Έχω βαρεθεί να βλέπω drama queens και princes σε πρωταγωνιστικό ρόλο για το θέατρο του παραλόγου.
Ξέρεις, αυτούς που μιζεριάζουν με το παραμικρό και κλαίγονται για το πώς τους τα’ φερε έτσι η ζωή, τι αμαρτίες πληρώνουν, πόσο επιβαρυμένο είναι το κάρμα τους, αυτοί που δεν έχουν πειράξει ούτε μυρμήγκι και μπλα μπλα μπλα.
Κλάψα για τα πάντα: για το ότι χώρισαν, για το ότι έσκασαν τα λάστιχα, για το ότι δεν τους φούσκωσε το κέικ, για το ότι δεν πήρε πρωτάθλημα η ομαδάρα, για το ότι δεν άνθισε το λουλουδάκι που φύτεψαν.
Ειδικά οι χωρισμένοι παίρνουν όσκαρ στην κατηγορία «κλαψομουνιά». Ποστάρουν πάσης φύσεως νταλκαδιασμένη φωτογραφία με το απαραίτητο quote και λεζάντα «γύρνα πίσω, είναι κρύα τα σεντόνια» μπας και πιάσει το νόημα το πρώην αίσθημα.
Σε πιο hardcore καταστάσεις η αρχική μας στο facebook κατακλύζεται από άσματα που ρίχνουν γροθιά στην άτιμη τη ζωή που τα’ φερε έτσι και δύο άνθρωποι κοιμούνται πλέον χωριστά.
Με το να προκαλέσεις τον οίκτο δε θα φέρεις κανέναν πίσω.
Κλάψα όμως και για τα σημαντικότερα αυτής της ζωής, βλέπε υγεία, φιλία, εργασία, επιβίωση γενικότερα.
Όχι, δεν είναι αναισθησία το να μην κλαις σ’ένα σοβαρό πρόβλημα. Μάλλον δεν κατάλαβες τι προσπαθώ να σου εξηγήσω τόση ώρα. Το αντίθετο. Το κλάμα άλλωστε είναι λύτρωση και ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν.
Άλλο το κλάμα όμως, κι άλλο η κλάψα. Κλάψε με αξιοπρέπεια, με δόξα και τιμή για να ξεσπάσεις κι όχι για να σε λυπηθεί ο περίγυρος.
Κλάψε γιατί έχεις ανάγκη να τα πεις λιγάκι με τον εαυτό σου, αλλά για όνομα του Θεού μην κλαίγεσαι.
Δε γίνεται να προσπαθείς να είσαι το επίκεντρο του σύμπαντος μέσω αυτής της τακτικής για να ασχολούνται όλοι μαζί σου. Δε γίνεται να ξυπνάς το πρωί κι αντί να σκέφτεσαι πως άλλοι παλεύουν για μία ακόμα μέρα σ’ένα κρεβάτι νοσοκομείου, να λες «Πω πω τι με περιμένει σήμερα πάλι».
Get a life επιτέλους. A real one.
Δεν υπάρχει άνθρωπος σ’αυτό τον πλανήτη που να μην έχει προβλήματα. Κάθε σπίτι κι ένα πρόβλημα, λέει το γνωμικό.
Κάποια σοβαρά, κάποια λιγότερο σοβαρά. Ο καθένας ξέρει τα δικά του και δε θα κρίνω αν είναι μεγάλα ή όχι. Δε μ’ενδιαφέρει αυτό. Μ’ ενδιαφέρει όμως ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τη ζωή ορισμένοι εκεί έξω, γιατί έχω βαρεθεί να τους βλέπω μπροστά σε κάθε νέο πρόβλημα να καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν.
Η κακομοιριά τους φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά κι εμποδίζει κι εμάς τους υπόλοιπους, που θέλουμε να βοηθήσουμε αλλά αποτραβιόμαστε για να μην κολλήσουμε μιζέρια τύπου C.
Πάρ’ το αλλιώς λίγο. Με την κλάψα δε βρήκε καμία γκόμενο, και κανένας δεν πήδηξε. Ούτε οι καθυστερημένοι λογαριασμοί πληρώθηκαν, ούτε τα πάντα διορθώθηκαν ως δια μαγείας.
Δες τη ζωή με λίγο τσαμπουκά. Κανείς δεν έχει την ιδανική. Την έχει όμως, κι αυτό από μόνο του αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο. Πότισε το μυαλό σου με λίγη αισιοδοξία γιατί υπάρχει έστω κι ένα πράγμα στη ζωή σου που αξίζει να είσαι ευγνώμων.
Άσε το κουταβίσιο βλέμμα και γίνε κύριος του εαυτού σου.
Γιατί κι εντελώς μόνος να μείνεις, στέκεσαι στα πόδια σου κι είσαι σε θέση να παλέψεις. Ακόμα καλύτερα αν έχεις δίπλα σου κι ανθρώπους να σε στηρίζουν.
Ξέρω πολύ καλά πως η ζωή πολλές φορές είναι άδικη. Όμως συνεχίζεται, είναι ωραία, και δυστυχώς μόνο μία.
Γι’ αυτό σήκωσε τον κλαψιάρη εαυτό σου από τον καναπέ, βγες εκεί έξω και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
