. Τέτοιες απαιτήσεις και συμπεριφορές είναι απαγορευτικές για μια σχέση και σίγουρα αποτρεπτικές.
7. Γινόμαστε διστακτικοί
Όσο περισσότερο καιρό ζούμε με τους γονείς μας, τόσο περισσότερο νιώθουμε το πατρικό μας ως comfort zone το οποίο αρνούμαστε να αποχωριστούμε. Αυτό βέβαια έχει επίπτωση γενικά στη στάση ζωής μας και μας κάνει πολύ αρνητικούς και διστακτικούς σε κάθε είδους αλλαγής. Έτσι δημιουργούνται οι τέλειες συνθήκες για έναν στάσιμο και απόλυτο τρόπο ζωής και οι επιπτώσεις σε μια πιθανή σχέση είναι καταστροφικές.
8. Δεν ξεπερνάμε τα τραύματά μας
Είναι πολύ συχνό όσο μεγαλώνουμε να βιώσουμε κάποιου είδους ψυχολογικού τραύματος από τους γονείς μας, είτε σε ακραίες μορφές είτε όχι. Συνεχίζοντας να συγκατοικούμε μαζί τους και στην ενήλικη ζωή, δε μας δίνεται η ευκαιρία να αποστασιοποιηθούμε από τους γονείς μας, να περιεργαστούμε και να ξεπεράσουμε τα τραύματά μας. Αντίθετα εκτιθόμαστε καθημερινά σε αυτά, με αποτέλεσμα να διογκώνονται και να χειροτερεύουν την ψυχική μας υγεία. Φυσικά, ένας ενήλικας με άλυτα ψυχολογικά τραύματα δυσκολεύεται αρκετά στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
9. Δεν υπάρχει ανεξαρτησία
Aν κάποιος δεν έχει βιώσει ποτέ την αυτονομία και την ανεξαρτησία, λόγω του ότι ακόμα και στην ενήλικη του ζωή μένει με τους γονείς του, αδυνατεί να κατανοήσει τη σημασία τους. Εκτός από το ότι δεν αντιλαμβάνεται πως τα παραπάνω αποτελούν τις πιο σημαντικές και βασικές εμπειρίες για έναν ενήλικα, τα χαρακτηριστικά αυτά σε άλλους ενήλικες τον τρομάζουν και δυσκολεύεται να τα διαχειριστεί. Σε μια σχέση λοιπόν οι ισορροπίες θα είναι λεπτές, λόγω των πολύ διαφορετικών δυναμικών στα δύο άκρα.
10. Γινόμαστε άβουλοι και φοβισμένοι ενήλικες
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι γονείς μας έχουν πει την ατάκα: «Δικό μου το σπίτι, δικοί μου και οι κανόνες». Αυτό συχνά δεν αποτελεί απλώς μια έκφραση αλλά και έναν τρόπο ζωής που οι γονείς επιβάλλουν στα παιδιά τους για όσο αυτά μένουν μαζί τους, ακόμα και αν πλέον είναι ενήλικα. Δυστυχώς, μια τέτοια αντιμετώπιση δημιουργεί «ευνουχισμένους», άβουλους και φοβισμένους ενήλικες, οι οποίοι δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε σχέσεις με άλλους και να διεκδικήσουν αυτά που επιθυμούν, ζώντας καταπιεσμένοι.
Συντάκτης: Μαρία Κουτσουρά
