Καθισμένοι στα δύο άκρα της εξαθέσιας τραπεζαρίας, ο Αργύρης και η Σωτηρία δειπνούσαν. Το τραπέζι ήταν γεμάτο, τα κεριά αναμμένα και ο μόνος ήχος που παραγόταν ήταν αυτός από τα μαχαιροπίρουνα.
«Αργύρη, θα είχες την ευγενή καλοσύνη να μου δώσεις την αλατιέρα σε παρακαλώ;»
«Αγαπητή Σωτηρία, για μια ερώτηση τέτοιου είδους θα έπρεπε να απευθυνθείς στο μπάτλερ. Οράτιε, δώσε σε παρακαλώ το αλάτι στην κυρία. Επίσης είναι τα δωμάτιά μας έτοιμα για την κατάκλιση;»
Την τελευταία φράση ο Αργύρης την ολοκλήρωσε ξεκαρδισμένος στα γέλια, με τη Σωτηρία να προσπαθεί να μη πνιγεί.
«Μαλάκα, υπάρχουν όντως άνθρωποι που ζουν έτσι!», σκέφτηκε στιγμιαία και την άρπαξε για τη συνέχεια των εγκαινίων της τραπεζαρίας. Ο Οράτιος τρόμαξε με τη φασαρία, νιαούρισε και έφυγε για την κουζίνα.
Κάνοντας το μετά-τσιγάρο, ξαπλωμένος στον καναπέ και χαϊδεύοντας κάτι ανάμεσα στα μαλλιά της Σωτηρίας και τη γούνα του Οράτιου αναλογιζόταν την προηγούμενή του σκέψη.
Βρήκε τον εαυτό του να επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό.
Ζευγάρια για τα οποία η λέξη «σχέση», ουδεμία ομοιότητα έχει με την έννοιά της.
Ζευγάρια που είτε από βιώματα, είτε από άποψη, περιορίζουν τις συναναστροφές τους στα απολύτως απαραίτητα.
Χωριστά κρεβάτια, έξοδοι, ζωές και πάντα στα πλαίσια του καθωσπρεπισμού που οι ίδιοι επέβαλλαν. Μετρημένα τα λόγια, στα απολύτως απαραίτητα η επαφή, με το σταγονόμετρο η οικειότητα.
Οι αγκαλιές και η τρυφερότητα είναι πράγματα δευτερεύουσας σημασίας, φέρνουν τις δύο πλευρές κοντά και δημιουργούν άσκοπους δεσμούς, των οποίων το μόνο αποτέλεσμα είναι η απόσπαση από ουσιώδη προβλήματα της καθημερινότητας. Οποιουδήποτε είδους συναισθηματισμός, δεν είναι παρά μίασμα και παράδειγμα προς αποφυγή.
Άνθρωποι μίζεροι και ρουφηγμένοι, τσιγκούνηδες στην ίδια τη ζωή από επιλογή. Προκαλούν οίκτο, αλλά μόνο σε όσους έχουν διαφορετική άποψη.
Εκείνοι απλά εθελοτυφλούν στη δυστυχία τους.
Χαλάρωσε άντρα πολλά βαρύ και γυναίκα παγόβουνο!
Ένα χάδι παραπάνω δε θα σας κατακρημνίσει από την κορυφή του βουνού του κύρους που έχετε ανέβει, ούτε θα φανερώσει την αχίλλειο πτέρνα σας, που όλοι καιροφυλακτούσαν να βρουν.
Η παντελής έλλειψη απτικής επαφής με τη βεντούζα, απέχει όσο η Γη από το Άλφα του Κενταύρου, μη σου πω και τον Tatooine.
Η βεντούζα από την άλλη, είναι κεφάλαιο ολόκληρο από μόνη της.
Στην πιο ανώδυνη μορφή της είναι αμφίδρομη. Παρατηρείται στα πρώτα ν-μηνα σχέσεων, όπου ν ο αριθμός μηνών της αντοχής του καθενός.
Έχουν παρατηρηθεί και σπάνιες περιπτώσεις, όπου διαρκεί για χρόνια.
Αυτές μπαίνουν στη φορμόλη και διχοτομούνται για περαιτέρω παρατήρηση. Χαρακτηρίζεται δε από ατέρμονη επανάληψη εκδηλώσεων τρυφερότητας, όπως φιλιά, χάδια, αγκαλιές και υποκοριστικά, μέχρι και σε σημείο που διακόπτουν καθημερινές δραστηριότητες.
Βεντούζα η μονόδρομη, το πιο επικίνδυνο και συνάμα επώδυνο είδος και για τις δύο πλευρές.
Μπουχτισμένος ο δέκτης της από τον ασφυκτικό κλοιό σιροπιού, απογοητευμένος ο πομπός από τυχούσα απόρριψη ή μη ανταπόκριση.
Η απάντηση, απλή. «They are just not into you», σε συνδυασμό με τους φόβους που μπορεί να προξενήσει αυτή η διαπίστωση. Εκεί τα κενά προσπαθούν να καλυφθούν με υπέρ του δέοντος επαφή, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Κοινός παρονομαστής όλων, η ανασφάλεια.
Φόβος μην καταλάβουν τις αδυναμίες σου, φόβος μη σε παρατήσει, ακόμα και αβεβαιότητα για τις ίδιες σου τις αρχικές επιλογές.
Τι το ήθελες μάνα μου το κρυόκωλο το πλάσμα αφού είσαι hug type?
Σε γοήτευσε το prestige και το μυστήριο, τρομάρα σου.
Άλλοι θέλουν να αγγίζουν, άλλοι τη βρίσκουν μόνοι τους.
Ούτε υπάρχει μαγική συνταγή που να σου δείχνει δοσολογία για χάδια κι αγκαλιές.
Όπως λέγαν και οι παλιές μαγείρισσες, το γλυκό δένει όταν ρίχνεις τα υλικά με το μάτι και την εμπειρία.
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
